කුවේණි භීතියෙන් තවම අප පෙලන්නෙමු.

පසුගිය දාක මා හට ශ්‍රී ලංකා ගෘහණියන්ගේ සංගමයේ 60 වෙනි සංවත්සර සාදයට සහභාගි වීමට අවස්ථාවක් ලැබුණි. කිංස්බරි හෝටලයට ශ්‍රී ලාංකික ගෘහණියන් පන්සියයකට ආසන්න සංඛ්‍යාවක් පැමිණ තිබුණි. මෙම සංගමය ආරම්භය වී තිබුනේ දැනට හැට වසරකට පෙරය. එනම් පනහේ දශකයේ දී ය. මා මෙතෙක් සහභාගී වී ඇති සියලුම සංගම් වල උත්සවවලට වඩා මෙහි ඇති විශේෂත්වය නම් මෙම සංගමයේ නියෝජනය කරන බොහෝ දෙනා තම දරු මල්ලන් හා සැමියන් වෙනුවෙන් තම ජීවිතය කැප කළ කාන්තාවන් වීමයි. ඔවුන් බොහෝ දෙනෙකු තම ජීවිතයේ එකම අරමුණ තම පවුලේ සුභසිද්ධිය කරගත් කාන්තාවෝ වෙති. ඔවුන් අතර ද්‍රවිඩ මුස්ලිම් හා සිංහල කාන්තාවන් විශාල ප්‍රතිශතයක නියෝජනයක් තිබුනේය. මෙම සංගමය තුල ජාතිය, ආගම, කුලය පිළිබඳ කිසි වෙනසක් නොමැතිව නියෝජනයක් දැකිය හැකි විය.

ලංකාවේ දේශපාලනය තුළ පසුගිය වසර හැත්තෑ වෙහි අප විසින් සිදුකරන ලද, කරන ලද විශාලතම වරදක් වන්නේ කාන්තාවන්ගේ දේශපාලන සහභාගිත්වය ඉතා ම පහළ අඩියක පවත්වාගෙන යෑමයි. එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස ලංකාවේ දේශපාලනය ඉතාම නරක ප්‍රතිරූපයක් අත්කර ගත් අතර මේ රටේ මුළු ජනගහනයෙන් සියයට පනහකටත් වඩා වැඩි කොටසක් වු කාන්තාවන්ගේ නියෝජනය උදෙසා කාන්තාවන් පත්කර නොගනී. එසේම පිරිමි මූලික සමාජය විශ්වාස කරන පිරිමින් විසින් කාන්තාවන් නියෝජනය කිරීම නිසා රටට සිදුවු හානියේ තරම කියා නිම කල නොහැකිය.

විශේෂයෙන් මහින්ද රාජපක්ෂ වැනි සූක්ෂම නායකයෙකු කාන්තාවන්ගේ ඡන්දය කිසිම දේශපාලන පදනමකින් තොරව රවටා ලබාගන්නා තත්වයකට පත්වුයේ මෙම කාන්තා දේශපාලන නියෝජනයේ තිබු දීර්ඝකාලීන දුර්වලතා නිසාය.

එක්සත් ජාතික පක්ෂය විටින් විට කාන්තා නියෝජනය ඉහළ දැමීමට උත්සාහ කළ ද එය එක්තරා ආකාරයක බලවේගයන් මගින් හැම අවස්ථාවකම පාහේ පහළට ඇද දමනු ලැබීය.

ආගම, කුලය හා ජාතිය තරන්ම ස්ත්‍රී පුරුෂ භාවය ද බෙදා වෙන් වුණු ප්‍රතිගාමී අදහසක් බවට අද වන විට පත්වී තිබේ. මුළු ලෝකයම ස්ත්‍රී පුරුෂභාවය අතාරින රටවල් බවට පත්වෙද්දී ලංකාව වැනි පසුගාමී සමාජ වල ස්ත්‍රී පුරුෂ භාවය තදින් සලකනු ලබන තත්වයක් බවට පත්ව තිබේ. ලාංකික සමාජයේ උසස් අධ්‍යාපන අවස්ථාව වැඩි වැඩියෙන් කාන්තා පාර්ශවය ලබා ගන්නා අතර රටේ රාජ්‍ය පරිපාලන ඉහළ තනතුරු බොහොමයක අද වන විට නියෝජනය කරනු ලබන්නේ කාන්තාවන් ය. නමුත් දේශපාලනයේදී කාන්තා සහභාගිත්වය ඉතා අඩු ප්‍රතිශතයකින් පවතිනුයේ දේශපාලනයට කාන්තාවන් සම්බන්ධ කරගැනීමට මේ රටේ ප්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂ සියල්ලම පාහේ දක්වන අඩු උනන්දුව නිසාය. එය කෙතරම් බරපතළ තත්ත්වයක් බවට පත්වී ඇත්ද යතොත් රනිල් වික්‍රමසිංහ ප්‍රමුඛ වර්තමාන ආණ්ඩුව විසින් පළාත් පාලන මැතිවරණයේදී හා පලාත් පාලන හා පලාත් සභා මැතිවරණයේ දී ඉදිරිපත් වන අපේක්ෂක සංඛ්‍යාව සියයට තිහක් වනතුරු කාන්තාවන් ඉදිරිපත් කළ යුතු බවට ව්‍යවස්ථාව මගින් යෝජනා කර තිබේ. එය එක්තරා ආකාරයකට ලංකාවේ කාන්තා දේශපාලන සහභාගිත්වය ඉහළ යාමට උපයෝගී වුවද. මේ රටේ පිරිමි හා දේශපාලන ක්ෂේත්‍රයෙන් නිරතවන්නන්ගේ අවංක උනන්දුවක් ඒ වෙනුවෙන් තිබේද යන්න තවමත් සැක සහිතය.

විශේෂයෙන් කාන්තාවන් තුළ ද ශ්‍රී ලංකාවේ දේශපාලනයට සම්බන්ධ වීමේ හෝ දේශපාලන ක්‍රියාවලියේ අපේක්ෂකයෙකු ලෙස ඉදිරිපත් වීම අඩු උනන්දුවක් පවතී. විශේෂයෙන්ම එවැනි කාන්තාවන්ට අපහාස කිරීමට දේශපාලනයේ නිරත වන පිරිමි දේශපාලනඥයින් දිග දිගටම කටයුතු කිරීම ද එක් හේතුවකි. මෙහිදී මට මතක් වන්නේ රෝසි සේනානායක මැතිණිය දේශපාලනයට පිවිසි මුල් යුගයේදී එතුමියට විමල් වීරවංශ වැනි ග්‍රාම්‍ය දේශපාලකයින් විසින් ලන්සි පැපොල් කියමින් සෑම අවස්ථාවකදීම පාර්ලිමේන්තුව තුලදී අපහාස කිරීමයි. සැබවින්ම රෝසි සේනානායක වැනි ධෛර්යවන්ත කාන්තාවක් එම තත්ත්වය ඉවසාගෙන සිටියා මිස සාමාන්‍ය කාන්තාවක් නම් දේශපාලනය අතහැර යනු ඇත. විමල් වීරවංශ වැනි ග්‍රාම්‍ය දේශපාලන නායකයින් දිගින් දිගටම රෝසි සේනානායක හා වෙනත් කාන්තාවන් වෙනුවෙන් දේශපාලන ක්‍රියාවලියට සම්බන්ධ වීමට එරෙහිව රට තුළ විශාල මතයක් ගොඩනැගීමද විශේෂයෙන් ප්‍රසිද්ධ රැස්වීම්වලදී කාන්තාවන්ගේ ස්ත්‍රී භාවය ට අභියෝග කිරීම පොදු ජන එක්සත් පෙරමුණ හා විමල් වීරවංශ වැනි අශිලාචාර දේශපාලනඥයින්ගේ ප්‍රධාන වැඩපිළිවෙළක් බවට පත්ව තිබේ. මෙම තත්ත්වය මත කාන්තාවන් දිගින් දිගටම දේශපාලනයේ නිරතවීමට අඩු උනන්දුවක් දක්වයි. එමගින් රටට කාන්තා සහභාගීත්වය ප්‍රතිපත්ති සම්පාදනයට අහිමි වීමෙන් විශාල හානියක් සිදු ව ඇති බව මාගේ පෞද්ගලික අදහසයි.

ස්ත්‍රී පුරුෂ සමාජභාවය පිළිබඳව ලෝකයේ ශීලාචාර සමාජයේ ඇති කතිකාවට අනුව කාන්තාවක් වූ පලියට වෙනස් කොට සැලකීමට ඇති අයිතිය සම්පූර්ණයෙන් අහෝසි කොට තිබේ. නමුත් ශ්‍රී ලංකාවේ ගෘහණියන්ගේ සිට සියලුම වෘත්තිකයන් දක්වා සෑම ස්ථානයකම සෑම අවස්ථාවකම කාන්තාවක් වීම නිසා වෙනස් කොට සලකනු ලැබේ .එය කිසිම අවස්ථාවක කාන්තාවට වාසි සහගත සතුටුදායක ආකාරයෙන් සිදු නොවන අතර ඒ සෑම අවස්ථාවකම කාන්තාවක් වීම නිසාම සමාජය තුළ පීඩනයට හා අසාධාරණයට ලක්වන අවස්ථාවන් විශාල ප්‍රමාණයක් දැකගත හැකි වේ .

මා පෞද්ගලිකව විශ්වාස කරනු ලබන්නේ කාන්තාවන් ශ්‍රී ලංකාවේ දේශපාලනයට මීට වඩා ක්‍රියාකාරීව සම්බන්ධ වන්නේ නම් රටේ අනාගතය මීට වඩා බොහෝ සුබදායි වීමට ඉඩ තිබේ. ඊට ප්‍රධාන හේතුව නම් කාන්තාවන්ගේ දේශපාලන සහභාගිත්වය මේ රටේ දේශපාලනය මෙන්ම ප්‍රතිපත්ති සම්පාදනය සුබදායී තලයකට පැමිණීමට ඉඩ තිබේ. උදාහරණයක් හැටියට රාජ්‍ය සේවයට කාන්තාවන්ගේ සහභාගීත්වය විශාල වශයෙන් ඉහල ගොස් තිබෙන  අතර එමගින් රාජ්‍ය සේවයේ අල්ලස, දූෂණය අකාර්යක්ෂමතාවය දුරු වී තිබෙන බව මාගේ පෞද්ගලික මතයයි. කාන්තාවන් අද රාජ්‍ය සේවයේ සෑම මට්ටමකම තනතුරු දරයි. රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණය මෙහෙයවන ප්‍රධාන බලවේගය අද කාන්තාවන්ය. එම නිසා ඔවුන් ප්‍රතිපත්ති සම්පාදනයට සහභාගී කරගත යුතු බව යථාර්තවාදී අදහසකි.

අපේ සමාජයේ අරුම පුදුම තත්වය නම් දරුවන් හැදීම හා මේ රටේ සමාජය අද තිබෙන තත්ත්වයට පත්කිරීමට කාන්තාවන්ට වගකීම පවරන පිරිමින් හා එම දරුවන් ද වැඩිහිටියන් වූ පසුව කාන්තාවන් මේ රට මේ රටේ දේශපාලනයට සම්බන්ධ වීමට සුදුසු නොවන පිරිසක් බවට විශ්වාස කිරීමයි. එම නිසා මෙම තත්ත්වය හැකි ඉක්මනින් අවසන් කළ යුතු වේ.

එසේ නොවුනහොත් වසර 2500ක් තිස්සේ කුවේණියට තිබු භීතිය අප සමාජය විනාශ කර දමනු ඇත.

මිලියන 1215 කට චීනයට විකිණුනු රාජපක්ෂවරු

පසුගිය සතියේ ලංකාවේ දේශපාලනයේ විශේෂිතම සිදුවීම වන්නේ ලෝකප්‍රකට නිව්යෝර්ක් ටයිම්ස් පුවත්පතේ ප්‍රධාන පෙලේ ලිපියක් පලකරමින් පසුගිය රාජපක්ෂ රෙජීමය සමයේ ලංකාවේ ආර්ථිකයට හා දේශපාලනයට චීනයේ මැදිහත්වීම පිළිබඳව විස්තරාත්මක හෙළිදරව් කිරීම් ගණනාවක් සිදුකර තිබීමයි. මෙම ලිපියට අනුව රාජපක්ෂවරු විසින් හම්බන්තොට වරාය ඉදිකිරීමේදී සිදුකරන ලද සුවිශාල අක්‍රමිකතා රාශියක් හෙළිකරන ලද අතර මහින්ද රාජපක්ෂ විසින් එම වරාය ඉදිකිරීමේ මුලික කොන්ත්‍රාත්තුව චීනයට ලබාදීමේ දී විශාල ආර්ථික පාඩුවක් ද, අක්‍රමිකතාවයන් ද සිදුකර ඇති බව හෙළිකරන ලදී. එසේම එම ඉදිකිරීම් කටයුතු වලදී ඉදිරිපත් වූ පරිසර හා ශක්‍යතා වාර්තා සියල්ලම යෝජනා කරන ලද්දේ වරාය ඉදිකරන ලෙස නොව එය අසාර්ථක ව්‍යාපෘතියක් වීමට ඉඩ ඇති බවත් මෙම ව්‍යාපෘතිය ඉදි නොකර සිටින ලෙසත්ය.

මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයාගේ හැටපස්වන උපන්දිනයට ප්‍රථම එම වරාය ඉදිකොට විවෘත කිරීමේ දැඩි අවශ්‍යතාවයක් රාජපක්ෂවරුන්ට තිබූ බව එම පුවත්පත හෙළිකොට තිබේ. එසේම එම වරාය ඉදිකිරීමේ කොන්ත්‍රාත්තුව ප්‍රථමයෙන් ලබාදීමට අපේක්ෂා කොට ඇත්තේ ඉන්දියාවට වුවත් ඉන්දියාව ඒ ඉදිකිරීම ප්‍රතික්ෂේප කොට තිබේ. ඒ වෙනුවෙන් ඉදිරිපත් කොට තිබූ ශක්‍යතා වාර්තා වල තිබූ නිර්දේශ වලට අනුවයි. නමුත් ඔවුන් එම වාර්තා තඹ සතයකට මායිම් නොකර චීන සමාගමකට මෙම වරාය ඉදිකිරීමේ අතිවිශාල කොන්ත්‍රාත්තුව අධික පොලියට ලබාගත් ණය මුදලක් මත ලබා දී තිබේ. එම අවස්ථාවේදී ජපානය 0.5% ක පොලියක ණය මුදලකට එකඟ වී තිබියදීත් මෙහි මුල් කොටස චීනය විසින් ලබාගන්නා ලද්දේ සියයට තුනක අතිවිශාල පොලී අනුපාතයකට බව මෙම ලිපිය මඟින් පෙන්වා දී තිබේ. එසේම වරාය ඉදිකිරීමේ දෙවන සහ තුන්වන පියවරයන් සඳහා චීනයෙන් ණය ලබාගෙන ඇති පොලී අනුපාතයන් සියයට තුනේ, හතරේ හා ඵවැනි ඉහළ පොලී අනුපාතයන් වේ. එසේම කෙටි කාලීන ණය මුදල්වල එම ණය මුදල් හැකි ඉක්මනින් ගෙවීමට ලංකාවේ ආණ්ඩුවට සිදුවන ලෙස අවාසි සහගත ගිවිසුම් වලට එළඹ ඇති බව එම ලිපිය පෙන්වාදෙයි. පසුගිය වසර තුන තුළ යහපාලන ආණ්ඩුව මුහුණදුන් දහසකුත් ගැටලු අතර ප්‍රධාන ගැටලුවක් වූයේ හම්බන්තොට සුදුඅලි වරායයි.

එම වරායේ නඩත්තුව වෙනුවෙන් කොළඹ වරායද බංකොලොත් තත්ත්වයට පත්වීමට ඉඩ තිබූ බව ආර්ථික විශේෂඥයින් පෙන්වා දී තිබුණේය. එයට ප්‍රධාන හේතුව වූයේ හම්බන්තොට වරායෙන් කිසිදු ආදායමක් නොලබන අතර චීනයට ගෙවිය යුතු ණය වාරිකය ගෙවීම හා නඩත්තුව කොළඹ වරායේ ආදායම මගින් සිදුකිරීමට සිදුවී තිබීමයි. මෙහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස කොළඹ වරායද අර්බුදයට යමින් තිබුණි. ලංකාවේ ලාභ ලබන රාජ්‍ය ආයතන කිහිපයෙන් එකක් වන කොළඹ වරායද බංකොලොත් තත්ත්වයට පත්වීමේ අවදානමකට ලක්විය. අවසානයේ මෙහි ප්‍රතිඵලය වූයේ හම්බන්තොට වරාය එය ඉදි කළ china harbour සමාගමට වසර 99 කට හිමි වීමයි. එසේම ඒ වෙනුවෙන් ආණ්ඩුවට ඩොලර් බිලියන  1.26 මුදලක් ද ලැබුණි. නමුත් එම මුදල චීන සමාගම ලබාගත් ණය මුදලට වඩා අඩු වන අතර ඔවුන් විසින් හම්බන්තොට ප්‍රදේශයේ එම වරායේ කටයුතු මෙහෙයවීම සඳහා ආර්ථික මර්මස්ථානයක් ඉදිකරන බවට වූ පොරොන්දුවක් නිසාවෙන් එය වාසිදායක පස් ගනුදෙනුවක් ලෙස දක්වා සිටිය හැක.

ඒ කෙසේ වෙතත් මහින්ද රාජපක්ෂ ඔහුගේ 2014 අග භාගයේ ජනාධිපතිවරණය සඳහා චීනයෙන් ඩොලර් මිලියන 7.5 ක අති විශාල මුදලක් ලබාගත් බවට ද එම ලිපිය මගින් නිව්යෝර්ක් ටයිම්ස් පුවත්පත පෙන්වාදෙයි. සැබෑ ලෙසම ලංකාවේ ආර්ථිකය අති විශාල අර්බුදයකට පත්කිරීමට හේතු වූ මෙම චීන - ශ්‍රී ලංකා ගනුදෙනුවල සැබෑ තත්ත්වය ලංකාවේ ජනතාවට අවබෝධ කරදීම වර්තමාන ආණ්ඩුවේ වගකීමක් බව මාගේ පෞද්ගලික තක්සේරුවයි. විශේෂයෙන් ලංකාවේ ජාතික ආදායමෙන් රජයේ ආදායම 11%  මට්ටමට ගෙන ඒමේ අති විශාල හානියක් ලංකාවේ ආර්ථිකයට සිදුකරන ලද්දේ මෙම චීන - ශ්‍රී ලංකා ණය ගනුදෙනු වලිනි. ලංකාවේ ආර්ථිකයට අනුව රජයේ ආදායම අඩුම තරමින් 22%  මට්ටමේ තිබිය යුතු බවත් එය එසේ නොවන්නේනම් ලෝකය පිළිගත් මූල්‍ය ආයතනවලින් ලංකාවට ණය ලබා ගැනීමේ හැකියාව අහිමි වන බවත් ආර්ථික විශේෂඥයින් පෙන්වාදී තිබේ. නමුත් රාජපක්ෂ රෙජීමය විසින් සිදුකරන ලද්දේ රජයේ ආදායම ඉහල දමාගැනීම වෙනුවට චීන ණය මුදල් මගින් ලංකාවේ ආර්ථිකය පවත්වාගෙන යාමයි. එහි උපරිම මට්ටමට 2014 වන විට ලංකා ආණ්ඩුව පත්ව තිබුණු අතර එම ණය මුදල් නැවත ගෙවීම ආරම්භවීමට නියමිතව තිබුණේ 2015 වසරේ සිටයි. යහපාලන ආණ්ඩුව බලයට පත්වන විට ලංකාවේ ආර්ථිකය විශාල ගිනිකන්දක තත්ත්වයට පත්වී තිබුණි.

රාජපක්ෂවරු වසර පහකින් ජනාධිපතිවරණයට යොමුවන්නේ ජාත්‍යන්තර බලපෑමෙන් එම ආර්ථිකය තවදුරටත් චීන ණය මත ගෙන යා හැකි තත්ත්වයක් නොමැති අවස්ථාවකය. යහපාලන ආණ්ඩුව මේ රට බාරගත් දා සිට ආණ්ඩුවට තිබූ ලොකුම අභියෝගය වූයේ පාපැදි ආර්ථිකයේ එදිනෙදා කටයුතු පවත්වාගෙන යාමයි. මන්දයත් බංකොලොත් තත්ත්වයක තිබූ ශ්‍රී ලංකාවේ ආර්ථිකය එදිනෙදා කටයුතු පවත්වාගෙන යාමට පවා ශක්තියක් නොතිබුණි. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතිවාසිකම් හා ප්‍රතිසංස්කරණ ඉටුකිරීම පොරොන්දු වී බලයට පත්වූ යහපාලන ආණ්ඩුවට එම ප්‍රතිසංස්කරණ ඉටුකිරීමටත් වඩා, හොරු ඇල්ලීමටත් වඩා තම කාලයෙන් වැඩි කොටසක් වැය වූයේ ආර්ථිකය නැවත යථා තත්ත්වයට පත් කිරීමටයි. එනම් එදිනෙදා කටයුතු කරගෙන යාමට හැකි තත්ත්වයට ලංකාවේ ආර්ථිකය ගෙනඒමටයි. එය දේශපාලනික වශයෙන් විශාල අර්බුදයකට යහපාලන ආණ්ඩුව පත්කළ ද එම කටයුතු සිදු කිරීම අනිවාර්ය කොන්දේසියක්ව තිබුණි.

රාජපක්ෂවරුන්ගේ විශාල දූෂණ හා අක්‍රමිකතා නිසා හපවී තිබූ ලංකාවේ ආර්ථිකය අද වන විට නිවැරදි පීල්ලට පැමිණ තිබේ. අද රටේ එදිනෙදා කටයුතු කරගෙන යාමේ කිසිදු අපහසුවක් නොවන අතර රාජ්‍ය ආදායම 11%  ක සිට එය ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල යෝජනා කරන 22%  සීමාවේ ආසන්නයට යාමටත් ඒ අනුව අනාගතයේදී ඉතාම අඩු පොලියට දීර්ඝ කාලීන ණය මුදල් ලබා ගත හැකි තත්ත්වයකටත් රට පත්වී තිබේ.

ජනාධිපති අපේක්ෂිකාව ශිරන්ති

ලැබෙමින් පවතින ආරංචි අනුව රාජපක්ෂ පිලෙහි ජනාධිපති අපේක්ෂිකාව වීමට වැඩි ඉඩක් ඇත්තේ නාමල් රාජපක්ෂගේ මව හා මහින්ද රාජපක්ෂගේ බිරිද මෙන්ම ශ්‍රී ලංකන් ගුවන් සේවයේ හිටපු සභාපති වික්‍රමසිංහ මහතාගේ සහෝදරිය වන ශිරන්ති රාජපක්ෂ මැතිණියයි. ශිරන්ති රාජපක්ෂ මැතිණිය මූලික වශයෙන් රෝමානු කතෝලික කාන්තාවක් වන අතර ගෝඨාභය රාජපක්ෂට වඩා සිංහල බෞද්ධ නොවන ඡන්ද වලට ආමන්ත්‍රණය කල හැකි රාජපක්ෂ පවුලේ අපේක්ෂිකාවකි. නමුත් අප සලකා බැලිය යුත්තේ මෙතරම් ජනප්‍රිය රාජපක්ෂවරු සිටියදී ශිරන්ති රාජපක්ෂ 2020 ජනාධිපතිවරණයට තෝර ගැනීමේ පදනම කුමක්ද යන්නය. මුලික වශයෙන් රාජපක්ෂවරුන්ගේ මුළු දේශපාලන වැඩසටහනම පදනම් වන්නේ නාමල් රාජපක්ෂගේ දේශපාලන අනාගතය මතය. හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ සිටිනුයේ නාමල් රාජපක්ෂගේ දේශපාලන අනාගතය වෙනුවෙන් ඕනෑම මිලක් ගෙවීමේ පදනමිනි. නමුත් බැසිල් රාජපක්ෂ හා ගෝඨාභය රාජපක්ෂ යන සහෝදරවරු නැවත බලය අත්පත් කර ගැනීම හා ඒ මත පදනම්ව ජීවිතයේ ඉතිරි කාලය ලංකාවේ ගතකිරීමත් සිමාන්තික වන නමුත් රට ගොඩනගා ඉතිහාස ගතවීමට ඇති අධික ආශාවකිනුත් පසුවේ. එමෙන්ම රටේ ආණ්ඩුවට විරුද්ධ බලවේග අඩුවැඩි වශයෙන් මෙම රාජපක්ෂවරු වටා ගොඩනැගෙමින් පවතී. එම දෙදෙනාම ලංකාවේ ආණ්ඩු විරෝදී දේශපාලනයේ කේන්ද්‍රය බවට පත්වී තිබේ. එසේම රටේ එක්තරා කොටසක් 2020  දී ගෝඨාභය නිශ්චිත වශයෙන්ම බලයට පත්වන බව විශ්වාස කරන අතර එම නිසාම දෙමල හා මුස්ලිම් ජනතාව භීතියට පත්වී තිබේ.

එම කාරණාව පදනම් කරගෙන විපක්ෂයේ පාර්ලිමේන්තු කණ්ඩායම කෑලි කෑලිවලට කැඩී තිබේ. කෙසේ නමුත් ලැබෙමින්  පවතින ආරංචි අනුව හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ සිටිනුයේ කිසිදු රාජපක්ෂ වරයෙකු හා බලය බෙදා හදා ගන්න ස්ථාවරයක නොවන අතර එතුමන්ගේ ස්ථාවරය වන්නේ රාජපක්ෂ කෙනෙකු හෝ තම පිලෙහි කෙනෙකු 2020 ජයග්‍රහණය කිරීම නාමල් රාජපක්ෂගේ දේශපාලන අනාගතයට මෙන්ම තමන් විසින්, තමන් වෙනුවෙන් රටේ ගොඩනැගී ඇති දේශපාලන බලවේගය අවසන් වීමක් ලෙසය. එබැවින් මහින්ද රාජපක්ෂ කල්පනා කරනුයේ එක්කෝ නාමල් රාජපක්ෂ නියමිත වයස හා පරිනත බව ලැබෙන තුරු විපක්ෂය තුල ගත කල යුතුය. නැතහොත් ජී. එල් පීරිස් වැන්නෙකු යොදාගත යුතු බවයි. කෙසේ නමුත ගෝඨාභයගේ නැගීමත්, බැසිල්ගේ සංවිධාන ශක්තියත් මත දේශපාලන හැඩගැස්ම ගොඩනැගී ඇති මේ මොහොතේ මහින්ද රාජපක්ෂගේ සුරක්ෂිත තෝරාගැනීම වන්නේ ශිරාන්ති රාජපක්ෂය. එය නාමල්ගේ දේශපාලනයට මහින්දට දිය හැකි හොදම සුරක්ෂිත කරගැනීම වේ.

රාජපක්ෂ වරුන්ගේ දේශපාලනයේ ඇති සුවිශේෂී තත්ත්වය වන්නේ මුළු දේශපාලන වැඩසටහනේම පදනමද වන්නේ ඔවුන්ගේ පවුල වටා වන අතර එයිනුත් වඩාත් සාර්ථක හා වියයුතු ලෙස සලකනු ලබන්නේ රාජපක්ෂ වරුන්ගේනුත් ශ්‍රේෂ්ඨම වියයුත්තේ මහින්ද රාජපක්ෂගේ න්‍යෂ්ටික පවුල බවයි. එම පවුලේ මුළු විශ්වාසය ඇත්තේද, සම්පුර්ණ දේශපාලන පෙළගැස්ම ඇත්තේද මහින්ද රජපක්ෂ වෙනුවෙන් බවත් එහි ප්‍රතිලාභ ලැබිය යුත්තේ එම පවුලට බවත්ය. ඉන්පසු අවශේෂ රාජපක්ෂවරුද, වීරතුංගලාද, අනෙකුත් ඒකාබද්ධ විපක්ෂයේ කණ්ඩායමද වේ. රාජපක්ෂ වරුන්ගෙන් පිටත අයෙකුට දේශපාලන සාර්ථකත්වය කෙසේ වෙතත් විජේරාම නිවසේ ආලින්දයේදී මහින්ද රාජපක්ෂ මුණගැසුණු විට වාඩිවීමට පුටුවක්වත් නොලැබේ. මුහුණු පොතේ පලවන රාජපක්ෂ වරුන් හමුවන විපක්ෂයේ දේශපාලකයින්  සියල්ලෝම ඔහු සමග කතා කරනුයේ හිටගෙනය. අඩුම තරමින් අබාධිතයකුට (අනුගාමික ) වුවද වාඩිවීමට පුටුවක් රාජපක්ෂ වරුන්ගේ විජේරාම නිවසේදී නොලැබේ. එවැනි තත්ත්වයක් තුල අපට කිවහැක්කේ අනිවාර්යෙන්ම ශිරන්ති රාජපක්ෂගෙන් තොර විකල්පයක් පිළිබදව ඔවුන් නොසිතන බවය.

එහිදී 2020 ගොඩනැගෙනුයේ ඒකාබද්ධ විපක්ෂය විසින් ඉදිරිපත් කරනු ලබන ශිරන්ති රාජපක්ෂත්, බොහෝවිට ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය විසින් ඉදිරිපත් කිරීමට යොදා ඇති අපේක්ෂකයාත්, එක්සත් ජාතික පක්ෂය විසින් ඉදිරිපත් කරනු ලබන අපේක්ෂකයාත් අතර තුන්කොන් තරගයකි. සුපුරුදු ලෙස සිංහල ඡන්ද තුනට බෙදීයන වාතාවරණයක් තුල ජනාධිපතිවරණය ජය ගැනීමටනම් ඕනෑම අපේක්ෂකයෙකු උතුරු නැගෙනහිර දෙමල ඡන්ද හා මුස්ලිම් ඡන්ද දිනාගත යුතු වේ. එසේ නොවන අපේක්ෂකයෙකුට 2020 ජය ගැනීමට ඇති ඉඩ ඉතා අඩුවේ.

ඒ අනුව එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ දේශපාලන වැඩපිළිවෙල මෙන්ම එම පක්ෂයේ නායකයින්ගේ පැවැත්ම තීරණය වන්නේ දකුණේ සිංහල ඡන්ද මෙන්ම උතරේ දෙමල ඡන්දද, රටේ මුස්ලිම් වරුන්ගේ ඡන්දද දිනගත හැකි හැකියාව මතයි. 2020  අපේක්ෂකයා තවම නම්කර නැති වුවද එක්සත් ජාතික පක්ෂය එහි නායක රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැතිවරයා ඉදිරිපත් කිරීමට බොහෝ විට ඉඩ තිබේ. මන්ද ඔහු තරම් සුළු ජාතික ඡන්ද වලට බලපෑමක් කල හැකි දේශපාලන නායකයෙකු රටේ මේ මොහොතේ නොමැති බැවිනි. ඔහු තරගයට නොපැමිණෙන මොහොතක සජිත්, නවීන්, අකිල හෝ අජිත් පී පෙරේරාට වුව එක්සත් ජාතික පක්ෂ අපේක්ෂකත්වය හිමිවීමට ඉඩ තිබේ. මන්ද එක්සත් ජාතික පක්ෂය යනු සංවිධිත පක්ෂයක් වන අතර එහි ඕනෑම කෙනෙකුට එම මොහොතේ පවතින තත්ත්වය හා අවශ්‍යතාවය අනුව අවස්ථාව ලැබිය හැකිය.

අවසාන වශයෙන් කිව හැක්කේ රටේ දේශපාලනයට ශිරන්ති රාජපක්ෂගේ ආගමනය කෙතරම් බලපෑමක් කරනු ඇතිදැයි කීමට තවමත් කල් වැඩි නමුත් මේ රටේ ජන හද ගැස්මෙහි තීරණය උරගා බැලීමට සියල්ලන්ටම අවස්ථාවක් ලැබෙනු ඇත.

විපක්ෂයේ බෙදීම්

ලංකාවේ දේශපාලනය තුළ පසුගිය සතියේ දැකගත හැකි වූ ප්‍රධානතම ලක්ෂණය වන්නේ විපක්ෂයේ කණ්ඩායම් අතර සිදුවෙමින් පවතින තීරණාත්මක බෙදීමයි. මෙම බෙදීම වඩාත් ප්‍රදර්ශනාත්මක ලෙස කලඑළියට පැමිණියේ නියෝජ්‍ය කථානායකවරයෙකු තෝරා ගැනීම සඳහා පාර්ලිමේන්තුවේ දී පවත්වන ලද රහස් ඡන්දයේදීය. මෙහිදී ප්‍රථමයෙන් එක්සත් ජාතික පක්ෂය විසින් ජනාධිපතිවරයාගෙන් හා ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයෙන් විමසා සිටියේ ඔවුන් විසින් කවුරුන් හෝ නියෝජ්‍ය කථානායකවරයා ලෙස පත්කරන්නේද යන්නයි. එහිදී ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ ආණ්ඩුවේ කණ්ඩායම හා විපක්ෂය නියෝජනය කරන කණ්ඩායමේ පිළිතුර වී තිබුණේ ඔවුන් විසින් අපේක්ෂකයෙකු නියෝජ්‍ය කථානායක ධුරය සඳහා ඉදිරිපත් නොකරන බවයි. මේ අනුව එක්සත් ජාතික පක්ෂයෙන් මොණරාගල පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී කුමාරසිරි මහතා යෝජනා කරනු ලැබීය. ඉන් පසු ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ ආණ්ඩුවෙන් ඉවත් වූ කණ්ඩායම මගින් ඉදිරිපත් කරනු ලැබුවේ විශේෂඥ වෛද්‍ය සුදර්ශනී ප්‍රනාන්දුපුල්ලේ මැතිණියයි. ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ විපක්ෂයේ කණ්ඩායම හා ඒකාබද්ධ විපක්ෂයේ කණ්ඩායම එකතු වූ විට එම පිලට අඩුම තරමින් ඡන්ද 70 ක් හෝ ලැබිය යුතුව තිබුණ ද ඔවුන්ට ලබාගත හැකි වූයේ ඡන්ද 53 ක් පමණි. මේ අනුව ඒකාබද්ධ විපක්ෂයේ හා ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයෙන් වෙන් වූ පිලේ විශාල කණ්ඩායමක් ඡන්දය පාවිච්චි නොකර තිබුණි. එම සංඛ්‍යාව මන්ත්‍රීවරු 18 ක් පමණ වේ. ප්‍රධාන වශයෙන් රාජපක්ෂවරු සියලු දෙනාම පාහේ එම ඡන්දයෙන් වැළකී සිටියේය.

ඒකාබද්ධ විපක්ෂය තීරණාත්මක ලෙස දෙකට බෙදී ඇත්තේ බැසිල් පිල හා ගෝඨාභය පිල ලෙසිනි. මෙහිදී බැසිල් පිල විසින් ගෝඨාභය පිල පෙර සිදුකරනු ලබමින් පවතින දේශපාලනය තීරණාත්මක ලෙස විවේචනය කරනු ලබයි. ගෝඨාභය පිල විවේචන නොකර ද ඒකාබද්ධ විපක්ෂය විසින් ගොඩනගා ඇති ජන බලය ඔවුන් මතට යොමු කර ගැනීමේ විශේෂ ව්‍යාපෘති ගණනාවක් දියත්කර තිබේ. ගෝඨාභය පිල, සිංහල බෞද්ධ බලවේග මත විශේෂ නැඹුරුවකින් කටයුතු කරන ආකාරය දැකිය හැකි අතර එමගින් සිංහල බෞද්ධ ඡන්දවලින් 70% කට වඩා ගනිමින් ජයග්‍රහණය කළ හැකි යැයි ඔවුන් තක්සේරු කර තිබේ. එම මතය කෙතරම් දුරට සමාජගතවී ඇත්තේද යත් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ වටා එක්තරා ආකාරයක දේශපාලන බල කේන්ද්‍රයක් ද ගොඩනැගී තිබේ. කෙසේ වුවද සිංහල සමාජය තුළින් විශාල විරෝධයක් ගෝඨාභය කෙරෙහි එල්ලවී ඇති අතර එයට බලපානු ලබන ප්‍රධානම ප්‍රශ්නය වන්නේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂව, රාජපක්ෂ රෙජීමය පැවති කාලයේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ විසින් ක්‍රියාත්මක කරන ලද ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී හා සමාජ විරෝධී ක්‍රියා සම්බන්ධයෙන් මේ රටේ සිවිල් සමාජය තුළ පවතින විශාල විරෝධය හා භීතියයි. එමනිසා ඉදිරි ජනාධිපතිවරණයේදී අනිවාර්යෙන්ම ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ මෙම ක්‍රියාකලාපය එළියට ඇදී එන අතර ඒ වෙනුවෙන් විශාල සමාජ විරෝධයක් ගොඩනැඟීමට ඔවුන්ට එරෙහිව ඇති බලවේග ක්‍රියාත්මක වනු ඇත.

ඒකාබද්ධ විපක්ෂයේ මෙම බෙදීයාම විශේෂයෙන්ම පෙනී යන්නේ විමල් වීරවංශගේ ක්‍රියාකලාපය තුළිනි. විමල් වීරවංශ කල්පනා කරනුයේ රාජපක්ෂවරු සතු වූ මෙම ජන බලවේගය ගොඩනගන ලද්දේ ඔහු හා උදය ගම්මන්පිල විසින් බවයි. ඔවුන් මෙම බලවේග ගොඩනගන අවස්ථාවේදී දැනට මෙම බලවේග සදහා නායකත්වය දෙන බැසිල් රාජපක්ෂ මෙන්ම ගෝඨාභය රාජපක්ෂද, මහින්ද රාජපක්ෂද විවෘත දේශපාලනයෙන් මිදී හුදකලාව සිටි අතර විමල් වීරවංශ සහ උදය ගම්මන්පිල විසින් ආරම්භ කරන ලද මහින්ද සුළඟ වැඩසටහන මගින් නැවත මෙම දේශපාලන ව්‍යාපෘතිය ආරම්භ වූ බවත්, එමගින් ඔවුන්ගේ පක්ෂය ආරම්භ වූ බවත් විමල් වීරවංශගේ තක්සේරුවයි. එම වැඩසටහන ආරම්භ කරමින් විමල් විරවංශ අපේක්ෂා කරන ලද්දේ ඔහුට මහින්ද රාජපක්ෂ සතුව පැවති ජන ප්‍රසාදය නංවාගෙන ඔහුගේ පක්ෂයත්, ඔහු සතු බලවේගයත් ඉහළට ඔසවා ගැනීමයි. නමුත් සූක්ෂම දේශපාලනඥයින් වන රාජපක්ෂවරු විසින් ඉතාම දක්ෂ ආකාරයෙන් ඔවුන් සතු ජන බලය ඔවුන්ගේ පවුල කේන්ද්‍ර කරගත් දේශපාලන වැඩසටහනකට ගොනුකර ගැනීමට සමත්විය. මෙම තත්ත්වය විමල් වීරවංශ ප්‍රමුඛ අවශේෂ ඒකාබද්ධ විපක්ෂයේ නායකයින් හට ගෝචර නොවන අතර මොවුන් තුළින් බැසිල් විරෝධයක් උපදින්නේ එබැවිනි.

එම විරෝධය කෙතරම්ද යත් අඛණ්ඩව බැසිල් රාජපක්ෂ පිල ඒකාබද්ධ විපක්ෂයේම ගෝඨාභය පිලට දැවැන්ත ප්‍රහාරයක් එල්ලකරමින් තිබේ. බැසිල් රාජපක්ෂගෙන් හා ගෝඨාභය රාජපක්ෂගෙන් වියුක්ත වෙනම දේශපාලන වැඩසටහනක් විමල් වීරවංශ විසින් විපක්ෂ කණ්ඩායම් අතර ක්‍රියාත්මක කරමින් තිබේ. එම වැඩසටහන සඳහා වාසුදේව නානායක්කාරගේ, දිනේෂ් ගුණවර්ධනගේ සහයෝගය ද විමල් වීරවංශට ලැබී තිබේ. අනෙක් අතින් බැසිල් රාජපක්ෂ විසින් ක්‍රියාත්මක කරනු ලබන දේශපාලන වැඩසටහනේදි විමල් වීරවංශ ප්‍රමුඛ ඒකාබද්ධ විපක්ෂයේ එම නායකයින් හා මුළු මන්ත්‍රී කණ්ඩායම අවසානයේ නොතකා හරින තත්ත්වයකට පත්වී තිබේ. මෙය විපක්ෂ කණ්ඩායම් වල තිබෙන විශාලතම චෝදනාව හා අසහනයයි. විශේෂයෙන් එ්කාබද්ධ විපක්ෂය විසින් ජයග්‍රහණය කරන ලද පළාත් පාලන ආයතන වලට ප්‍රධානීන් පත්කිරීමේදී බැසිල් රාජපක්ෂ ක්‍රියාත්මකවන ලද්දේය. කිසිදු දේශපාලන නායකයකු පිළිබඳ අවධානයක් යොමු නොකර තමන් කැමති කණ්ඩායම් හා පුද්ගලයින් පමණක් පළාත් පාලන ආයතනවල නායකත්වයට පත්කිරීමට බැසිල් රාජපක්ෂ වගබලා ගත්තේය. එමගින් ඔහු විපක්ෂ දේශපාලන බලවේගය ග්‍රාමීය මට්ටමෙන් සම්පූර්ණයෙන්ම පාහේ අත්පත් කරගැනීමට සමත් විය.

විධායකය අහෝසි කිරීම

ලංකාවේ දේශපාලනය තුළ පසුගිය සතිය ඉතා තීරණාත්මක වේ. එයට බලපෑ විශේෂම හේතුව වන්නේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ විසි වන සංශෝධනය පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් වීමයි. එය ඉදිරිපත් කිරීමට මූලික වූයේ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණයි. ජනවාරි අට වැනි දා ආණ්ඩු පෙරළියට පාදක වූ දින සීයේ වැඩසටහන මගින් යෝජනා කර තිබූ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීමේ යෝජනාව පදනම් කර ගෙන ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ මගින් මෙම විසිවන සංශෝධනය ඉදිරිපත් කර තිබේ. නමුත් මාගේ පවතින එක තක්සේරුවක් නම් විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම පදනම් කොට ඉදිරිපත් කරන ලද මෙම විසිවන සංශෝධනය මගින් ඔවුන් විසින් රට අස්ථාවර කිරීමේ උපක්‍රමික යෝජනා ද ඉදිරිපත් කොට ඇති බවයි. විශේෂයෙන් ඔවුන් විසින් ඉදිරිපත් කොට ඇති විසිවන සංශෝධනය මගින් ඔවුන් ප්‍රධාන පක්ෂ දෙකෙහි නායකයින් අමතක කොට තිබේ. එසේම වර්තමාන අග්‍රාමාත්‍යවරයා ඉලක්ක කොට ගත් විශේෂ යෝජනා කිහිපයක්ද විසිවන සංශෝධනයට අන්තර්ගත වී තිබේ. එවැනි තත්ත්වයක් තුළ එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ සහයෝගය නැතිව එය දිනාගැනීමේ විශාල බාධාවන් පවතින බව මාගේ තක්සේරුවයි. ජනවාරි 8 වෙනිදා පොරොන්දු වූ පරිදි විධායක ජනාධිපති ධූරය අහෝසි කිරීම අත්‍යවශ්‍ය කාරණයක් බවට තවදුරටත් අටුවා ටීකා අවශ්‍ය නැත. නමුත් එම සත් කාර්යය ඉටුකිරීමේදී දේශපාලන පක්ෂ හෝ  අවිද්‍යාත්මක පුද්ගලයින් විශේෂ කොට ගනිමින් යෝජනා ඉදිරිපත් කිරීම එතරම් ගෝචර නොවන බව මාගේ අදහසයි. එවැනි අවිද්‍යාත්මක ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණ මගින් සිදුවිය හැකි බරපතල වරද වන්නේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ අර්බුදයන් ඇති වීමයි. එම නිසා දේශපාලන පක්ෂ වල උවමනා එපාකම් ඉටු කිරීමට ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධන සිදුකිරීම අවිද්‍යාත්මක යෝජනා වන අතර එමගින් දීර්ඝකාලීනව රටට විශාල හානියක් සිදුවනු ඇත.

ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ ඉතිහාසයේ සිටම සිදු කරන ලද වූ දේශපාලන ක්‍රියාවලීන් නිසාවෙන් රටට තිබූ බොහෝ අවස්ථාවන් අහිමි වූ බව මාගේ පවතින අදහසයි. විශේෂයෙන් විසිවන සංශෝධනය ඉදිරිපත් කිරීම තනි රටක් හැටියට නොව රටේ සියලුම දේශපාලන පක්ෂ ජනාධිපතිවරයාගේ කැමැත්ත ඇතිව සිදුකළ යුතු වුවද ඔවුන් ඒ පිළිබඳව පුළුල් සාකච්ඡාවක් නොකොට තනි මතයට ඔවුන් විසින් මෙම සංශෝධන ඉදිරිපත් කොට තිබේ. ඒ සඳහා එක්සත් ජාතික පක්ෂය, ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය දරන මතය කුමක්ද යන්න කීමට තවමත් කල් වැඩිය. නමුත් රාජ්‍යයක ජනාධිපති නොමැති අවස්ථාවක වැඩබැලීම සඳහා කතානායකවරයා යෝජනා කර සිටීමෙන් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ අරමුණ පැහැදිලි වේ. එවැනි තත්ත්වයක් තුළ එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ සහයෝගය දිනා ගැනීමට හැකියාවක් ඇත්දැයි සැක සහිතය.

අනෙක් ප්‍රධාන කාරණය වන්නේ මාදුළුවාවේ සෝභිත හිමියන්ට අවශ්‍ය කළ පරිදි තැටිය රත් වී තිබූ අවස්ථාව නොදැනීමේ ආදීනව රට මුහුණ දෙමින් තිබේ. එම නිසා ප්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂ සියල්ලටම මේ අවස්ථාවේ විධායක ජනාධිපති ධූරය අහෝසි කිරීම අවාසිදායක වන බවට මත පළවෙමින් තිබේ. එම නිසා විශේෂයෙන් එක්සත් ජාතික පක්ෂය එම පක්ෂයේ දේශපාලන අනාගතයට වඩාත් හොඳ බව එම පක්ෂ අභ්‍යන්තරයේ විශ්වාසයයි. එම නිසා එම පක්ෂය රටේ පවතින දේශපාලන තත්ත්වය සලකා බලා ජනාධිපතිවරණයකට මුහුණදීමට සූදානම් වේ. විශේෂයෙන් විධායක ජනාධිපතිධූරය ආරම්භ කළ එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ ජනාධිපතිවරයෙකු විසින්ම විධායක ජනාධිපති ධූරය අහෝසි කරනු ඇතැයි මාගේ විශ්වාසයයි. විධායක ජනාධිපති ධූරය සම්බන්ධයෙන් එක්සත් ජාතික පක්ෂය සිටිනුයේ එය අහෝසි කළ යුතුය යන තත්ත්වයේ නමුත් එය අහෝසි කිරීමේ ව්‍යවස්ථා සං⁣ශෝධන ඉදිරිපත්වීමේදී රට තුළ වෙනත් විශාල ප්‍රශ්න හා අර්බුද ඇතිවන්නේ නම් ඒ වෙනුවෙන් පාර්ලිමේන්තුවේ සහයෝගය ලබාදීමට උනන්දු නොවනු ඇත. 

ඒ අතරම කිවයුතු අනිත් විශේෂිත කාරණය වන්නේ රටේ දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ වෙනුවෙන් ඇති විශාලතම බාධාව වන ජනමාධ්‍යයන්ගේ අවිද්‍යාත්මක හැසිරීමයි. විශේෂයෙන් විද්‍යුත් ජනමාධ්‍ය හා සම්ප්‍රදායික මුද්‍රිත මාධ්‍යය රටේ දේශපාලනය සම්බන්ධයෙන් හැසිරෙනුයේ ඉතා අවිද්‍යාත්මක හා මුග්ධ ආකාරයටය. එමගින් රටට හා රටේ ආර්ථික දේශපාලන සමාජයීය ප්‍රතිසංස්කරණ වලට සිදුවන හානිය මෙතෙකැයි කිව නොහැකිය. විශේෂයෙන් පසුගිය දිනවල රටේ විද්‍යුත් මාධ්‍ය වල දිගින් දිගටම තීරණාත්මක ලෙස ප්‍රචාරය කරමින් තිබෙන දේශපාලන කාරණා තුළින් රටටත් දේශපාලනඥයින්ටත් කිසිදු ප්‍රයෝජනයක් නොවන අතර එමගින් දේශපාලන ක්ෂේත්‍රය පිළිබඳව රටේ ජනතාව අතර ඇති විශ්වාසය බිඳ වැටෙනු ඇත. රටක දේශපාලන කණ්ඩායම් අතර විශ්වාසය ජනතාව තුළින් බිඳ වැටුනු විට සිදුවනුයේ කාටවත් කිසිවෙකුටත් පිහිට විය නොහැකි විශාල අර්බුදයකි. විශේෂයෙන්ම මෙවැනි තත්ත්වයක් තුළ රටක් අරාජිකවීම කිසිවකුටත් වැළැක්විය නොහැකිය.

අවසාන වශයෙන් කිව යුත්තේ අද රට මුහුණදී තිබෙන තත්ත්වයෙන් ගොඩ ඒමට නම් රටේ සියලුම දේශපාලන පක්ෂ ද මෙම සියළුම දේශපාලන නායකයින් ද සිවිල් සංවිධාන ද එම සංවිධානයේ ක්‍රියාකාරිත්වය ද ජනතාවද රාජ්‍ය නිලධාරීන්ද කැපවීමෙන් උනන්දුවෙන් හා බුද්ධිමත්ව කටයුතු කළ යුතු බවයි. විශේෂයෙන් මෙහිදී ආණ්ඩුව විසින් තමන්ට ලැබුණු ජනවරමට අනුව කටයුතු කිරීම අත්‍යාවශ්‍ය වන අතර එම ජනවරමට පිටුපෑම අනාගතයේදී බරපතළ දේශපාලන ප්‍රතිඵලයන්ට මුහුණ දීමට හේතුවක් වනු ඇත. එය සම්බන්ධව අවබෝධයෙන් කටයුතු කිරීම සියලුම දේශපාලන පක්ෂවල වගකීමකි.

දුෂ්ට මතවාද

ආණ්ඩුවේ කටයුතු පිළිබඳව ජනතාව තුළ එක්තරා ආකාරයක විචිකිච්ඡාවක් ඇති වී තිබේ. ඒ සඳහා බලපානු ලබන ප්‍රධානම හේතුවක් ලෙස මා හට පෙනී යන්නේ මෙම ආණ්ඩුවේ කටයුතු වල ඇති විනිවිදභාවය හා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ලක්ෂණයයි. විශේෂයෙන් ආණ්ඩුවේ කටයුතුවල විශේෂ රහස් ස්වභාවයක් දැකිය නොහැකි අතර රට තුළ සිදුවන සියලුම කටයුතු මහජනතාවට හා ජනමාධ්‍ය වලට විවෘත වී තිබේ. එය එක අතකින් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ දියුණු ලක්ෂණයක් වන අතරම තුන්වන ලෝකයේ රටක් වන අපගේ ජනතාවට එය එක්තරා ආකාරයක අලුත් අත්දැකීමක් වේ. විශේෂයෙන් පසුගිය වසර හැත්තෑවක කාලය තුළ මෙම වසර තුන තරම්ම ආණ්ඩුවේ කටයුතු වලට ජනතාවගේ මැදිහත් වීමක් හෝ විවේචනයන් ඉදිරිපත් වූ අවස්ථාවක් දැකිය නො හැකිය.

මෙම ආණ්ඩුව බලයට පත්වන්නේ එම ජනතාවට එවැනි තොරතුරු දැනගැනීමට ඇති අයිතිය ආදී ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ප්‍රතිසංස්කරණ හා ලක්ෂණ, ආර්ථික ප්‍රතිසංස්කරණ  පොරොන්දු වෙමිනි. නමුත් මෙම කටයුතු සිදුකිරීමේදී ආණ්ඩුවේ මෙම ලක්ෂණය දුර්වලතාවක් ලෙස දැකීමට ද සමහරක් අය පුරුදු වී තිබේ. විශේෂයෙන් ආණ්ඩුවේ සියලුම කටයුතු සඳහා ජනතාවගේ මැදිහත් වීම ඉතා විශාල ලෙස ඉහල ගොස් ඇති අතර එය බදු ගැසීමේ සිට පාසල්වලට ළමයින් ඇතුළත් කිරීම දක්වාත්, සෞඛ්‍ය හා රෝගීන්ට වෙදකම් කිරීමේ සිට සෞඛ්‍ය අමාත්‍යාංශය පරිපාලනය කිරීම දක්වාත් සියලුම ක්ෂේත්‍ර තුළ මුල සිට අගටත්, අගසිට මුලට ජනතාවගේ මැදිහත් වීමක් දැකිය හැකිය.

ආණ්ඩුවේ තොරතුරු දැනගැනීමේ පනත අද ආණ්ඩුව විසින් ක්‍රියාත්මක කරනු ලබන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ප්‍රතිසංස්කරණ පරිපාලන ක්‍රමයේ පවතින ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ඉඩකඩත් මෙම මහජන මැදිහත් වීමට විශාල උපකාරයක් වී තිබේ. එය එක් අතකින් දියුණු ලක්ෂණයක් ලෙස පෙනුනද අනිත් අතින් ආණ්ඩුවේ වැඩකටයුතු වලට විශාල බාධාවක් වී තිබෙන බව ද මා හට පෙනී යයි. මෙම තත්ත්වය අවස්ථාවාදී දේශපාලන ව්‍යාපාර වලට හා පසුගිය රෙජීමය විසින් පරාජය නොකරන ලද කණ්ඩායම් නැවතත් එම දුෂ්ඨ මතවාදය ද සමග නැගී සිටීමට මෙම තත්ත්වය ඉවහල් වී තිබෙන බව මගේ නිරීක්ෂණයයි. ඒ කෙසේ නමුදු 2015 ජනවාරි 8 වෙනිදා මෙම ආණ්ඩුව මේ රටේ ජනතාවට පොරොන්දු වූ පරිදි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ප්‍රතිසංස්කරණ ඉටු කිරීමට ඇප කැප වී ඇති බව පෙනී යයි.

නමුත් ප්‍රශ්නය ඇත්තේ ආණ්ඩුව විසින් යෝජනා කරනු ලබන අලුත් ප්‍රතිසංස්කරණ යෝජනා පිළිබඳව සෑම විටම ජනතාව සැක සහිතව බැලීමට පෙළඹවීමයි. එයට ප්‍රධාන හේතුවක් වන්නේ සියලු තොරතුරු ජනගත වීමට ඇති අපහසුවයි. විශේෂයෙන් සමාජ ක්‍රියාකාරීත්වයත්, ආණ්ඩුවේ නිලධාරීන්ගේ ක්‍රියාකාරීත්වයත් මෙම සත්‍යයට හේතුවී ඇති බව මාගේ තක්සේරුවයි. මෙය කෙතරම් විපරීත තත්ත්වයක් දැයි කිවහොත් ආණ්ඩුව මගින් සියලුම දෑ නොමිලේ ලබාදිය යුතු යැයි ජනතාව අපේක්ෂා කරනු ලබන අතර අධ්‍යාපනය සෞඛ්‍ය හා අනිකුත් සියලුම පහසුකම් ඉහළ මට්ටමෙන් ජනතාව අපේක්ෂා කරන අතර අනෙක් අතින් ආණ්ඩුවේ ආදායම ඉහළ නංවා ගැනීම සඳහා ආණ්ඩුව විසින් යෝජනා කරනු ලබන ක්‍රමවේදයන්ට මාරාන්තික විරෝධයක් රට තුළ ඇති කොට තිබේ. රටේ ජනතාව හා විපක්ෂ කණ්ඩායම කල්පනා කරන ආකාරය තේරුම් ගැනීමට හොඳම උදාහරණය, ආණ්ඩුව රජයේ ආදායම ඉහළ දමාගැනීම සඳහා සිදු කරනු ලබන ප්‍රතිසංස්කරණ සඳහා දක්වනු ලබන විරෝධය දක්වා සිටිය හැක.

සැබවින්ම පසුගිය රෙජීමය විසින් මෙම ආණ්ඩුවට රට භාරදෙන විට ආණ්ඩුවේ ආදායම මුළු ජාතික ආදායමෙන් 11% තත්ත්වයේ තිබිණි. නමුත් ලංකාව වැනි මධ්‍යම ප්‍රමාණයේ ආර්ථිකයක් ඇති රටක රජයේ ආදායම රටේ මුළු ජාතික ආදායමෙන් සියයට 22% තත්වයේ තිබිය යුතු බවට ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය ආයතන විසින් නිර්දේශ නිකුත් කොට තිබිණි. එම තත්ත්වයන්ට ආණ්ඩුවකට එකඟ විය නොහැකි නම් එම මූල්‍ය ආයතන විසින් කිසිදු විටක මූල්‍ය ප්‍රතිපාදන ලබා දෙනු නොලැබේ. මන්දයත් රජයේ ආදායම එතරම් අඩු තත්ත්වයක තිබියදී මුදල් නැවත ගෙවීමට ඇති හැකියාව ඉතාම අවම මට්ටමේ ඇති බැවින් කිසිදු මූල්‍ය ආයතනයක් ණය ලබාදෙනු නොලැබේ. එම නිසා මෙම ආණ්ඩුව බලයට පත් වූ විට තිබූ ප්‍රධානතම අභියෝගයක් වූයේ රජයේ ආදායම අවම වශයෙන් 18% මට්ටමටවත් පවත්වා ගත යුතු වීමයි. ආණ්ඩුව විසින් ඒ සඳහා බදු ක්‍රමය මාරු කිරීම සඳහා බදු පනතක් ඉදිරිපත් කළ අතර අපේ මුළු ආදායමෙන් සියයට අසූවකටත් වඩා ලබාගත් වක්‍ර බදු ක්‍රමය වෙනුවට ඍජු බදු ක්‍රමයක් හඳුන්වා දී තිබේ. මෙමගින් ආණ්ඩුව මූලික වශයෙන් අපේක්ෂා කරනු ලබන්නේ බදු ගෙවිය හැකි බදු ගෙවිය යුතු අයගෙන් බදු අයකොට දුප්පතුන්ගෙන් අයකරන බදු නවතා දැමීම හෝ අවම කිරීමයි. මන්දයත් වක්‍ර බදු මගින් හාල්, පොල්, සීනි, තේ කොළ හා කොත්තමල්ලි වැනි දෑට විශාල වශයෙන් බදු අය කොට එම බදු භාවිතා කරනු ලබන දුප්පතුන්ගෙන් එය අය කර ගැනීම ඉතාම අසාධාරණ ක්‍රමයකි. මෙම නිසා විශාල ආදායම් ලබන්නන්ගෙන් බදු අයකර ගනිමින් රජයේ ආදායම ඉහළ දමා ගැනීම ආණ්ඩුවේ අරමුණයි.

පසුගිය රෙජීමය විසින් සිදු කරන ලද්දේ විශාල වශයෙන් චීනයේ වාණිජ බැංකුවලින් ණය ලබාගෙන එම මුදල් රටේ ආර්ථිකයට එකතු කරගනිමින් රජයේ ආදායම ඉහළ දමාගැනීමට කිසිදු උත්සාහයක් නොගෙන රට පවත්වාගෙන යෑමයි. මෙම ආණ්ඩුව බලයට පත්වන විට එහි අවසානයකට පැමිණ තිබූ අතර තවදුරටත් ණය ලබාගත නොහැකි තත්ත්වයකට රට පත්වී තිබුණි.

මේ අනුව කිව හැක්කේ එක අතකින් රජයේ ආදායම වැඩිකර ගැනීමට රජය දරන උත්සාහයට මාරාන්තික විරෝධයක් හා බාධාවන් සිදුකරන අතර අනිත් අතින් රජයේ සුභසාධන කටයුතු ඉහළ දමන ලෙස රජයට බලපෑම් කිරීමයි. මෙම දෙක අතර ඇති අන්තර් සම්බන්ධය තේරුම් ගැනීමට හෝ එහි ඇති යතාර්ථවාදී බව අවබෝධ කර ගැනීමට කිසිවෙකුටත් අවශ්‍යතාවයක් නැති බව පෙනීයයි.

ආණ්ඩුව ප්‍රචාරය හා මිත්‍යාව

යහපාලන රජය බලයට පත් වීමට ප්‍රථමයෙන් ලංකාවේ දේශපාලන සන්නිවේදනයේ කෙරුමෝ සියල්ල සිටියේ එවකට පැවති ආණ්ඩුව සමගිනි. ජනමාධ්‍ය ආයතන රාජපක්ෂවරුන්ට වහවැටී සිටියේය. මන්ද රජයේ මුදල්, ප්‍රචාරයට වියදම් කිරීමේදී කිසිදු වගවීමක් නොතිබුන රාජපක්ෂවරුන්ට අවශ්‍ය ඕනෑම ආකාරයකට ප්‍රචාරය දීමට ඔවුන් සැදී පැහැදී සිටියේය. රටේ සියලුම විද්‍යුත් ජනමාධ්‍ය ආයතන, පුවත් පත්, වෙබ් හා ලියන කියන මහත්වරු සියල්ල මහින්දගේ පැණි මුලට වහවැටී සිටියේය. විපක්ෂයට සතුව තිබුනේ මංගලගේ සම්බන්ධයන් තිබු වෙබ් පිටු කීපයත්, යුද හමුදාවේ බුද්ධි අංශය මගින් විපක්ෂයේ සටන් වලට යොදවා තිබු නිලධාරීන් විසින් පවත්වාගෙන ගිය වෙබ් පිටු 2ත් පමණි. (ඔවුන් කවුදැයි අපි හදුනාගෙන සිටි අතර දැලි පිහියෙන් කිරි කෑමට ඉගැන්වූයේ අප අතරින් සදහටම වෙන් වූ අසංග කරුණාරත්නය. ඒ ගැන පොතක් වුව ලිවිය හැකිය)
අවසාන මොහොතේදී හිරු එකතු වූ අතර සිරස වැනෙමින් නමුත් විපක්ෂයට යම් සහයක් ලබා දෙනු ලැබුවේය. මෙම තත්ත්වය නිසාම නිර්මාණශීලි තරුණ තරුණියන්ට සැලකිය යුතු ඉඩක් විවර වූ අතර නව යොවුන් වියේ සිටි කණ්ඩායම් ආණ්ඩු විරෝදී වෙබ් පිටු හා සමාජ ජාලා වැඩසටහන් වෙනුවෙන් පෙළ ගැසුණි. විශේෂයෙන් එවකට විපක්ෂයේ මාධ්‍ය මෙහෙයුම් බාරව සිටි බොහෝ දෙනෙකුට සමාජ මාධ්‍ය පිළිබද අද තරම් අවබෝධයක් නොතිබුන බැවින් තරුණ කණ්ඩායම් වලට නිදහසේ වැඩ කටයුතු කිරීමට අවස්ථාවක් ලැබුණි. මාගේ පුද්ගලික තක්සේරුවනම් මුළු රටේම ලක්ෂ පහක පමණ තරුණ පිරිසක් අවිදිමත් ආකාරයෙන් එම මැතිවරණයේදී පොදු අපේක්ෂකයා දිනවීමට කටයුතු කල අතර එය ලංකාවේ දේශපාලන ව්‍යාපාරයක වැඩිම ජන ක්‍රියාකාරිත්වයක් ලැබුණු අවස්ථාවයි. එම මැතිවරණ ව්‍යාපාරයේදී සමාජ මාධ්‍ය වෙනුවෙන් මුදල් වෙන් නොවුණු අතර ප්‍රජා සහභාගීත්ව ප්‍රවේශයකින් සිදු විය. කලකට ඉහත සමාජ ක්‍රියාකාරීන් වහවැටී සිටි PR ක්‍රමය හොදින් භාවිතයට ගත අවස්ථාවක් විය. සමාජ මාධ්‍ය යනු තොරතුරු තාක්ෂණයට අදාළ විෂයක් නොව මනෝ සමාජයීය විෂයක් බව මා ලියු විට දේශපාලන සන්නිවේදක කෙරුමෙකු මේ ලියුම්කරුට සත පහ දැමු හැටි තවම මතකයේ තිබේ. (අවුරුදු තුනයිනේ )

ජනවාරි නමවැනිදායින් පසු යුගය ඊට පෙර දිනයට වඩා වෙනස් දිනයකි. සියලුම දෙනා වෙහෙස මහන්සි වී වැඩ කරද්දී එදා විපක්ෂ බලවේගය තුල තවත් අපුරු කණ්ඩායමක් විය. ඒ දේශපාලන සන්නිවේදන කෙරුමෝය. ඔවුන් බොහෝ කාලයක් විපක්ෂයේ ගතකොට පරාජිත මැතිවරණ රාශියක කටයුතු කොට විපක්ෂ බලවේග අතර නම් දරු කණ්ඩායමයි. ඔවුන් තුල අපුරු අාකල්පයක්ද විය. එනම් උඹලා ආණ්ඩුව ගනිල්ලකෝ අපිනේ රට කොරන්නේ යන ආකල්පයයි. සමහර අවස්ථාවල ඔවුන් එය ප්‍රසිද්ධියේම ප්‍රකාශ කල අතර සබෑ ලෙසම එය එලෙසම සිදු විය.

ඉන්පසු පසුගිය වසර තුන තුල සැබෑ ලෙසම මෙම ආණ්ඩුව බලයට පත්කල බලවේග ආණ්ඩුවේ හෝ පක්ෂයේ ප්‍රචාරක යාන්ත්‍රණයට සම්බන්ධකරගැනීමට කිසිදු උත්සහයක් නොගත් අතර එම බලවේග පිළිබද එක්කෝ අවොබෝධයක් නොතිබිණි. නැතිනම් ඔවුන්ට සත පහ දැමිණි. එහි ප්‍රතිඵලය වුයේ සුපුරුදු හැම ආණ්ඩුවක් සමගම ගනුදෙනු කරන කණ්ඩායම් සමග කටයුතු කිරීමයි. එමගින් සිදු වී ඇති හානියෙහි දිග පළල මේ වන විට සියල්ලන්ටම අවබෝධ වී තිබේ. එසේ මෙම ප්‍රචාරක යාන්ත්‍රණයට පාක්ෂිකයින් සම්බන්ධ කරගැනීමට හැකියාව තිබූ බලවත් පුගලයින් අදාළ තනතුරු සියල්ල පත්කරනු ලැබුවේ අරුම පුදුම දේශපාලනයකටය. එහි ගද අද ආණ්ඩුව පුරාමය.

දැන් ආණ්ඩුව පැමිණ තිබෙනුයේ තීරණාත්මක තලයකටය. ඉදිරි මාස දහඅටක කාලය තීරණාත්මකය. මොලය සේවයට කැදවිය යුතු මොහොත මෙයයි. මොලය පාවිචියෙන් මිස වෙන කිසිදු ශරීර අවයවයකින් මෙම මොහොත ජයගත නොහැක්කේය. මේ මොහොතේ භාවිතයට ගත හැකි සෑම සම්පතක්ම, පුද්ගලයෙක්ම හා අදහසක්ම වටින්නේය. කුඩුකේඩුකම් වලට ඉඩක් හෝ කාලයක් නැත්තේය. නිවැරදිව මේ මොහොත කළමනාකරණය කල නොගතහොත් ආණ්ඩුව පමණක් නොව රටද ජීවිතද අහිමි වනු ඇත.

නැවත සමාජ මාධ්‍ය වලට දේශපාලන අධිකාරී බලයක් ලැබෙනුයේ ජාතික මැතිවරණයක් තුලදීය. එය කෘතිමව පාලනය කල හැකි සීමාවක් තිබේ. නමුත් සාම්ප්‍රදායික මාධ්‍ය ආණ්ඩුවේ ප්‍රචාරයට නිවැරදිව යොදා ගැනීමත්, එම තත්ත්වය පදනම් කර ගනිමින් සමාජ මාධ්‍ය මෙහෙයවීමත් කල යුතුය. ආණ්ඩුවට අද දේශපාලන තර්ජනයක් තිබෙනවානම් ඒ ප්‍රධාන වශයෙන් ලංකාවේ ⁣පුද්ගලික විද්‍යුත් මාධ්‍ය ආයතන තුනකින්. ඒවා කලමනාකරණය කරන අතරම රජය මාධ්‍ය දේශපාලනිකව කලමනාකරණය කල යුතුය.

ඉදිරියේදී පැමිණෙන පළමු මැතිවරණය පැහැදිලිය. ඒ ජනාධිපතිවරණයයි. ඒ සදහා ඉදිරිපත්වීමට සුදුසුම පුද්ගලයා වනුයේ රනිල් වික්‍රමසිංහය. ඔහු ඉදිරිපත් නොවන්නේනම් පමණක් තවත් එක්සත් ජාතික පක්ෂ නායකයෙකුට ඉඩ ඇත්තේය.

අවසාන වශයෙන් කිවයුත්තේ වර්ථමාන ආණ්ඩුව තුල සියලුම වර්ගයේ මිනිසුන් සිටි. මෙවැනි සංකීර්ණ ආණ්ඩුවක් නිදහසින් පසු බිහිවී නැත්තේය. එසේම ආණ්ඩුව විසින් රටට ලබාදී ඇති ජයග්‍රහණ බොහෝය. ඒවා ඉටුකරගන්නා මාර්ගය ඇත්තේ කටු උගුල් වලින් පිරි මාර්ගයකය. මෙම මාර්ගයේ සීරුවෙන් ඉදිරි කාලය ගමන් කිරීමෙන් පමණක් 2020 ජයගත හැකිය.

පොහොට්ටුවේ අර්බුදය

පළාත් පාලන මැතිවරණයෙන් ජයගත් අයෙක් බැලූ බැල්මට දැකගත නොහැකි තරමට ලංකාවේ දේශපාලනය දෝලනය වෙමින් තිබේ. එයට බලපාන හේතු ගණනාවක් තිබුනද ප්‍රධාන වශයෙන් බලපාන කාරණය වන්නේ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ පසුගිය වසර තුනෙහි අවිද්‍යාත්මක ක්‍රියාකලාපයයි. එහි ප්‍රතිඵලය ඔවුන්ට උරුම වූ අතර පක්ෂයේ මන්ත්‍රීවරුන් දහසය දෙනෙකු අහිමි වූ අතර ඔවුන්ද දේශපාලනිකව අතරමන් විය. මෙයට ප්‍රධාන වශයෙන් ලංකාවේ මාධ්‍ය ආයතන වල දේශපාලන ලනු හා ඉහල නායකත්වයේ අඩුවක් නැති කුහකකම් හා කුඩුකේඩුකම් හේතු වූ බව මගේ හැගීමයි. මෙම අර්බුදයෙන් ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය තීරණාත්මක අර්බුදයකට ගිය බව මගේ හැගීමයි. මා මීට පෙරත් ලියා ඇති පරිදි ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය නමැති හැටහය වියැති මහල්ලෙකුගේ ගමනක අවසානය ඔවුන් ලගාකර ගත්තේය.

එක්සත් ජාතික පක්ෂයද පළාත් පාලන මැතිවරණයෙන් පසු තීරණාත්මක අර්බුදයකට තල්ලු කළේය. සැබවින්ම එය පැණි වරකා ගහට හෙන ගැහීමක් බදුය. පළාත් පාලන මැතිවරණය ආණ්ඩුවේ පාර්ශවයට එකතරා ආකාරයක අවාසිදායක තත්ත්වයක් පවතින බවට පුර්ව නිගමනයක් තිබු අතර නමුත් විපක්ෂයේ ඡන්දය දැමීමේ අඩු තත්ත්වය මත මේ මොහොතේ දුර්වලව පවතින ආසන ජය ලැබිය හැකියැයි තක්සේරු කොට තිබිණිඅ. නමුත් නව මැතිවරණ ක්‍රමයත්, ආණ්ඩුවේ ඇතුළතින් එල්ල වූ ජනධිපතිවරයාගේ පාර්ශවයේ ප්‍රහාරයත්, විපක්ෂයෙන් හා ජවිපෙන් එල්ල වූ  ප්‍රහාරත් මාධ්‍ය ආයතන කප්පම් නොගැවීම නිසා ඇතිවී තිබු
තත්ත්වයත් එසේම පක්ෂය අභ්‍යන්තරයේ තිබු පාක්ෂ්කයින්ගේ කලකිරීමත් මෙම තත්ත්වයට හේතු විය. ප්‍රචාරාත්මක අවාසියක් සිදුවූ බවටද කනින් කොනින් ඇසුණු අතර එයද එකතරා ආකාරයකට සත්‍යයක්යැයි පිලි ගත හැකිය. නමුත් දසක හතක වයසැති එක්සත් ජාතික පක්ෂය ජය පරාජයන් හොදින් හුරු පුරුදු පක්ෂයක් වන අතර පශ්චාත් මැතිවරණ කළමනාකරණය ගැන කප් ගැසූ පක්ෂයකි. එසේ වූ නමුදු මෙවර ආණ්ඩුවේ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ පාර්ශ්වය එක්සත් ජාතික පක්ෂය දුර්වල කිරීමේ අභ්‍යන්තර කුමන්ත්‍රණයක නිරිත වූ අතර එයට ජනාධිපතිවරයාගේ මැදිහත්වීම පක්ෂයට බරපතල තත්ත්වයක් විය. එය පක්ෂ නායකතුමන් හා පක්ෂය බුද්ධිමත්ව කටයුතු කොට හොදින් කළමනාකරණය කරගත් අතර එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස කුමන්ත්‍රණකාරී බලවේග කෑලිවලට කැඩී දුර්වල විය.

එක්සත් ජාතික පක්ෂය විශාල ප්‍රතිසංවිධාන ක්‍රියාවලියක නිරත වෙමින් තිබේ. පක්ෂයේ බලය සම්පුර්ණයෙන්ම පාහේ තරුණ නායකයින් අතට ලැබෙමින් පවතින අතර 2020 ජය ගැනීම සදහා නව බලයකින් කටයුතු කිරීමට එහි සියල්ලෝම සැදී පැහැදී සිටි. එමෙන්ම එක්සත් ජාතික පක්ෂය ජනවාරි 8 වැනිදා ජනවරමට අදාල වෙනස්කම් හා ප්‍රතිසංස්කරණ සිදුකිරීමට ජනාධිපතිවරයා පොළබවා ගැනීමට සිවිල් ප්‍රජාවට පොරොන්දුවී තිබේ. පක්ෂයේ කටයුතු සම්බන්ධයෙන් ආණ්ඩුවේ ආකල්පය විශාල ලෙස වෙනස් කරන ලෙස අගමැතිවරයා අමාත්‍යවරුන්ට උපදෙස් ලබා දී ඇති බවද කනින් කොනින් අසන්නට ලැබේ. දැන් අර්බුදය ඇත්තේ පොහොටුවේය. එය සැබෑ ලෙසම කාලයක් තිස්සේ පක්ෂ අභ්‍යන්තරයේ පැවති බරපතල තත්ත්වයක් මතු පිටට පැමිණීමක් ලෙස දැක්විය හැකිය. එහිදී අර්බුදයේ සරල පැති කිහිපයක් එලියට පෙනෙන්නට තිබේ. ප්‍රධාන වශයෙන් මෙහි කණ්ඩායම දෙකක් තිබේ. එම කණ්ඩායම දෙක ජනාධිපති අපේක්ෂකයාගේ සිට පළාත් පාලන ආයතන පිහිටවීම දක්වා බෙදීමක් පෙන්වා දෙනු ලැබේ. පොදුජන පෙරමුණෙහි දේශපාලන පදනම මහින්ද රාජපක්ෂ වන අතර එහි ප්‍රධාන මෙහෙයුම්කරුවා වන්නේ බැසිල් රාජපක්ෂය. බැසිල් රාජපක්ෂ දක්ෂ සංවිධායකයෙකු වන අතර දේශපාලන උපාය කරුවෙකි. මගේ පෞගලික තක්සේරුවනම් ඔහුට සම්පුර්ණ චිත්‍රය පිළිබද අවබෝදයක් ඇති අතර එක්සත් ජාතික පක්ෂය තම අනෙකා ලෙස සැලකිය යුත්තේ බැසිල් රාජපක්ෂ සහ ඔහුගේ දේශපාලන වැඩ පිළිවෙලයි. දීර්ඝකාලීන අර්බුදයකින් පසු ජය ගැනීමට නියමිත වන්නේ එම වැඩ පිළිවෙලයි.

පොහොට්ටු පක්ෂයේ අනික් පිල වන්නේ විමල් වීරවංශ ප්‍රමුක ජාතික පිලයි. එහි රාජපක්ෂ නියෝජනය ලෙස ඔවුන් හදුන්වා දෙන්නේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂය. නමුත් මා කල්පනාකරනුයේ තාවාකාලික බෙදීමක හැඩ තිබුනද රාජපක්ෂවරුන්ගේ මෙම දෙවන පරපුර නොබෙදෙනු ඇත. තුන්වන පරපුර එසේ විය හැකිය. ඒ වෙනුවෙන් ඇති සියලුම වාස්තවික තත්ත්වයන් නාමල් වැනි අයෙකුට තිබේ. විමල් වීරවංශ යනු මහින්ද රාජපක්ෂ නැවත දේශපාලනයට සම්බන්ධ කරවීමට මුලික අඩිතාලම දැමු පුගලයායි. ඔහුට එරෙහිව ඉතා බරපතල නඩු කීපයක් අධිකරණයේ විභාග වේ. විශේෂයෙන් ඔහුට එරෙහි ගමන් බලපත් නඩුව බරපතල අවදානමක පවතී. එබැවින් ඔහු ඔහුගේම රජයක් ගොඩනගා ගැනීමේ විශාල අවශ්‍යතාවයකින් සිටි. එසේම දේශපාලන ලෝකයේ පාපිසි යට කතා වලට අනුව විමල් හා ජනාධිපතිවරයා අතර බරපතල සන්ධානයක් තිබේ. එය විය හැකි තත්ත්වයකි. ඔහුට නඩු හබ වලින් ගැලවීමට ආණ්ඩුවක ආරක්ෂව අවශ්‍යයැයි ඔහු සිතයි. ඒ ඔහු නියෝජනය කරනු ලබන දේශපාලනයයි. පොහොට්ටුවේ ප්‍රධාන බල කණ්ඩායම් දෙක වන්නේ මෙයයි.
             
මෙහිදී මහින්ද ආණ්ඩුවේ පැරණි මතවාදීමය බල කණ්ඩායම් විමල් වටා ගොනු කර ගැනීමට ඔහු සමත් වී ඇති අතර වයසක මහින්ද රාජපක්ෂට ජාතික ලයින් එක එල්ලා පෙරහරේ ගෙන යාම ඔවුන්ගේ පරම අබිලාසය බව පෙනේ. එමගින් සිංහල ඡන්ද හා එම ඡන්ද විශාල වශයෙන් ඇති දිස්ත්‍රික්ක ජයග්‍රහණ කිරීම හෝ එම බලය කේවල් කොට ජනාධිපතිවරයා ප්‍රමුඛ ආණ්ඩුවක් හැකි ඉක්මනින් ගොඩනැගීම ඔවුන්ගේ අරමුණ වේ. 2020 දී සිංහල ඡන්දවලින් පමණක් ගෝඨාභය ඉදිරිපත්කොට ජයගත හැකියයි එම පිල සිතයි. නමුත් විමල් එසේ සිතතැයි මා විශ්වාස නොකලත් ඔහුගේ පැවැත්ම වෙනුවෙන් රාජපක්ෂවරු ජාතික පෙරහරේ ගෙන යාම අනිවාර්ය කොන්දේසියක් ලෙස ඔහු සලකනු ලබන බව පෙනීයයි. ඔහුගේ වැඩසටහනේ සාර්ථක අසාර්ථක බව මැනීමට තවම කල් වැඩි නමුත් විමල් යනු වැඩ කල නොහැකි දේශපාලන සත්ත්වයෙකු බව ඉතිහාසය පෙන්වා දී තිබේ.

මේ අනුව ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ අර්බුදය ජනාධිපතිවරයා පරාජය කරමින් විසදී ඇති අතර එක්සත් ජාතික පක්ෂය අලුත් වෙමින් අගමැතිවරයා ජයගෙන තිබේ. දැන් පොහොට්ටුවේ වාරයයි. අපි අනාගතයට ඉඩදී බලා සිටිමු.

රනිල්ට එදිරිව මහින්ද

සියලුම දේ අනිත්‍ය නිසාම ජිවිතයද නිත්‍ය නොවේ. සියල්ලන්ටම අමතක වන සත්‍ය නම් ජීවිතය අනිත්‍ය බවයි. දේශපාලන ව්‍යාපාරයක් අනියත පුද්ගල ජිවිතයක් මත පදනම් වන්නේනම් එහි අනාගතය ශෝකාන්තයක් වනු නියතය. එම දේශපාලන ව්‍යාපාරය ගොඩනගන්න මෙන්ම එම සමාජය ජනතාවද විශාල අර්බුදයකට යාම වැලැක්විය නොහැක්කේය. ගඩාබිගෙන් පසු ලිබියාව, සදාම්ගෙන් පසු ඉරාකය, ජවෙස්ගෙන් පසු වෙනිසියුලාවද සිදු වූවාක් මෙන් පුටින්ගෙන් පසු රුසියාවටද සිදුවීමට නියමිත වන්නේ මෙම දුක්මුසු අවාසනාවන්ත ඉරණමයි. නමුත් මීට පරස්පර දේශපාලන ව්‍යාපාරයනම් පුද්ගල කේන්ද්‍රීය නොවුණු නමුත් තමන් ගොඩනැගු දේශපාලන ව්‍යාපාරය නිසා තමනුත් බැබලුනු තිරසාර රටවල් ගොඩනැගු බුදිමත් නායකයින් විසු සමාජයන්ය. ගාන්දි විසු ඉන්දියාව, මැන්ඩෙලා විසු දකුණු අප්‍රිකාව හා බටහිර සංවර්ධිත රටවල් සියල්ල අනියත ජීවිතයක් හිමි මිනිසුන් වෙනුවට ආයතන හා ක්‍රමවේදයන් පදනම් කරගත් දේශපාලන සමාජයන්ය. ඒවා සාමකාමිය, තිරසාරය. ඒවායෙහි වෙසෙන මිනිසුන් වාසනා වන්තයෝය. අවස්ථාවක් ලැබුනොත් ප්‍රථමයෙන් පෙන්වාදුන් සමාජයන්ගේ මිනිසුන් දෙවන සමාජ වලට පලා යනු ඇත.

ලංකාව මෙම ක්‍රම වේදයන් දෙක තුල දෝලනය වෙමින් තිබේ. ලංකික සමාජය හරි මැදින් දෙකට වෙන් වී තිබේ. සිංහල බහුතරයක් සහිත සිංහල බුදුදහම අදහන බහුතරයක් සහිත පිරිසක් අනියත ජීවිතයක් හිමි 70 වියැති මහින්ද පදනම් කරගත් පාලන ක්‍රමයක් වෙනුවෙන් බලාපොරොත්තු දල්වා සිටි. (බුදු දහමේ මුලික ඉගැන්වීම අනියත් බවයි ) අනික් පිරිස බහු ආගමික, බහු සංස්කෘතික, දේශපාලන, සමාජයීය, ආයතන හා ක්‍රම වේදයන්ගෙන් යුත් පාලනයක් පතයි. රනිල් නායකත්වය දෙනුයේ එම පිරිසටය, එම ක්‍රමයටය.

ලංකාවේ මේ මොහොතේ ප්‍රධාන බල කේන්ද්‍රයන් දෙක එයයි. මෙම බල කේන්ද්‍රයන් දෙක මත දෝලනය වන දේශපාලනයේ අනිකුත් සියලුම බලවේග හා කුඩුකේඩුකම් කරන්නෝ හාල් කෑලිය. දේශපාලනය මත තම පැවැත්ම උදෙසා ටෙලිවිෂන් මුදලාලිලාගේ කොන්ත්‍රාත් කාරයෝය. ටෙලිවිෂන් මුදලාලිලා යනු ලංකාවේ අන්ත ග්‍රෝත්‍රික පන්තියකි. ලොව පවතින සියල්ල තමන්ගේ ඉනෙන් පහලින් පාලනය වන්නක් යැයි සිතන්නෝය.

එබැවින් ඉදිරි වසර දෙක තුල ලංකාවේ දේශපාලනය දෝලනය වන ගතිකයන් වන්නේ මෙම පිල් දෙකෙහි ක්‍රියාකාරිත්වයයි. විශේෂයෙන් එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ ගාමක බල කේන්ද්‍රය තවදුරටත් රනිල් වන අතර සමාජ දේශපාලන හා ආර්ථික ප්‍රතිසංස්කරණ ගොඩනැගිය හැක්කේ රනිල්ට පමණක් බව සමාජයේ එම මතවාදය වෙනුවෙන් පෙනීසිටින පිලෙහි ඒකායන අබිලාසයයි. පක්ෂයේ අභ්‍යන්තර බල කේන්ද්‍රයේ අනික් පිල වන සජිත් ප්‍රේමදාස නියෝජනය කරනුයේ මහින්ද අසහාය නායකයා ලෙස පිළිගන්නා දේශපාලන බලවේගයයි. ඔහුගේ පරම විශ්වාසයද එයයි. නමුත් අවාසනාව වන්නේ මහින්දට සමකල හැකි නායකයෙකු මේ මොහොතේ එම පිලට ලංකාව තුල නොමැති අතර සජිත් නියෝජනය කරනුයේ වැරදි බලවේගයයි. තවදුරටත් සරලව පැහැදිලි කරන්නේනම් ඔහු අල්ලපු ගෙදර නියෝජිතයායි. තීරණාත්මක මැතිවරණයකදී පස මිතුරු පිලෙන් 3% වැඩිපුර දිනාගැනීමට සජිත් යොදාගත හැකි අතර එය තීරනාත්මකද විය හැක. සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා සම්බන්දයෙන් 2015 දී තිබු තක්සේරුව එයයි. නමුත් මේ මොහොතේ එක්සත් ජාතික පක්ෂය නියෝජන කරනු ලබන දේශපාලන බලවේග හා සමාජ තීරුව ඔහුට නියෝජන කල නොහැක්කේය. සමහර විට විශාල වෙනස්කම් සහිතව අනාගතයේදී හැකිය. නමුත් අකිල, නවීන්, හරීන්, අජිත් හා රුවන් වැනි නැගී එන නායකයින් සමග ඔහුට සටනක් දිය යුතු වේ. මෙහිදී සජිත් හැර අනික් සියල්ලෝම එක්සත් ජාතික පක්ෂ සමාජ තීරුව හා මතවාදය නියෝජනය කරන්නෝය. එබැවින් රනිල් මෙම කදවුරෙන් ලංකාවේ දේශපාලන නියෝජනය කරද්දී අනිත් කදවුර මහින්දගේය. මෙම නායකයින් දෙදෙනාගේ බල අරගලය ලංකාවේ අනාගතය තීන්දු කරනු ඇත.

මා මුලදීත් පෙන්වාදුන් පරිදි මෙම ක්‍රමවේදයන් දෙකෙහි පැවැත්ම තීරණය වන්නේ මනුෂ්‍ය ජීවිතයේ අනියත බව මතයි. රනිල් නැති එක්සත් ජාතික පක්ෂයක් පිළිබද හැම කෙනාටම අදහසක් තිබේ. රනිල් නැතිව එක්සත් ජාතික පක්ෂය හා එහි වැඩ පිළිවෙල පවතිනු ඇත. නමුත් මහින්ද නැති කලෙක එම බලවේගයට කුමක් සිදු වනු ඇතිද? මහින්ද රාජපක්ෂ යෝජනා කරනු ලබන දේශපාලනයට ලාංකික සිංහල ජනතාව අතර පිළිගැනීමක් ඇත. ඒ අනුව ඔහු විසින් යෝජනා කරනු ලබන පොල් ලෙල්ලක් වුව සිංහල ජනතාවගේ ඡන්ද වලින් 39% ගනු ඇත. පසුගිය පළාත් පාලන මැතිවරණයේදී මහරගම හා අනිකුත් පළාත්වල මැතිවරණ ප්‍රතිඵල වලින් පෙන්නුම් කරන ලද්දේ එයයි. නමුත් ජාතික මැතිවරණයක් හෝ ජනාධිපතිවරණයක් ජයගැනීමට සිංහල ජනතාවගේ ඡන්ද වලින් 39% ප්‍රමාණවත් නොවනු ඇත. අඩුම තරමින් සිංහල ඡන්ද 55% ගත්තද එයද ප්‍රමාණවත් නොවේ. මේ අනුව කිව හැක්කේ ජනාධිපතිවරණයක් ජයගැනීමට මහින්ද පිලට සිංහල ඡන්ද වලින් 70% ට වඩා ගත යුතුය. එනම් අපිට මගතොටේ හමුවන සිංහල ගැහැණු හා පිරිමින්ගෙන් දස දෙනෙකුගෙන් හත්දෙනෙකු මහින්ද මත දේශපාලන තීන්දුව ගත යුතුය. එය සිදු නොවන්නේය.

මන්ද මහින්ද නියෝජන කරනුයේ අන්ත ජාතිවාදී, ආගමවාදී ජාතික ලයින් එකය. ඔහුට දෙමල හා මුස්ලිම් ඡන්දද, කතෝලික ඡන්දද දිනා ගත හැකි හැකියාව අවමය. නමුත් අනිත් පසින් රනිල් නියෝජන කරනුයේ බහු ආගමික, බහු ජාතික සමාජයක් සහිත දියුණු ලෝකයේ පිළිගත් සමාජ දේශපාලන වටිනාකම් සහිත සමාජ බලවේගයයි. එම බලවේගය වේගයෙන් වර්ධනය වන අතර එම සමාජ මතයන් වර්ධනය වූ මොහොතේ ලෝක දේශපාලනයේද ගාමක බලයි.

මේ අනුව 2020 දී රනිල්ට අනිවාර්ය ජයක් අත් වනු ඇති අතර රනිල්ගෙන් පසු තවත් දශක ගණනාවක් එක්සත් ජාතික පක්ෂය මේ රටේ දේශපාලන බලය හොබවනු ඇත. නමුත් මහින්ද මත පදනම් වූ දේශපාලන බලවේගය ගඩාබිගෙන් පසු ලිබියාව මෙන් මහින්දගෙන් පසු අවසන් වනු ඇත. නැතහොත් එම බලවේගයට නායකත්වය දීමට  රටේ ඊලග එවැනි පන්නයේ නායකයා වන සජිත් ප්‍රේමදාස සුදුසු කම් ලබනු ඇත. ඒ අනුව අනාගතයේදී මේ රටේ පිල් දෙකම නියෝජන කරන නායකයින් ඉන්නා පක්ෂය වන්නේ එක්සත් ජාතික පක්ෂයයි.

ජනාධිපතිවරණයක් ජයගත හැක්කේ රනිල්ට පමණි

ශ්‍රී ලංකාවේ 1978 ව්‍යවස්ථාව අනුව මුළු රටම එක මැතිවරණ කොට්ඨාශයක් ලෙස සලකා මැතිවරණයකට යන්නේනම් ඒ ජනාධිපතිවරණයකටය. එම ව්‍යවස්ථාව මගින් රටේ දේශපාලනය තුල ජාතිවාදී නායකයෙකුට බලයට පත් වීම සම්පුර්ණයෙන් වැලැක්වීමට කටයුතු කොට තිබුණි. මන්ද රටේ ප්‍රධාන පක්ෂ දෙක සිංහල ඡන්ද පදනම හා අනිකුත් ජාතින් අතරද 50 50 ලබා ගනිතියි පුර්ව නිගමනයක් අනුව 1978 දී ජනාධිපති ධූරය බිහි කෙරිණි. 1978 දී රටේ සිවිල් යුද්ධයක් නොතිබුන අතර ප්‍රභාකරන්ද දේශපාලනය තුල නොසිටියේය. එවැනි තත්ත්වයක් තුල ප්‍රධාන පක්ෂ දෙකට ලග ලග ප්‍රබල තරගයක් දී ආකර්ෂණීය නායකයා ජනාධිපතිවරනයක් දිනනනු ඇත. 1982 දීත්, 1989 දීත්, ගාමිණී දිසානායක ජීවත්ව සිටියේනම් 1994 දීත් සිදු වන්නේ එයයි. නමුත් 1989 ජනාධිපතිවරණයෙන් පසු 2010 දක්වා සියලුම ජනාධිපති මැතිවරණ වල ජයග්‍රාහකයා තීරණය කරන ලද්දේ ප්‍රභාකරන් විසිනි. එහිදී රනිල් ඉදිරිපත් වූ 2001 හා 2005 මැතිවරණයන් වල තීරක බලය වුයේ ප්‍රභාකරන්ය. එනම් 2001 මැතිවරණයේදී වැරදුනු බෝම්බ ප්‍රහාරයක් එල්ලකොට චන්ද්‍රිකා මැතිණිය නිකම්ම දිනුවේය. එසේම 2005 දී මහින්ද හා ප්‍රභාකරන් හවුල උතුරේ හා නැගෙනහිර දෙමල ජනතාවට මැතිවරණ වර්ජනයකට බල කොට වැඩි ඡන්ද හතලිස්දහසකින් රනිල් පරාජය කළේය. ප්‍රභාකරන් නොසිටියේනම් එම මැතිවරණ දෙකම ජයගන්නේ රනිල් වික්‍රමසිංහයි.

ඉන් පසු එළඹි යුගය තුල සිංහල ජාතිකවාදී පදනමකින් රාජපක්ෂවරු ප්‍රමුඛ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය දකුණේ වැඩි බලයක් ගොඩනගා ගත්තේය. සැබවින්ම රටේ සියලුම සුළු ජාතීන්ට රනිල් වික්‍රමසිංහ හැර සියලුම ජාතික මට්ටමේ නායකයින් කොකා පෙන්වමින් ඔවුන්ගේ දේපල හා ජිවිත අනතුරේ හෙලන්නේය. ලංකාවේ ජනගහනයෙන් 31% වන සිංහල නොවන ජන කොටස් වල විශ්වාසය 80% ටත් වඩා දිනාගත් නායකයා රනිල් වික්‍රමසිංහය. එසේම එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ සිංහල ඡන්ද පදනම ඕනෑම තත්ත්වයක් යටතේ 35%කි. මේ අනුව රනිල් වික්‍රමසිංහ ඉදිරිපත්වන අවස්ථාවක කිසිදු වෙනත් අපේක්ෂකයෙකුට ජනාධිපතිවරණයක් ජයගත නොහැක්කේය. සැබවින්ම 2015 ජනාධිපතිවරණයේදී ලංකාවේ දකුණේ සියලුම සිංහල ආසන ජනාධිපති සිරිසේන පරාජයට පත් වූ අතර ඔහු ජයග්‍රහණය කරනු ලැබුවේ උතුරු නැගෙනහිර ඡන්ද වලින්ය. එම ඡන්ද සියල්ල ලැබුනේ රනිල් වික්‍රමසිංහට වන අතර උතුරු නැගෙනහිර ජනතාවගෙන් 33% ක් සිරිසේනගේ නමවත් අසා නොතිබුණු බව එවකට සමීක්ෂණයකින් හෙළිවිය. මා පෞද්ගලිකව කල්පනා කරනුයේ 2015 මැතිවරණයද රනිල් ඉදිරිපත්කොට එක්සත් ජාතික පක්ෂයට ජය ගැනීමට හැකිව තිබුණි.

රටේ ආර්ථිකය පිළිබද දැක්මක් ඇති ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හා යහපාලනය වෙනුවෙන් ජීවිතයම කැපකල ජාත්‍යන්තරය දිනාගත් රටේ සියලුම ජනකොටස් එක මිටකට ගොනු කල හැකි පරිනත නායකයා රනිල් වික්‍රමසිංහය. ඔහු දේශපාලන භූමියෙන් අතුගාදැමීමට සතුරන් දශක ගණනාවක් තිස්සේ උත්සහ කලද ඔහු නොදැවී දසක හතරක් දේශපාලන භූමියේ ප්‍රධාන භූමිකාව ඉටුකරයි. පසුගිය දශක හතර තුල ඔහු රටේ ප්‍රධාන දාරාවේ පත්තරවල, ගුවන්විදුලියේ, රුපවාහිනියේ හා අද සමාජ මාධ්‍යවල කතා බහට ලක්වන නායකයාය. දශක හතරක් අඛණ්ඩව දේශපාලනය තුල මධ්‍යගතවීම ඉතා අසීරු කාරණයකි. පසුගිය දශක තුන තුල ඔහුගේ නම මාධ්‍ය වල නොකියවුණු දවසක් නොමැති තරම්ය. එවන් නායකයෙකු සතු එක්සත් ජාතික පක්ෂය ඉදිරි ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් කරනු ලබන හා ලැබිය යුතු, ජයග්‍රහණ කලහැකි නායකයා රනිල්ය.

එක්සත් ජාතික පක්ෂය වැනි දැවැන්ත පක්ෂයක් පවත්වාගෙන යාම ඉතා අසීරු කාර්යකි. එහි පුර්ණකාලින සේවකයින් සියගනනකි. ඔවුන්ට පඩිනඩි ගෙවිය යුතුය. පැමිණෙන සෑම මැතිවරණයකටම මුදල් වියදම් කොට තරග කල යුතුය. පක්ෂ සම්මේලන මැයි දින පැවැත්විය යුතුය. මේවාට කෝටි ප්‍රකෝටි ගණනින් මුදල් අවශ්‍ය අතර එම මුදල් ලබාදෙන පාක්ෂිකයින් සිය ගණනක් සමග ලග සම්බන්දයක් පවත්වාගත යුතුය. එවැනි භාරධූර තනතුරක් ආණ්ඩුවේ සල්ලිවලින් උදේට කෑමවේල ගන්න, දාන මාන දෙන හිස් මිනිසුන්ට කල නොහැකි වේ. එසේම ලක්ෂ 40ක් ඡන්දය දෙන පක්ෂෙක දිනපතා දහසකුත් ප්‍රශ්න ඇති වේ. ඒවාට මුහුණ දිය යුතුය. ආණ්ඩුවේ කටයුතු, පක්ෂයේ කටයුතු, සතුරු කරදර සමග කටයුතු කිරීමට ඉතා දියුණු දැක්මක් හා හැකියාවක් තිබිය යුතු අතර එය රනිල්ට හොදින්ම තිබේ. මාධ්‍යවේදී ළමයෙකුගේ මයික් එකකකට ප්‍රකාශයක් දුන් පලියට නායකයෙකු වී පක්ෂයක්, ආණ්ඩුවක් පවත්වාගෙන යා නොහැක්කේය.

මේ මොහොතේ මේ රටේ හා ජාත්‍යන්තරයේ දේශපාලනය කළමනාකරණයට මෙන්ම, ආර්ථික, සමාජ ප්‍රතිසංස්කරණ ක්‍රියාත්මක කල හැකි, එමෙන්ම ඒවා විශ්වාශ කරන නායකයා රනිල් වික්‍රමසිංහ වේ. එක්සත් ජාතික පක්ෂයට නව නායකයෙකු පෙනෙන තෙක් මානයක තවම නැත. නමුත් ආණ්ඩුව පවතින මොහොතේ නායකයින් බිහිවනු ඇත. එසේ බිහිවන නායකයින්ට පක්ෂයේ වගකීම් පවරා දෙමින් හතලිස් වසර නොදැවුණු දේශපාලන ඉනිමක් ක්‍රීඩා කල රනිල් නම් පරිනත නායකයාගෙන් මෙරටේ සුක්කානම ලබා දී හැකි උපරිම සේවය ලබාගත යුතුය.

කවුරුන් කෙසේ කීවද රටේ ආර්ථිකය 2014 තිබුනට වඩා නිරෝගිය. එය නැවත බලාපොරොත්තු තබා ගත හැකි මට්ටමට පත්වී තිබේ. එම ක්‍රියාවලිය සාර්ථක කිරීමට විභවහාත්මක හැකියාවක් ඇති නායකයා රනිල්ය. මේ මොහොතේ පක්ෂයත් ආණ්ඩුවත් වෙනුවෙන් කිඹුල්කදුළු හෙලනුයේ එහි සතුරන්ය. එමෙන්ම මිතුරු වෙසින් සිටින සතුරන්ය, එබැවින් පක්ෂයේ ශක්තිය රනිල්ට ලබාදිය යුතුවේ.

එක්සත් ජාතික පක්ෂය තනි ආණ්ඩුවක් බිහිකොට රටේ මුළු බලය ප්‍රතිසංස්කරණ සදහා ඉල්ලා සිටිය යුතුය. එසේම ඒ වෙනුවෙන් වෙහෙස මහන්සිවී වැඩ කල යුතු පක්ෂයේ තරුණ පිරිස් වෙත බලය ලබා දියයුතුය.

රනිල්ට ග්‍රාම්‍යත්වය මුණට මුහුණ හමුවීම

ශ්‍රී ලංකාවේ ගම, සාහිත්‍යයේ කියන තරම් සුන්දර න. උඩු ගුවනින් යද්දිනම් ගම ලස්සනය, කොළ පාටය, ඇල දොළ වෙල් එලි, කූඹින් වැනි අහිංසක මිනිසුන්ය, හරකා බානය, ලොකු කුඩා ගෙවල්ය, ඒවා එක්කෝ උළු සෙවිලි කල ගෙවල්ය. සමහරක් පිදුරුද සෙවිලි කර තිබේ. සියල්ල මනරම්ය. ඒ උඩින් පෙනෙන ගමය. නමුත් ඇත්ත ගම හා එහි වෙසෙන මිනිසුන් එයට හාත් පසින්ම වෙනස් වේ . ඇත්ත ගමේ ගම පුරා වැට කඩොලුය, ගල් ගොඩැලිය. දැන්නම් කොන්ක්‍රීට් පාරවල්ය. මිනිස් පහසින් අපිරිසිදු ඇල දොළය, කේඩෑරි වූ හරකා බානයෙ. ඔවුන්ද හංවඩු ගසා ඇත. ඒ ගමේ වෙසෙන මිනිස්සුන්ගේ නම් වලිනි එනම් සිරිපාල හෝ රන්නිමැකා ලෙසය. තැනින් තැන ඉන්දියානු බයිසිකල් හෝ අටා රථය. අපිරිසිදු වැසිකිලි ගෙවතු වල හැම තැනමය. අල්ලපු ගෙදර ළිදට හැකි තාක් සමීපව තමන්ගේ ගෙදර වැසිකිලිය හැදීම ගැමියන්ගේ ආශාවයි. බැලු බැලු අත දිළිදු බවේ, නුගත් බවේ සලකුණුය. සුරාකෑමට ලක්වීම ශ්‍රි ලාංකික ගැමියාගේ ආගමයි. එහි සලකුණු ගම පුරාමය.

ගමේ වෙසෙන මිනිසුන් මේ සියල්ලටම වඩා විනාශයකි. ඔවුන් අවුරුදු සිය ගණනක කෝන්තර හිතේ තබාගෙන දිවි ගෙවන්නෝ වෙති. කුලය, ධනය බලය, හැඩය ඇතුළු මෙකි නොකී දහසකුත් දේ වලින් බෙදී වෙන් වෙති. එකිනෙකා අතර සහජීවනයක් නොමැති අතර උගුල් අටවමින් අනෙකාගේ විනාශය පතමින්, දුක් විදිමින් දිවි ගෙවති. ගමෙහි උපන් මිනිසුන් නිදහස් අධ්‍යාපනයෙන් හෝ වෙනත් ආකාරයකින් අවස්ථාවක් ලැබුනහොත් හැකි ඉක්මනින් එයින් මිදී පලායයි. ඒ එක්කෝ විදේශයකටය, නැතහොත් මහරගමටය. ඉදහිට තවත් ගමකටය. නැතිනම් මහවැලි හෝ ගල්ඔය ජනවාසයකටය. නමුත් ඔවුන් ගමෙන් යන්නේ ඔවුන්ට ගමෙන් උරුම වූ ග්‍රාමය චින්තනයද සමගය.

ගමෙහි ඇති අනෙක් ප්‍රමුඛ ලක්ෂණයක් නම් කිසිවක් ස්ථිර නොවීමයි. ගෙවල් දොරවල්, පවුල් පන්සල්, ගති ලක්ෂණ සියල්ල වැනෙන සුළුය. පවතින්නේ යන්තමින්ය. එමගින් සියල්ලන්ටම ආරක්ෂාව ලැබේ. කවුරුන් හෝ ශක්තිමත් වූ විට ගමෙහි අනෙකුත් අය අනාරක්ෂිත වේ. මෙබැවින් සියල්ල දුර්වලව පවත්වා ගැනීමට ගැමියෝ නොදැනුවත්ම කටයුතු කරති. ගැමියන්ගේ ගති ගුණ පුදුමාකාරය. දවසින් දවස වෙනස් වේ.
මෙවන් පසු බිමකින් පැමිණි ජනාධිපතිවරයෙක් ලංකාවට ලැබී තිබේ. එහි අපුරුම දෙයනම් එවැනි ජනධිපතිවරයෙකුට කොළඹ එලිට් අගමැති වරයෙකු මුහුණට මුහුණ හමු වී තිබේ. මේ දෙදෙනාගේ සියල්ල අසමානය. පවුල අසමානය, අධ්‍යාපනය, පෙනුම, දේශපාලන පක්ෂය, කටයුතු කරන විදිය සියල්ල අසමානය. කොටින්ම සමාන කිසිවක් නැත. රනිල්ට තම ජිවිතයේ ප්‍රථම වතාවට තමන්ට උඩින් හෝ තමන්ට සමාන තත්වයේ ගැමියෙකු මුහුණට මුහුණ හමු වී තිබේ. ශ්‍රී ලංකාවේ පොදු ජනතාව රනිල්ට සුබ පැතිය යුතු අතර පාක්ෂිකයින් දෙවි පිහිට පැතිය යුතුය. මන්ද රනිල් මේ මොහොතේ ලාංකීය ග්‍රාම්‍ය වැඩපිලිවලක තර්ජනයකට තනියම මුහුණ දෙමින් තිබේ.

ජනාධිපතිවරයා විවේචනය කිරීම එක්සත් ජාතික පාක්ෂිකයින්ට තහනම් කොට තිබේ. නමුත් ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයට උපදෙස් ලැබී ඇත්තේ හැකි තාක් එක්සත් ජාතික පක්ෂ නායකයා හා පක්ෂය විවේචනය කරන්නටය. එකසත් ජාතික පක්ෂය ආණ්ඩුවේ කටයුතු විදිමත්ව සිදුකරමින් ආණ්ඩුව පවත්වා ගැනීමට කටයුතු සිදු කල යුතු බවට උපදෙස් ලැබී තිබියදී ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයට උපදෙස් ලැබෙනුයේ ආණ්ඩුවේ කටයුතු අවුල් කරමින් හැකිතාක් ආණ්ඩුව අස්ථාවර කිරීමට කටයුතු කරනා ලෙසය. මේ රනිල්ට ග්‍රාමය නායකයෙකු මුණගැසීම මිස වෙන කුමක්ද ?

ලැබෙමින් පවතින ආරංචි අනුව රාජපක්ෂවරු ජනාධිපතිවරයා සම්බන්ධයෙන් දැඩි තරහකින් පසුවෙයි. ඔවුන්ට සිදුවෙමින් පවතින තත්ත්වය රනිල්ට වඩා හොදින් අවබෝධ වන බව මගේ හැගීමයි. මන්ද රාජපක්ෂවරුන්ට ලාංකීය ගම ගැන ඔවුන්ගේම කියවීමක් ඇති අතර එය යථාවාදී හෝ ඊට ඉතා ආසන්නය. විශේෂයෙන් ගම්පහ යාගොඩ පල්ලෙවත්ත ගමරාලලාගේ කටයුතු ගැන බැසිල්ට හොද අත්දැකීම් තිබේ. ඔහුට ගම්පහ ඔරුතොට කාර්යාලය සම්බන්ධයෙන් කරන ලද මහා පවා දීම පිළිබද ඔහුගේම තක්සේරුවක් ඇති අතර ඔවුන් ජනධිපතිවරයා හා ගනුදෙනු කරනුයේ එම සීමාකම් පිළිබද අවබෝධයෙනි. අගමැතිවරයාගේ සීලාචාර භාවිතයන් ලාංකික ග්‍රාම්‍යත්වයට කොතරම් දුරට ඔරොත්තු දෙයිදැයි බලා ගත හැකි වන්නේ 4 වැනිදා විශ්වාශභංග යෝජනාවේදීය. මෙම විශ්වාසභංග යෝජනාව අනිවාර්යෙන්ම අගමැතිවරයා ජයගනු ඇත. නමුත් ප්‍රශ්නය ඇත්තේ තවදුරටත් ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය සමග ආණ්ඩු කෙරුවාව මගින් මෙම කර්කෂ, අශීලාචාර ග්‍රාමයත්වයේ ගොදුරක් බවට පත්වනවා ද යන්නයි. එක්සත් ජාතික පක්ෂය ඇතුලත ඇතිවී තිබෙන පීඩනය සමනය කල හැක්කේ තනි එක්සත් ජාතික පක්ෂ ආණ්ඩුවක් ගොඩ නැගීම තුලිනි. ජනධිපතිවරයාගේ කාලය ඇත්තේ තවත් වසර එක හමාරක් පමණි. ඔහු වේගයෙන් අවලංගු වෙමින් පවතී. ඔහුත් සමග සාමය අපේක්ෂා කරන්නේනම් එය කිසි දිනක මෙවන් සීලාචාර ක්‍රම මගින් ලබාගත නොහැක්කේය. ඔහුට එල්ලකරනු ලබන එක ප්‍රහාරයකින් ලාංකීය ග්‍රාම්‍ය දේශපාලනය අර්බුදයට යනු ඇත.

මේ පැමිණ ඇත්තේ තීරණාත්මක තලයකටය. යටින් උගුල් අටවන්නන් මෙන්ම පසමිතුරු බලවේග පරාජය කලයුතු හෝරාව වන්නේ මෙයයි. තනි එක්සත් ජාතික පක්ෂ ආණ්ඩුවකට පක්ෂ අභ්‍යන්තරයේ වීශාල සහයෝගයක් තිබේ. එම තත්ත්වය යොදාගෙන හැකි ඉක්මනින් ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ ප්‍රතිගාමිත්වයෙන් මිදිය යුතුය. රනිල් වැනි නායකයෙකුට මහින්දට මුහුණ දිය හැකිය. ඒ ඔවුන් නියෝජනය කරනුයේ ශිෂ්ට ලෝකයේ නියෝජනය කරනු ලබන දේශපාලන ක්‍රම වේදයන් නිසාවෙනි. නමුත් ලාංකීය ග්‍රාම්‍ය බාවයට මුහුණ දීමට රනිල් සීලාචාර වැඩි බව මාගේ හැගීමයි. එබැවින් හැකිතාක් ඉක්මනින් මෙම යාහපාලන ආණ්ඩුවෙන් මිදී එක්සත් ජාතික පක්ෂ තනි ආණ්ඩුවක් ගොඩ නැගිය යුතු වේ. එලිට් රනිල්ට සිරිසේන මුහුණට මුහුණ හමුවීම රනිල්ට බියකරු සිහිනයක් බවට කිසිදු සැකයක් නොමැත. මහින්ද සිරිසේනට මුහුණට මුහුණ හමුවුන දිනට බියකරු සිහිනය මුණ ගැසෙනුයේ කාටදැයි කීමට තවම කල් වැඩිය.

සීලාචාර රනිල්

ලෝකය වේගයෙන් වෙනස් වෙමින් යුගයෙන් යුගය පසුකර යද්දී ශ්‍රී ලංකාව පසුගිය දශක ගණනාව පුරාම එක තැන හිර වෙමින් පල් වෙමින් තිබුණි. ලෝකයේ බොහෝ රාජ්‍ය වලදී  ආණ්ඩුව තව දුරටත් වැදගත් ආයතනයක් නොවන අතර එම රාජ්‍යන්ගේ පැවැත්ම ශක්තිමත් ස්වාධීන ශිලාචාර ආයතන විසින් මෙහෙයවනු ලබයි. මෙහිදී එවැනි රාජ්‍යයන්ගේ පැවැත්මට අභියෝග කරනු ලබන ඕනෑම ප්‍රපංචයකට  එරෙහිව කටයුතු කිරීමට එම රාජ්‍යයන්ගේ වාසය කරන ජනතාවට අවශ්‍ය ප්‍රතිපාදන හා ආරක්ෂාව නීති පද්ධතිය මගින් ලබා දී තිබේ. උදාහරණයකට දියුණු ලෝකයේ නවසීලන්තය හෝ උතුරු යුරෝපියානු රටවල් හෝ ජපානය මැලේසියාව,සිංගප්පූරුව, වියට්නාමය වැනි රටවල්ද ගත හැකිය. නමුත් ලංකාව හා එහි වාසය කරන ජනතාව නීති හා ආයතන මගින් රට පාලනය කිරීම පිළිබද එතරම් විශ්වාසයක් නොමැත්තේය. නිදහසින් පසු ගෙවී ගිය වසර 70 වකටත් වඩා වැඩි කාලයක් මෙරට ජනතාව විශ්වාස කරනු ලැබුවේ කවුරුන් හෝ විශ්ව කර්ම නායකයෙකු පහලවී රටත් ජනතාවත් මුහුණ දෙන සකලවිද ව්‍යාදීන්ගෙන් ගලවා ගනු ඇත යන්නයි.

මේ මිත්‍යාවේ ගිලුණු ලාංකික ඡන්දදායකයා එක නායකයෙකුට පසු තව එකෙකු වශයෙන් වසර 70 ක්ම විවිධ නායකයින් අත්හදා බැලු අතර ඒ සියල්ලෝම එකම අකාරයේ වට්ටෝරු නායකයෝ හෝ නායිකාවෝ විය. මේ වට්ටෝරු නායකයින්ගෙන් රට කෙසේ වෙතත් ඔවුන්ගේ පක්ෂවල උදවිය, නෑදෑ පිරිවරනම් ගොඩ ගියේය. බයිසිකලයක්වත් නැතිව දේශපාලනයට පැමිණි හෝ එයට සම්බන්ධ වුවෝ විශාල ධනපතියන් විය. මෙරට ධනපති පන්තියේ විශාල ව්‍යුහාත්මක  වෙනස්කම් සිදුවීම අාරම්භවූ වසර වන්නේ 1956 වසරයි. 1956 ඇරඹි ඒ ගමන අද වනවිට මෙරට ධනය හිමි පන්තිය මුළුමුනින්ම වාගේ දේශපාලන බලය හිමි පන්තිය බවට පත් වී තිබේ. ඒ ධනයට පසු බලය ලබා ගැනීම ලෙස නොව බලය ලබා ගත් පසු ඒ මත පදනම්ව ධනවත් වීමෙනි.

මේ සදහා අපූරු උදාහරණයක්  මා සතුව තිබේ. හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂගේ දිගු කාලීන ශරීර ආරක්ෂකයෙකු වූ එමෙන්ම මැදමුලන ගමේ ඔහුගේ අසල් වැසියෙකු වන තිස්ස වන්නිආරච්චි සම්බන්ධයෙනි. මහින්ද අගමැති ධූරයට පත්වෙද්දී සාමාන්‍ය සෙබළලෙකු ලෙස යුද හමුදාවේ සිටි ඔහු මහින්දගේ ශරීර ආරක්ෂකයෙකු ලෙස අගමැති ආරක්ෂක අංශයටත් ඉන් පසු ජනාධිපති ආරක්ෂක අංශයටත් අනුයුක්ත කරන ඔහු ඉතාම කෙටි කාලයක් තුල මහා ධනපතියෙකු බවට පත්වේ. දැනට ලංකාවේ අධිකරණ ගණනාවක ඔහුට එරෙහිව අයතා දේපල උපයා ගැනීම් පිළිබද නඩු ගනනාවක් විභාග වේ. ඒ අක්කර ගණනාවක ඉඩම්, බස් රථ, ඉන්දන පිරහුම් හල් වැනි දෑය.
ඔහුගේ හා ජනාධිපති මහින්දගේ ලග සම්බන්ධය පෙන්වන එක සිදුවිමක උදාහරණයක් දේශපාලන ලෝකයේ පවතී. එනම් සාමාන්‍ය සොල්දාදුවෙකු වූ තිස්ස ඔහුගේ පෙරැත්ත මත මහින්ද ගැසට් නිවේදනයක් මගින් මේජර් වරයෙකු බවට පත් කරයි. ඊට පසුදින උදැසන අරලියගහ මන්දිරයේ උදැසන තේ මේසයට කිරිබත් ගෙන්වා මහින්ද හා තිස්ස ඇතුළු කණ්ඩායම කිරිබත් කමින් මේජර් තනතුර ලැබීම සමරන අතරම තිස්සගේ පස්සට සෙමින් පහරක් එල්ල කොට "මූට ගිය කල යකෝ" කියා හිටපු ජනාධිපතිවරයා ප්‍රකාශ කොට මහා හඩින් සිනා වූ බව එතැන සිටි පොලිස් නිලධාරියෙකු මා සමග පවසා තිබේ.

ඒ වට්ටෝරු නායකයෙකු වූ මහින්ද රාජපක්ෂගේ පාලනයේ ධනපතියන් බිහිවූ හැටිය. මෙවන් තත්ත්වයක් පවතින ශ්‍රී ලාංකික සමාජය තුල රනිල් වැනි නායකයෙකුට පැවතිය හැකි තත්ත්වයන්ගේ විශාල සීමාකම් පවතින බව මාගේ හැගීමයි. රනිල් වටා සිටින කිසිවෙකුත් අයුතු ලෙස ධනවතුන් වී නොමැත්තේය. යම් අවස්ථාවල පක්ෂය තුලින් මතුව එන විරෝධතාවලට හේතුවක් වන්නේද එයමය. වට්ටෝරු දේශපාලනයෙන් මිදී රටේ නියාමන ආයතන ශක්තිමත් කොට, ආණ්ඩුව වෙනුවට රාජ්‍යය ශක්තිමත් කල යුතුයැයි තදින් අදහන රනිල් වැනි නායකයෙකුට අවස්ථාවක් නොදී හැකි ඉක්මනින් ඉවත් කිරීම රට මංකොල්ලා කෑමට බලා සිටින සියලුම ප්‍රතිගාමී බලවේග වල ප්‍රාර්ථනයයි. රනිල් නැති එක්සත්  ජාතික පක්ෂය කැඩී සුනු විසුනු වන බව සක් සුදක් සේ දන්නා සතුරු බලවේග මෙන්ම රට නරකාදියට හෙලීමට කල් යල් බලන ඒ මත තමන්ගේ පටු අරමුණු ඉටු කරගැනීමට පෙරුම් පුරන බලවේගද කල්පනා කරනුයේ යහපාලන ආණ්ඩුවේ ප්‍රතිසංස්කරණ වැඩපිළිවෙල හැකි ඉක්මනින් පරාජය කොට රටටත් එහි ජනතාවටත් ඇති ආරක්ෂව අවසන් කල යුතු බවයි. එමගින් මෙම වට්ටෝරු නායකයින්ගේ පැවැත්ම නැවත තහවුරු වනු ඇතැයි ඔවුන්ගේ බලපොරොත්තුවයි. එය පරාජය කිරීම එක්සත් ජාතික පක්ෂයට ඇති එකම විසදුම වේ.

රනිල්ට එරෙහිව ඉදිරිපත්ව ඇති දෝශාභියෝග යෝජනාව ඉදිරිපත් කල අයගේ ප්‍රධාන අරමුණ වන්නේ හැකිතාක් රටේ කටයුතු අවුල් සිදුකොට රට අස්ථාවර කිරීමයි.එමගින් රටේ එදිනෙදා කටයුතු වලට බාධා පමුණුවා නැගී එමින් පවතින ආර්ථික තත්ත්වය කඩාකප්පල් කිරීමයි. දිනන්නට නොහැකි බව දැන දැනම එය ඉදිරිපත් කිරීම මගින් ඔවුන් ආණ්ඩුවට එල්ල කරනු ලබන්නේ දේශපාලන ප්‍රහාරයකටත් වඩා ආර්ථික ප්‍රහාරයක් යනු මගේ හැගීමයි. මේ මොහොතේ රනිල්ට එරෙහිව ප්‍රහාර එල්ල කිරීමට සතුරු පිළෙහි සියල්ලෝම එකාවන්ව සැදී පැහැදී සිටියදී එයින් විශාලම හානිය සිදුවන්නේ පක්ෂයට බව පාක්ෂිකයින් අවබෝධ කොට ගතයුතු වේ. කෙතරම් ප්‍රහාර එල්ල වුවද අගමැතිවරයා සෙමෙන් නමුත් ස්ථිරසාරව ඉදිරියට ගමන් කරයි.

කුවේණියගේ කදුළු

ලංකාවේ සිංහල හා දෙමල ජාතික වාදයේ පදනම මහාවංශයයි. එය වසර 2500 කටත් වඩා පැරණි මහා සම්ප්‍රදායක් වන අතර එයින් අපට රටක් ලෙස එදත් අදත් අහිමි වූ දෑ බොහෝය. මහාවංශයට අනුව සිංහල ජාතිකත්වයේ උපත සිදුවන්නේ ඉන්දියාවෙන් පැමිණි නාහෙට නාහන විජය කුමරයාගෙන්ය. ජාතියක් ලෙස උතුරු ඉන්දියානු සංස්කෘත බසින් බිදුණු සිංහල දකුණු ඉන්දියානු ද්‍රවිඩියන් දෙමළට වඩා වැඩි වරප්‍රසාදිත බාසාවක් ජාතියක්  බවට  සිංහලයින් කල්පනා කරන්නට පටන් ගත්තේ එය ආරම්බ වූ කාලයේ සිටමය. ඒ පිළිබද ප්‍රථම සාක්ෂිය වන්නේ විජය කුමාරයා විසින්ය. ඒ කුප්‍රකට මහාවංශය විසින් පෙන්වාදෙන කුවේණිට සිදුකල මහා රැවටීමය. එය අපරාදයකි. ඒ අපරාදය මතින් ඔවුන් ලියා තැබුවේ සිංහලයින් දෙමළුන්ට වඩා මාර පොර ජාතියක් කියාය.

විජය ලංකාවට ගොඩ බසින විටත් ලංකාව විශේෂයෙන් මල්වතු ඔයෙන් උතුරට වන්න ජනාවාසව පැවතුනි. සැබවින්ම දකුණේද ජනාවාස තිබුණු බවට සාක්ෂි දැන් ලැබී තිබේ. නමුත් විජයට මුණ ගැසෙනුයේ මල්වතු ගගින් උතුරේ කුවේණිගේ පරපුරය. එනම් තම්බපන්නියේ වාසය කළ වුන්ය. තම්බපන්නිය යනු මහා විල්පත්තු වන මැද පිහිටි ස්ථානයකි. විජය ලංකාවට පැමිණෙන විටත් ලංකාවේ උතුරෙහි සංස්කෘතියක් තිබුණු බවත් සංස්කෘතික මිනිසුන් වාසය කල බවටත් සාක්ෂි මහා වංශයේම තිබේ. එනම් කුවේණිය විජය ලංකාවට පැමිණෙන විටත් සිටිනුයේ කපු කටිමිනි. කපු කැටීම යනු විලි වසා ගැනීමට රෙදි පිලි නිෂ්පාදනය කිරීමයි. එසේනම් වසර 2550 කටත් වඩා ඈත කාලයේ ලංකාවේ මල්වතු ගගට උතුරින් රෙදි අදින සංස්කෘතික මිනිසුන් ජීවත් වී තිබේ. ඒ සියල්ලටමත් වඩා කුවේණිය විජය හා ප්‍රේමයෙන් බැදේ. ප්‍රේමය සංස්කෘතික සමාජයක දියුණු සමාජ හැසිරීමකි. සමාජ ගිවිසුමකි. කුවේණිය ඇතිකරගත් එම ගිවිසුම අනුව උතුරු ඉන්දියානු විජයට දකුණු ඉන්දියානු සංස්කෘතික ගැහැණිය මල්වතු ගගින් දකුණේ උතුරු ඉන්දියානු රාජ්‍ය පිහිටුවා ගැනීමට  සහයෝගය ලබා දෙයි. විය හැකි ලෙසම කුවේනියගේ සංස්කෘතිය දකුණු ඉන්දියානු විය යුතුය. මන්ද මන්නාරමේ සිට ඉන්දියාවට ඇති දුරත් ජනපද සියල්ල මල්වතු ගගින් උතුරේ පිහිටුවා තිබීමත් අදත් එම ප්‍රදේශ් වල ජනතාව දෙමල හා හින්දුන් වීමත් වැනි කාරණා නිසාවෙන් අපිට නිගමන කල හැක්කේ ඔවුන්ගේ සංස්කෘතිය දකුණු ඉන්දියානු ද්‍රවිඩ විය හැකි බවය. එසේම විජය කුවේනියගේ පරපුරට  පිටස්තරයෙකු වීමටත් කුවේණිය විජයට පිටස්තරයෙකු වීමටත් බල පෑ ප්‍රධානම හේතුව මෙම උතුරු දකුණු සංස්කෘතික නොගැලපිමය.

අද නුතන සිංහල ජාතික වාදීන් මහාවංශයේ සදහන් විජයගෙන් සිංහලයා පැවැත එතැයි යනුවෙන් දක්වනු ලබන කතාන්දරය තදින් ප්‍රතික්ෂේප කරනු ලබයි. එයට හේතු ගණනාවක් තිබුනද ඉන් ප්‍රධානතම හේතූන් වන්නේ විජයගේ ඉන්දියානු රස්තියාදුකාර ජන්මයත්, කුවේණියගේ දෙමළ සංස්කෘතියත් එසේත් නැතිනම් විජයට පෙර කුවේණිය මෙහි ජනාවාස ගතව සිටීම තුලින් ඇය මගින් මෙරට සිංහල අධිපතිවාදී මුල් ජනපදික මතය බිද දැමීමත්, මේ සියල්ලටම වඩා විජය කුවේණිය කෙරෙහි දැක්වූ කුරිරු සැලකීම සිංහල වැනි මාර සංස්කෘතික ජාතියකට නොගැලපෙතැයි ජාතික වාදී චින්තකයින් සිතයි. මෙම නිසාම සිංහල ජාතික වාදී චින්තකයින් රාවණා කතාන්දරය කරපින්නා ගෙන සිංහල ජාතියේ ආරම්භය පිළිබද වෙනත් මතවාදීමය තර්ක ගොඩ නගමින් සිටි.

මීට එරෙහි මගේ තර්කය වන්නේ සිංහල භාෂාව සංස්කෘත වලින් බිදී එන්නක් වීමත් එහි හඩ නේපාල භාෂාවට සමීප වීමත් බුදු දහමත් නිසාවෙන් අපි සංකෘතික වශයෙන් වැඩි නැඹුරුවක් දක්වන්නේ උතුරු ඉන්දියානු සම්බවයකටය. එම නිසා මහාවංශ කතුවරයාගේ සිංහල ජාතියේ උපත පිළිබද  කතිකාවට වැඩි බරක් තැබිය හැකි බව මගේ අදහසයි. මෙම තත්ත්වය තුල සිංහලයට ලංකාවේ පුරෝගාමී ජනපදිකයින් ලෙස කිව නොහැකි අතර එසේ කිවයුතුනම් කුවේණියගේ පරපුර අයත් වන්නේ කුමන ජන කොටසකටද ? අද ඔවුන්ට සිදුවුයේ කුමක්දැයි ඔප්පුකොට පෙන්විය යුතුය. එසේ නොවන්නේනම් දෙමල සුළුතරයද මෙරට පූර්වගාමී ජනකොටසක් ලෙස අපි වන අතර අපි සමාන අයිතිවාසිකම් ඇති අයවලුන් ලෙස එකම මේසයේ ඉදගෙන කටයුතු කල යුතුවේ හෝ එසේ කිරීමට හිත හදා ගතයුතු වෙයි.

මෙවන් තත්ත්වයක් යටතේ දෙමළා සහ සිංහලයා එකම මේසයක කටයුතු කරද්දී මුසල්මානුවා කටයුතු කල යුත්තේ දෙවන පුරවැසියෙක් ලෙසද ? ශ්‍රිලාංකික සමාජය මුහුණ දෙන අනෙක් ගැටලුව එයයි. මුස්ලිම් ආගම පදනම් කරගත් විශාල ජනතාවක් ලෝකය පුරා විසිරි වාසය කරයි. ඔවුන් මූලික වශයෙන් වෙළෙන්දෝය. වෙළදාම පදනම් කරගෙන ඔවුන් ලෝකය පුරා විසිරි ගිය අතර ලංකාවටද පැමිණියේ ශත වර්ෂ ගනනාවකට පෙර වෙළදාම උදෙසාය. ලංකාවේ මුස්ලිම් ජනතාව පිළිබද සිදුකරන ලද සියලුම අධ්‍යයනයන්ගෙන් ඔප්පු වී ඇත්තේ ඔවුන්ගේ ප්‍රථමයෙන් පැමිණ ඇත්තේ පිරිමි පාර්ශ්වය පමණක් බවයි. ඉන් අදහස් වන්නේ ඔවුන් විසින් සිංහල හා දෙමළ කාන්තාවන් හා සරණ ගොස් ලංකාවේ පදිංචිවී ඇති බවයි. එසේනම් ලංකාවේ ජීවත් වන සියලුම මුස්ලිම් වරුන්ගේ මව් රට ලංකාව බවයි. එනම් ලාංකික මවක් නොවන කිසිදු මුස්ලිම් වරයෙකු ඉතිහාසයේ කිසිදු දිනයක ලංකාවේ වාසය කර නොමැති බවයි. මේ අනුව මගේ නිගමනය වන්නේ ලංකාවේ සිංහල මුස්ලිම් හා ද්‍රවිඩ සියලුම දෙනා එකම මේසයේ වාඩිවිය හැකි සමාන අයිතිවාසිකම් ඇත්තෝ වෙති. මෙරට සිංහල, දෙමල, මුස්ලිම් ජාතින් තුනට අයත් ශ්‍රී ලංකික අනන්‍යතාවයෙන් කටයුතු කලයුතු රටකි. මෙහි අන්තගාමී ජාතිවාදීව කටයුතු කරන යමෙක් වේද ඔහු රටට සතුරුව කටයුතු කරන්නෙකු වේ. ඔවුන් අලුයම ලූ කෙල පිඩක් මෙන් ප්‍රතික්ෂේප කළයුත්තෝ වෙති. එසේ නොවන්නේ නම් අපට කුවේණියගේ සාපයෙන් මිදිය නොහැකි වන්නේය.

සීලාචාර මිනිස්සු ගෝත්‍රිකයින් කරමු, ගෝත්‍රිකයින් නායකයින් කරමු.

ජනවාරි 8 වැනිදා සිදුකළ දේශපාලන බල පෙරළියට මේ රටේ සිවිල් ප්‍රජාව ජනවාරි විප්ලවය යැයි කීවේය. එය එසේම විය යුතුව තිබිණි. 2014 වසර වනවිට ලාංකේය සමාජය සියවසේ අනතුරුදායකම වසරට පය තබා විනාශයේ අදුරු මාවතේ වේගයෙන් ගමන් කළේය. පාලක රාජපක්ෂ රෙජීමය තම පවුල් පාලනය වසර 70 ක් අඩුම තරමින් පවත්වාගෙන යන බවට එළිපිට ප්‍රකාශ කොට තිබිණි.

රටේ සියලුම සමාජ දේශපාලන හා පරිපාලන ආයතන රාජපක්ෂවරුන්ගේ යකඩ  සපත්තුවට යට වී තිබුණු අතර මිනිසුන් අතුරුදහන් වීම, නායකයින් මහ මග ඝාතනය වීම, ඉමක් කොනක් නොපෙනෙන රාජ්‍ය මුදල් හා දේපළ මංකොල්ලා කෑම, සිදුවූ අතර ජනතාවට තිබු ලොකුම තර්ජනය රාජ්‍යය විය. අවනීතිය රජ වී උතුරු කොරියාවේ මෙන් රජ පවුලක් ගොඩනැගෙමින් තිබුණි.

රටේ සියලුම මාධ්‍ය රජ පවුලට වන්දිබට්ට කම් කළ අතර රාජපක්ෂවරු වෙනුවෙන් ජාතිකවාදය පදනම් කරගත් දැවැන්ත ප්‍රචාරක වැඩපිළිවෙලක් ක්‍රියාත්මක විය. මෙම ප්‍රචාරක හා දේශපාලන වැඩපිළිවෙල මගින් දෙමල, මුස්ලිම් හා කතෝලික ජනතාවගේ පැවැත්ම වීශාල අනතුරක වැටුණු බැවින් ඔවුන් දවසේ වැඩි කාලයක් බියෙන් සැකයෙන් ගත කළේය. එම ජනතාව දෙවන පෙළ පුරවැසියන් බව රාජ්‍ය අනුග්‍රහය ඇතිව පෙන්වා දුන් අතර එවැනි වැඩසටහන්වලට යාන වාහන, මුදල් හදල් හා රටේ නීතියේ මුක්තිය හා ආරක්ෂාව ලැබිණි.
2015 ජනවාරි  8 වැනිදාට පෙර යුගය ලංකා ඉතිහාසයේ අප ජාත්‍යන්තරව කොන් වූ හුදකලා වූ යුගයයි. අපගේ දීර්ඝ කාලීන වැදගත් මිතුරන් වූ එංගලන්තය, ඇමරිකාව, ජපානය, දකුණු කොරියාව වැනි රටවල් වෙනුවට අපි අලුත් මිතුරන් ගොඩ නගා ගත්තේය. ඒ දේශපාලන අර්බුධ වලින් ගහන වෙනිසියුලාව, සිරියාව, ලිබියාව, අප්‍රිකානු කළාපයේ ස්වාසීලන්තය සිම්බාබ්වේ වැනි රටවල්ය. සැබවින්ම ලංකාව ජාත්‍යන්තර රස්තියාදුකාරයින්ගේ කණ්ඩායමට වැටි තිබුණි.

රටේ සඝ සමාජයේ විනය බින්දුවට පිරිහුණු අතර මහ මග ගෝරි වල සිට පොලීසි, උසාවි දක්වා සෑම තැනම පැවිදි සමාජයේ මැදිහත්වීමක් තිබුණු අතරම, ග්‍රාමීය මට්ටමේ බලහත්කාරකම් වලට ආගමික සමාජයේ දැඩි සම්බන්ධයක්  තිබෙන තරමට රාජපක්ෂ රෙජීමය යටතේ ආගමික සමාජය පිරිහී තිබුනේය. රටේ ආර්ථිකය වේගයෙන් ඇද වැටෙමින් අනාගතයේ එතැයි අපේක්ෂිත සම්බාධක නිසාවෙන් විශාල වශයෙන් විදේශ මුදල් හොර පාරෙන් රටින් පිට කරමින් ආණ්ඩුවේ හා අයුතු ලෙස උපයා ගන්නා ලද පෞද්ගලික දේපලද රාජපක්ෂවරු විසින් රටින් පිටකළේය. ලංකාව ඉමක් කොනක් නොපෙනෙන අගාදයක ගිලෙමින් ඉන්දියානු සාගරයේ තවත් උතුරු කොරියාවක් බවට පත්වෙමින් තිබුණි.

මේ තත්ත්වය යටතේ රාජපක්ෂවරු පරාජය කිරීම අනිවාර්ය කොන්දේසියක් විය. රටේ දැනුම් තේරුම් ඇති සීලාචාර සියලුම බලවේග තමන් අතර තිබු නොගැලපීම තාවකාලිකව අමතක කොට එක පෙරමුණකට පැමිණ රනිල් වික්‍රමසිංහ ප්‍රමුඛ එක්සත් ජාතික පක්ෂය සමග එක් විය. රාජපක්ෂවරු පරාජය කොට ලංකාව විනාශයේ  දොරටුවෙන් මෙපිටට කැන්දාගෙන ඒමේ අවශ්‍යතාවය ගැන  මනා අවබෝධයක් තිබු එවකට විපක්ෂ නායක රනිල් වික්‍රමසිංහ මැතිතුමා පොදු අපේක්ෂකයෙකුට ඉඩ විවර කර දෙමින්, මැතිවරණ ව්‍යාපාරය සාර්ථකව මෙහෙය විය. අවසානයේ නපුර පරාජය වී හොද දිනුවේය. පසුදා පුවත්පත් වල පොල්ගෙඩි අකුරින් පල වූයේ වහල් යුගය අවසන් වූ බවයි. එය වචනයේ පරිසමාප්තයෙන්ම වහල්, බයි, අන්ත දුෂිත යුගයක අවසානයයි.

නමුත් ඉන්පසු එළඹි යුගය අලුත් යහපාලන ආණ්ඩුවට එතරම් සුබදායි නොවුණු බව මාගේ හැගීමයි. රට පුරා පරාජය කරන ලද ආර්ථික වැඩපිළිවෙල නිසා ඇති වූ සමාජ ආර්ථික ප්‍රශ්නය, රටේ ග්‍රාමීය ආර්ථිකය සම්පුර්ණයෙන්ම පාහේ ජාවාරම්කරුවන් අතට පත්වී තිබුණි. ජාත්‍යන්තර සම්බාධක පැනවීමට මාර්තු 29 වනතුරු සමහර රටවල් ඇගිලි ගනිමින් සිටියේය. නිලධාරීන් 80% කටත් වඩා පරාජය කරන ලද රෙජීමයේ වාසි ලද අය බැවින් ඔවුන් මුල සිට කකුලෙන් අදින්නේය. ආණ්ඩුවේ බාගයකටත් වඩා රාජපක්ෂවරුන්ගේ හොල්මන්ය. මෙවැනි වාතාවරණයක් තුළ ජනවරම රැක ගනිමින් කටයුතු කිරීම ඉතාම අපහසු කටයුත්තකි. නිදහසින් පසු මෙතරම් අපහසු කාලයක් උදාවු කිසිදු පක්ෂයක් හෝ ආණ්ඩුවක් නොතිබුණ බව මාගේ හැගීමයි .

එමෙන්ම ජනවාරි 8 වැනිදා පරාජය කරන ලද ජාතිවාදී බලවේග පසුගිය පළාත් පාලන මැතිවරණයෙන් පසු නැවත නැගිටිමින් තිබේ. පසුගිය සති දෙක තුළ රට පුරා ඇති වූ පහරදීම් වල පිටුපස පොහොට්ටු පක්ෂයේ ක්‍රියාකාරීන්ගේ සම්බන්ධයක් ඇති බව පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුව පවසයි. එමෙන්ම නුවර තෙල්දෙණියේ ඇතිවූ ගැටුම මුළුමනින්ම පෞද්ගලික ආරවුලක් දේශපාලන ක්‍රියාකාරීන් විසින් ජාතිවාදී අරගලයක් බවට පත් කරන ලද එකකි. එහිදී ඇති වූ ගැටුම් වලින් රුපියල් මිලියන සිය ගණනක දේපල හානි සිදු වූ බවට වාර්තා වේ. ආණ්ඩුව ඇතුලතින් සිදුවන ප්‍රහාර හමුවේ ආණ්ඩුව දුර්වල වන අතරතුරම  යක්ෂයාගේ බලවේග රට තුල තම රාජකාරි කටයුතු අරඹා තිබේ. රටේ මුස්ලිම් දෙමල හා කතෝලික ජනතාව සම්පූර්ණයෙන්ම පාහේ මහත් බියකට පත්ව සිටින අතර සිංහල ජනතාව අතරද බහුතර  සීලාචාර සමාජයක් බලාපොරොත්තුවුණ කණ්ඩායම් වල සිත් තුලද භීතියක් හටගෙන තිබේ.
ආණ්ඩුවේ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ කණ්ඩායම්වල තත්ත්වය කෙසේ වුවද සාමය හා ආරක්ෂාව ඇති කිරීමේ වගකීම අගමැතිතුමා ඇතුළු ආණ්ඩුවට තිබේ. සියලුම ජන කොටස් වල විශ්වාසය දිනාගත් දේශපාලන පක්ෂය ලෙස සමජයීය සහජීවනය උදෙසා ගෝත්‍රික බලවේග පරාජය කොට සියලුම ජනවර්ග වල ආරක්ෂාව තහවූරු කළ යුතු වෙයි.

රනිල්ට එදිරිව වට්ටෝරුවෝ සහ පොහොට්ටුවෝ

නිදහසින් පසු වසර 70 ක් තුල ශ්‍රී  ලංකාව පොදුරාජ්‍ය  මණ්ඩලයේ එක්තරා ආකාරයක පසුගාමී රටක් බවට පත්ව තිබේ. අපට පසුපසින් සිටි ආසියාවේ රටවල් විශාල සංඛ්‍යාවක්  අප පසුකොට සැලකිය යුතු ආර්ථික, සමාජ හා දේශපාලන ප්‍රගතියක් ලබා තිබේ. ඔස්ට්‍රේලියාව, නවසීලන්තය හා කැනඩාව ලොව බලවත් රටවල් බවට පත්ව තිබියදී අප 1972 ව්‍යවස්ථාවෙන් පලවාහරින ලද ඩොමිනියන් තත්ත්වය ඔවුන්ගේ රටවලට ආශීර්වාදයක් බවට පත් කොට ගෙන තිබේ. දැන් අපට පිටුපසින් සිටිනුයේ ජාතිය, ගෝත්‍රය, ආගම හා ජනවර්ගය වෙනුවෙන් සටන් වදින දේශපාලන බලය ඔවුන්ගේ  දුෂණය හා පැවැත්ම වෙනුවෙන් යොදවන එකම වට්ටෝරුගත නායකයින් එකාධිපතිව පාලනය කරනා පොදුරාජ්‍ය මණ්ඩලයේ අප්‍රිකානු රටවල් පමණි .

පසුගිය පළාත් පාලන මැතිවරණය නැතහොත් ගම් සභා මැතිවරණය ආණ්ඩු විරෝධී පොහොට්ටු පක්ෂය විසින් 44% ක ඡන්ද ප්‍රමාණයක් ලබාගනිමින් ඉදිරියට ආවේය. මෙම පක්ෂය යනු වසර 10 ක් මේ රට අයෝමය හස්තයකින් පාලනය කළ අප්‍රිකානු හා ලතින් ඇමරිකානු පන්නයේ දේශපාලන, සමාජ, ආර්ථික ක්‍රමයක් පවත්වාගෙන ගිය, එම රටවල මෙන් සිවිල්  ආයතන සුන්නත් දුවිලි කළ, චීනය හා එක්ව ආර්ථිකය ගිනි පොළී බැංකුවලට යට කළ සමාජය, ජාතික ආගමික හා කුල අනුව බෙදා වෙන්කොට පාලනය කළ, රටේ ජාතික ආර්ථිකය  පාලක පවුලේ කීපදෙනෙකු මත කේන්ද්‍රගත කොට සාමාන්‍ය  සීලාචාර සිවිල් ජනයා වෙත සුදු වැන් එවූ, මහමග වියතුන් ඝාතනය කළ යුද්ධය අවසන් කොට ගෙන ආ සාමය රටවැසියා යකඩ සපත්තුවට පාගා මර්දනය කොට රටේ සම්පත් තම පවුලේ පැවැත්ම වෙනුවෙන්යැයි සිතමින් ජීවිත භුක්තියෙන් කටයුතු කළ, ඒ වෙනුවෙන් රටේ මුලික නීතිය නැතහොත් ආණ්ඩුක්‍රමය  තමන්ට උවමනා පරිදි සකස් කරගත් රාජපක්ෂ රෙජිමයයි. මෙම කල්ලියේ නායකයා මහින්ද රාජපක්ෂ වන අතර ඔහු ඉඩිඅමීන් උගන්ඩාවට ඩෑඩා වූ පරිදි, හිට්ලර් පියුරේ ජර්මනියට පියා වූ ලෙසම සිංහල අපට අප්පච්චි වෙයි. මෙම ජාතික වාදී හොල්මන විසින් අප සමාජය තවම රෝගී කරමින් ඔත්පල තත්ත්වයට වට්ටවමින්   තිබේ. වද පෙති වල සිට ගැමි  ලිංගිකත්වයට ආගම සම්බන්ධවීම දක්වා සියලුම ජාතිකවාදී වැඩසටහන් කියාපාන්නේ මෙම රෝගී සමාජ දේහයට රාජපක්ෂවරු ගෙන එනු ලබන දේශපාලන තිත්ත කල්කයයි. ලංකාව බහු වාර්ගික, බහු ජාතික රටක් ලෙස පිලි නොගන්නා රාජපක්ෂවරු මුස්ලිම්, දෙමල හා කතෝලික ජනයා පිටස්තර ලෙස ජනතාවට  පිලි ගන්නා ලෙස බලකරයි. එමෙන්ම ඔහුන්ගේ පවුලේ අයගේ ඇමරිකානු පුරවැසි බාවයද එම අවස්ථාවේම රැක  ගැනීමටද ඔවුන් දක්ෂ වේ.

මෙම රෙජීමයේ බරපතල සතුරා වනුයේ එක්සත් ශ්‍රී ලංකාවක් රටට යෝජනා කරනු ලබන, ජනවර්ග වෙනුවට ශ්‍රී ලාංකිකතාවය උත්කර්ෂයට නන්වන ඔවුන්ගේ සංකෘතික වෙනස්කම් පිළිගනිමින් එකම ශ්‍රී  ලාංකික ජාතියක් යෝජනා කරනු ලබන, දහසකුත් විරෝධතා හා අපහාස උපහාස මැද පක්ෂය ජාතික සංහිදියා මාවතේ ගෙනයනු ලබන රනිල් වික්‍රමසිංහය. ගම්සභා ඡන්දය අවසාන වූ මොහොතේ පටන් රනිල් අගමැති ධූරයෙන් ඉවත් කිරීමට කුමන්ත්‍රණය කරන්නෝ රාජපක්ෂ රේජිමයේ අතවැසියෝ හා එම පවුලයි. ඔවුන් විවිධාකාරයෙන් ආණ්ඩුවේ කොටස් සමග ගනුදෙනු කරමින්, මාධ්‍ය ආයතන වෙනුවෙන් රුපියල් මිලියන ගණනනින් අල්ලස් දෙමින් රනිල් විරෝධී මතයක් රට තුල ගොඩ නගයි.  එයට ප්‍රධානතම හේතුව 2020 දී සියලු ජාතින් දිනාගත හැකි නායකයා රනිල් වන බැවිනි. එසේනම් රනිල් විරෝධී ප්‍රමුඛ  කණ්ඩායම පොහොට්ටුවෝය.

රනිල් පක්ෂ නායකත්වයෙන් ඉවත් විය යුතුයැයි කියන අගමැති ධූරය පක්ෂයේ හෝ ශ්‍රී  ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ අයෙකුට දීමට කැස කවන අනෙක් පිරිස වන්නේ තක්කඩින් හා වට්ටෝරුවෝය. පසුගිය  වසර 70 තුල ලංකාව පාලනය කරන ලද්දේ මෙම වට්ටෝරු නායකයෝය. එනම් ඔවුන් කුමන පන්තියට අයත් අයෙකු වුවද?කුමන ප්‍රදේශයක් නියෝජනය කලද එකම වට්ටෝරුවට කටයුතු කරන අය වෙති. ඔවුන් ගැමි ගැහැණුන්ගේ ඉගටියට අත තබති. පිරිමින්ගේ බඩට තට්ටු දමති. ළමයි වඩා ගනිති. මිනිසුන් ඇන්දීම, රැවටීම, බොරු කීම දේශපාලන දක්ෂතාවයක් ලෙස කල්පනා කරයි. රටට වඩා පක්ෂයට වග කියයි. පක්ෂයට වඩා පවුල ගැන බලයි. මිනිස්සු තමන්ගේ ඡන්දය පාවිච්චි කරද්දී මෙම වට්ටෝරු නායකයින්ට ඡන්දය දීමට කැමත්තක් දක්වයි. එසේ මිනිසුන් ඡන්දය පාවිච්චි කරනු ඇතැයි පුර්ව  නිගමනයක්ද තිබේ. ඔවුන් පාලනය කළ රට අද විශාල අවුලකි. එම අවුල එකින් එක රනිල් විසින් ලිහමින් තිබේ. එතෙක් ජනතාව තුල ඉවසීමක් ඇති බවක් නොපෙනේ. නමුත් රනිල් යනු මෙම වට්ටෝරු දේශපාලනයෙන් මිදුණු එකම ජාතික නායකයාය. ඔහුට විරුද්ධ මෙම කදවුරේ බොහෝ දෙනා එක්කෝ මේ වට්ටෝරු නායකයින්ය. නැතිනම් වට්ටෝරුව සොයන්නෝය. එසේත් නැතිනම් ආණ්ඩුවේ සල්ලි හොරකන්කරන මාධ්‍ය  මුදලාලිලාය. නැතිනම් රාජ්‍ය දේපල මංකොල්ලා කෑමට දතකට මැදගෙන ඉන්නන්ය.

මේ සියල්ල මැද රනිල් ජනතාව ලබා දුන් ජනවරමට අනුව කටයුතු කරයි. රටේ ආර්ථිකය ගොඩ නැගීම, ප්‍රතිසංස්කරණය   සිදු කිරීම ඇතුළු කටයුතු සිදු කරයි. සියලුම ජාතීන්ට ආඩම්බරයෙන් තමන් ශ්‍රී  ලාංකිකයින් බවට ලොවට කිව හැකි රටක් ගොඩනගයි. 2020 එක්සත් ජාතික පක්ෂය තනි රජයක් ගොඩ නැගීමේ පොරොන්දුවට වැඩ කරයි. පොහොට්ටුව දැන් කළ යුත්තේ ගම්සභා ජනවරම මගින් ලැබූ අවස්ථාව ප්‍රයෝජනයට ගෙන එමගින් ජනතාවගේ එදිනෙදා අවශ්‍යතා ඉටු කිරීමයි.

2020 ජය ගැනීම එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ එකම අරමුණය. පක්ෂයේ තරුණ නායකයින් සටන් වදින්නේ ඒ වෙනුවෙනි. පක්ෂ නායකත්ව කල්පනා කරනුයේ 2020 ජය ගැනීමට නිවැරදි ප්‍රතිසංස්කරණ පක්ෂය තුල කළයුතු බවයි. 2020 ජය ගැනීම මෙවර ගම්සභා මැතිවරණය අනුවද අසීරු ඉලක්කයක් නොවේ. නමුත් පක්ෂය එකමුතුව, එක කොඩියක් යට කටයුතු කිරීම අනිවාර්ය කොන්දේසියකි.

නියත ජයක්, අමාරු වසර දෙකක්

පසුගිය වසර තුන තුල ආණ්ඩුවේ ක්‍රියාකාරිත්වය සම්බන්ධයෙන් මේ රටේ සියලුම ජන කොටස් වලට එක්තරා ආකාරයකට කුකුසක් තිබුණි. එය සාමාන්‍ය තත්ත්වයක් ලෙසද හදුනාගත හැකිය. විශේෂයෙන් ප්‍රබල දරුණු පාලනයක් දිගු කලක් තිබුණු සමාජයකට එම රෙජිමය අවසන් වීමෙන් පසු ගොඩනැගෙන පාලන ක්‍රමයට හුරුවීමට එක්තරා කාලයක් ගතවේ. එසේම දුෂිතව යැපුණු බොහෝ කණ්ඩායම් නව පාලන ක්‍රමයට අකුල් හෙලීම සාමාන්‍ය දෙයකි. ලිබියාවේ, ඉරාකයේ හා ඉරානයේ සිදුවුයේ එයයි. එයම ප්‍රංශ විප්ලවයෙන් පසු 1789 සිට නැපෝලියන් බලට පත්වන තුරුම එනම් 1799 වතුරුම පැවතුණි. ප්‍රංශ විප්ලවය යනු සමාජ විපලවයකි. එය පැරණි සමාජ, දේශපාලන, ආර්ථික ක්‍රමය නියෝජන කල සියලුම දෙනා ඝාතනයකොට ගොඩනැගු සමාජ ක්‍රමයකි. නැතහොත් ගිලට්නය විසින් ගොඩනැගු ක්‍රමවේදයකි. එදා ප්‍රංශය ස්ථාවර වීමටත් වසර 11 ක් පමණ ගතවුණි නම් තොරතුරු හා දැනුම වතුර මෙන් සුලබ වූ යුගයක එම තත්ත්වය එයට වඩා අපහසු වන බව මාගේ තක්සේරුවයි. වර්තමාන ආණ්ඩුව හා එක්සත් ජාතික පක්ෂය මුහුණදෙමින් සිටින ප්‍රතිවිප්ලවකරුවන් ආණ්ඩුව තුල මෙන්ම ඉන් පිටතද ශක්තිමත්ව සිටී. පක්ෂයක් ලෙස පාක්ෂිකයින් අතර මෙන්ම පක්ෂයේ දීර්ඝකාලීන මිතුරන් අතර බරපතල විවේචනයන්ට මුහුණ දෙමින් සිටින තත්ත්වයක් තුල මැතිවරණයකදී දුර්වල වීම අරුමයක් නොවන්නේය. විවේචන එල්ලවීමට ආණ්ඩුව කටයුතු කරමින් සිටි ආකාරයද එක්තරා ආකාරයක පිටුවහලක් සැපයු බව මාගේ හැගීමයි.

විශේෂයෙන් ආර්ථික ප්‍රතිසංස්කරණ කටයුතු කිරීමේදී මේ රටේ ජනතාවක් වෙසෙන බවත්, එම ජනතාවට සංස්කෘතියක් හා ආකල්ප තිබෙන බවත්  පිළිගත යුතු අතර ඒවාට ගැළපෙන පරිදි ආර්ථික ප්‍රතිසංස්කරණ සිදුකළ යුතුවේ. මන්දයත් ප්‍රමුඛම කාරණය වන්නේ බලය පවත්වා ගැනීමයි. බලය පවත්වාගතහොත් විනා මෙම ප්‍රතිසංස්කරණ ක්‍රියාත්මක කල නොහැකිවන බව පිළිබද එතරම් අවබෝධයක් තිබු බවක් පෙනෙන්නට නොතිබිණි.

ආණ්ඩුවේ කටයුතුවල එක්තරා ආකාරයක සන්විධිත බවක් අපේක්ෂා කලද එම ඉල්ලකය කරා කටයුතු මෙහෙයවීමේදී දැකිය හැකි නිලදධාරී පැලැන්තියේ ප්‍රතිගාමී බව රාජ්‍ය සේවයේ දීර්ඝකාලීන අකාර්යක්ෂමතාවය, රජයේ කටයුතු විධිමත්ව පවත්වා ගැනීමේ විශාල බාධාවක්ව පවතී. එමෙන්ම කැබිනට් සංශෝදනය මගින් අගමැතිතුමා නීතිය හා සාමය අමාත්‍යංශය ලබාගැනීම එතුමාගේ 2020 ඉරණම එතුමා විසින්ම විසදා ගැනීමක් වැනිය.

රට තුලින් මතුව එන හොරු අල්ලමු සටන් පාඨය එතුමා අතට ගැනීම කෙතරම් නිවැරදිදැයි අනාගතයේදී තීරණය වනු ඇත. ප්‍රතිසංස්කරණ ක්‍රියාත්මක කල යුත්තේ මුලින්ම හොද ස්ථාවර තත්ත්වයක් තුල සිටය. එසේ නොවන අවස්ථාවකදී ඇද වැටීමට ඇති ඉඩ කඩ වැඩිවේ. විශේෂයෙන් වසර 2500 පැරණි සමාජයකට ප්‍රතිචාර දක්වනුයේ ඉතාම සෙමිනි. ඒ පිළිබද අවබෝධයක් ආණ්ඩුවේ පාර්ශව වලට තිබිය යුතු බව මාගේ‍ හැගීමයි.

ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ වැඩි පිරිසක් 2020 මැතිවරණයේදී නැවත රාජපක්ෂවරුන්ගේ දෑත් ශක්තිමත් කිරීමට යන බව පිළිබද අවබෝදයක් එක්සත් ජාතික පක්ෂයට තිබිය යුතු අතර එතෙක් ආණ්ඩුව දුර්වල කිරීමට අවශ්‍ය සියලුම කටයුතු ඔවුන් විසින් සිදුකරමින් කටයුතු කරන බව අවබෝධ කරගත යුතු වේ. මෙතැන් සිට එළඹෙන යුගය වන්නේ ජනාධිපතිතුමාට ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ පාලනය ගිහිලිහෙන යුගයයි. එහි ඡන්ද පදනම දැනටමත් ගිලිහී ඇති අතර එතුමන් විසින් ලබාගන්න ලද ඡන්ද ලක්ෂ 15 යහපාලනය වෙනුවෙ ඡන්දය ලබාදුන් පාවෙන ඡන්ද ලෙසද හැදින්විය හැක. එතුමන්ගේ මැතිවරණ ව්‍යාපාරයේ ප්‍රධානතම ඉල්ලකය බවට එක්සත් ජාතික පක්ෂය පත්වූ බැවින් එමගින් අහිමි වූ ඡන්ද පදනම ලෙසද දැක්විය හැකිය.

කෑගල්ල හා ගම්පහ පසු ගිය මැතිවරණ වලදී එක්සත් ජාතික පක්ෂය ලබා ගත් ඡන්ද වලින් අහිමි වූ ඡන්ද වලට ආසන්න ප්‍රමාණයක් ජනාධිපතිතුමා ලබාගෙන ඇති බැවින් කිව හැක්කේ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය ‍ඔවුන්ගේ සම්ප්‍රදායික ඡන්ද වෙනුවට ආණ්ඩුවෙන් කැඩී ගිය ඡන්ද ලබා ඇති බවයි. මෙය එක්සත් ජාතික පක්ෂය අපේක්ෂා කළ තත්ත්වයට හාත්පසින්ම වෙනස් ප්‍රතිඵලයකි. එබැවින් එකට ආණ්ඩු කරමින් අලුත් සතුරන්ට අලුත් ප්‍රහාර වටයක් දියත් කල යුතු වේ. එය ලංකාවට අලුත් අත්දැකීමක් වනු ඇත.

මේ සියල්ලම මැද මිලියන 23ක් ජනතාවට එදිනෙදා කටයුතු සදහා ආණ්ඩුකරණය කලයුතු අතර ණය ගෙවීම, ආර්ථිකය ගොඩනැගීම, අධ්‍යාපන, සෞඛ්‍ය පහසුකම් ලබාදීම වැනි කටයුතු සිදුකල යුතු වේ. අවසාන වශයෙන් මට කිවහැක්කේ මෙයට සාර්ථකව මුහුණදීම මත 2020 ජයග්‍රහණය තීරණය වන බවයි. 2020  ජයගැනීමට සම්ප්‍රදායික දෙමල හා මුස්ලිම් ඡන්ද පදනම රැක ගතයුතු අතරම සිංහල ඡන්ද වලින් 50% ලබාගත යුතු වේ. එමෙන්ම වඩාත් වැදගත් දෙයනම් පක්ෂ අභ්‍යන්තරයේ කකුල් මාට්ටු දැමීම, කුමන්ත්‍රණය කිරීම අවසන් කල යුතු අතර එවැනි අය ජනතාවට හෙළිකල යුතු වේ. මෙම අමාරු කාලය අවසන් වන්නේ තනි එක්සත් ජාතික පක්ෂ ආණ්ඩුවක් ගොඩ නැගුනු 2020 දීය. එතෙක් පක්ෂය කළමනාකරණය කරගැනීමත්, ජනතාව දිනාගැනීමත් කල හැකි, කල යුතු දෙයකි.

අලුතින් හිතමු

අප ජීවත්වන්නේ ලංකාවේ අරුම පුදුම යුගයකය. නිදහස ලබා හැත්තෑ වසරකට පසු, ලෝකයේ පොදු රාජ්‍ය මණ්ඩලයේ රටවල් අතරින් අප එක්තරා ආකාරයකට පසුබෑමට ලක් වූ රටක්  බවට පත්වී තිබේ. ඒ සඳහා බලපෑ හේතු විශාල සංඛ්‍යාවක් තිබුණද ප්‍රධානතම හේතුව ලෙස මට පෙනීයන්නේ නිදහසෙන් පසු අපට දිගින් දිගටම සිවිල් අරගලයන් කිහිපයකට මුහුණ දීමට සිදු වීමයි. එනම් දකුණේ සිංහල තරුණයින් අතර හටගත් සිවිල් අරගල දෙකක්ද, එසේම උතුරේ ද්‍රවිඩ තරුණයන් අතර අදටත් කතාවන, තිස් වසරක් දිග්ගැස්සී ගිය විශාල යුද්ධයක් බවට පත්වූ සිවිල් අරගලයකින්ද අප පීඩාවට පත්විය. මෙම තත්ත්වයන් අපේ ඉතිහාසය තුළ සිටම පැවත එයි. මෙරට ජීවත්වන ජන කණ්ඩායම් අතර විශාල වෙනස්කම් සහිතව එම වෙනස්කම් එකිනෙකා පිළිගනිමින් ජීවත්වීම වෙනුවට තව තවත් බෙදී වෙන්වී ජීවත්වීමට තිරණය කර ඇති නිසා මෙම අසාර්ථක වීමට විශාල වශයෙන් බලපෑමක් සිදුවී තිබේ. අපේ රටේ බොහෝ බුද්ධිමතුන් හා ඊනියා සිවිල් ප්‍රජාව මේ වෙනුවෙන් චෝදනා එල්ලකරනු ලබන්නේ මේ රටේ දේශපාලනය පන්තියටයි. නමුත් සැබෑවටම මේ රටේ ගැටලුව විශාල ප්‍රමාණයකට වගකිව යුත්තේ ලංකාවේ ඓතිහාසික සමාජ ක්‍රමයයි. නමුත් එකිනෙකා හා බෙදී වෙන්වී ජීවත් වීමට අවශ්‍යවන හේතු ඕනෑ තරම් අපේ සමාජය තුළත්, සංස්කෘතික වටපිටාව තුළත් තිබේ. දිවයිනක් ලෙස අප මුහුණදෙන සම්පත්වල සීමාන්තික බව නිසාම රාජ්‍ය දේපල කෙරෙහි අරගලයක් ගොඩනැගී තිබේ. සැබැවින්ම ශ්‍රී ලාංකික ජනතාව ආකල්පමය වශයෙන් මේ රටේ සීමිත සම්පත්වල අයිතීන්ගෙන් තමන්ගේ කොටස වෙන්කරගැනීම සඳහා දෛනික හා ඓතිහාසික අරගලයක නිරත වෙමින් තිබේ. එම නිසාම දේශපාලනඥයින්ගේ සිට වෘත්තියකින්, ව්‍යාපාරිකයින්ගේ සිට අන්ත දිළිඳු ජනතාව දක්වා සියලුම දෙනාම රාජ්‍ය සම්පත් වලින් තමන්ගේ කොටස වෙන්කර ගැනීමේ අරගලයක නිරත වෙමින් තිබේ. ඔවුන් සමාජ සුභසාධනවාදී රාජ්‍යයේ පැවැත්ම තව තවත් ශක්තිමත් කරමින් තිබේ. එය තවත් පුළුල්වෙමින් සම්පත් ජාතීන් අතර බෙදාගැනීමටද උත්සුක වෙමින් තිබේ.

මෙවැනි තත්ත්වයක් යටතේ මහින්ද රාජපක්ෂ විසින් යෝජනා කරනු ලබන ක්‍රමවේදය වඩාත් ශක්තිමත් ප්‍රගතිශීලී පියවරක් ලෙස මේ රටේ පාලක ස්ථරයේත්, බොහෝ ව්‍යාපාරිකයන්ගේත් සතුටට හේතු වී තිබේ. නමුත් පසුගිය පළාත් පාලන මැතිවරණයේදී මහින්ද රාජපක්ෂට ලබාගත හැකිවූයේ කොහොමටත් ඔහු සතුව තිබූ ඡන්ද පදනමේ සමාජ සුභසාධනවාදී, ජාතිකවාදී ආණ්ඩුවක් මේ රටේ බිහි කිරීමට උත්සාහ කරනු ලබන, ඒ වෙනුවෙන් කැපවෙන ඡන්ද ස්තරයයි.

නමුත් යතාර්ථය වන්නේ තවදුරටත් මේ රටේ ආර්ථිකයට අනුව සමාජ සුභසාධනවාදී රාජ්‍යයක් පවත්වාගත නොහැකි අතර කෙසේ වුවත් ජාතිකවාදී රජයක් පහසුවෙන්ම පවත්වාගත හැකි බවයි. බෙදා වෙන්කර පාලනයකිරීම ඉතා පැරණි පාලන ක්‍රමයක් වුවත් ශ්‍රී ලංකාව වැනි රාජ්‍යයකට තියුණු ශීලාචාර එකමුතු රාජ්‍යයකට වඩා බෙදා වෙන්කර පාලනය කිරීමේ ක්‍රමවේදය එක්තරා ප්‍රමාණයකට ගැලපේ. ඊට ප්‍රධාන හේතුව නම් අප ඓතිහාසික ලෙස සංස්කෘතික විවිධත්වයකින් යුතුව බෙදා වෙන් වූ සමාජයක් ලෙස ජීවත්වීමයි. රාජපක්ෂවරු විසින් ඉදිරිපත් කරනු ලබන මෙම ජාතිකවාදී මොඩලය බොහෝ අප්‍රිකානු රටවල ක්‍රියාත්මකකොට අසාර්ථකවී ඒ රටවල් වල පල්ලටම වැටුණි.

කෙසේ නමුත් මහින්ද රාජපක්ෂ ප්‍රමුඛ රාජපක්ෂවරුන්ට ගිය හැකි උපරිම දුර ජනාධිපතිවරණ මැතිවරණයකි. මෙහිදී එක්සත් ජාතික පක්ෂයට හා ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයට පසුගිය මහ මැතිවරණයේදී හා ජනාධිපතිවරණයේදී ඡන්දය ලබා දුන් බොහෝ දෙනෙකු මෙවර පොහොට්ටුවට ඡන්දය ලබාදුන් අතර එය එක්තරා ආකාරයක විරෝධතා ඡන්දයක්ද විය. එය මිලියන එකහමාරක් පමණ වෙතැයි මට සිතේ. එනම් ආණ්ඩුව ක්‍රියාත්මක කරමින් සිටින වැඩපිළිවෙළ හා ක්‍රියාකලාපය පිළිබඳව එක්සත් ජාතික පක්ෂ අභ්‍යන්තරයේද පවතින විරෝධය කියාපෑමක් වේ.

2020 ජනාධිපතිවරණය ජයග්‍රහණය කිරීම සඳහා එක්සත් ජාතික පක්ෂයට එම පක්ෂ අභ්‍යන්තරයේ විශාල ව්‍යුහාත්මක වෙනස්කම් සිදුකළ යුතු අතර ආණ්ඩුකරණයේදී ද විශාල වශයෙන් ආකල්පමය වෙනසක් විය යුතු බව මාගේ හැඟීමයි. විශේෂයෙන් ආර්ථික ප්‍රතිසංස්කරණ කටයුතු කිරීමේදී මේ රටේ ජනතාවක් වෙසෙන බවත් එම ජනතාවට සංස්කෘතියක් හා ආකල්ප තිබෙන බවත් අප පිළිගත යුතු අතර ඒවාට ගැළපෙන පරිදි ආර්ථික ප්‍රතිසංස්කරණ සිදු කළ යුතුවේ. මන්දයත් ප්‍රමුඛම කාරණය වන්නේ බලය පවත්වා ගැනීමයි. බලය පවත්වාගතහොත් විනා මෙම ප්‍රතිසංස්කරණ ක්‍රියාත්මක කල නොහැකිවේ. බලය පවත්වාගැනීමෙන් ප්‍රතිසංස්කරණය කළ හැකිවිය යුතුය. එයට අනුගමනය කරන ක්‍රියාමාර්ග, රාජ්‍ය කටයුතු, ආණ්ඩුකරණ කටයුතු පවතින අතරම විධිමත් දේශපාලන වැඩපිළිවෙළක්ද පවත්වාගෙන යායුතු වේ. එමෙන්ම රජයේ පාලනයෙන් මිදී සිටි බොහෝ රාජ්‍ය ආයතන හා දෙපාර්තමේන්තු තුළට නව රජයේ ප්‍රතිපත්තිමය කරුණු මත පදනම් වූ පාලනයක් යොදාගත යුතු අතර රාජ්‍ය පාලනය බලවත් හා ශක්තිමත් ක්‍රියාවලියක් බවට පත්කළ යුතු වෙයි.

මේ මොහොතේ රට පුරා සිටින සියලුම දෙපාර්තමේන්තු හා අමාත්‍යංශවල නිලධාරීන්ගේ ශක්තිමත් බව නිසාම ඔවුන් විසින් රජයේ ප්‍රතිපත්ති ක්‍රියාවට නැංවීමේදී දක්වනු ලබන අලස සහ අකාර්යක්ෂම බව වැළැක්වීම උදෙසා රාජ්‍ය සේවයට දේශපාලන අධිකාරියේ දැඩි මැදිහත්වීමක් අවශ්‍ය බව මාගේ අදහසයි. මන්දයත් දේශපාලන පක්ෂ විසින් ජනතාවගේ ජනවරම ලබාගත් පසු එය ක්‍රියාත්මක කිරීමේදී, ප්‍රතිපත්ති සම්පාදනය කිරීමේදී දේශපාලන අධිකාරියට විශාල බලයක් තිබේ. නමුත් මෙම ආණ්ඩුවේ දේශපාලන අධිකාරිය නිලධාරින්ට වඩා දුර්වල බව පෙන්නුම් කරන අතර බොහෝ තීන්දු තීරණ හා ප්‍රතිපත්තිමය තීන්දුව ගනු ලබන්නේ නිලධාරීන් විසිනි. එම නිසා මේ යුගයේදී රජයේ කටයුතුවල විශාල අවුලක් දැකිය හැකිය. එය පොහොර බෙදාහැරීමේ සිට ව්‍යවස්ථා සම්පාදනය දක්වාම එක සේ බලපානු ලබයි. එනම් දේශපාලන අධිකාරියේ මැදිහත් වීමකින් තොරව නිලධාරීන් විසින් ක්‍රියාත්මක කරනු ලබන ව්‍යාපෘතිවල විශාල අසාර්ථක බවක් පෙන්වනු ලැබේ. එනම් නිලධාරීන් මේ රජය ප්‍රතිපත්තිය සාර්ථක කරගැනීමට වගකියන්නේ නැත. ඔවුන් සිටිනුයේ දේශපාලන අධිකාරිය විසින් ගන්නා ලද ප්‍රතිපත්තිමය තීන්දුව ක්‍රියාත්මක කිරීමටය. නමුත් ප්‍රතිපත්ති තීන්දු ක්‍රියාත්මක කිරීම නිලධාරීන්ට පවරා ඇත්නම් එය කාට කියන්නද?

පසුගිය මැතිවරණයේ ප්‍රතිඵල වලට විශේෂයෙන්ම මෙම නිලධාරීන්ගේ අකාර්යක්ෂමතාවයත්, ඔවුන්ගේ අන්තනෝමතික ක්‍රියා කලාපයත් බලපෑ බව අවිවාදයෙන් කිව යුතුය. මන්දයත් දේශපාලන අධිකාරියට මෙම නිලධාරීන්ගේ ක්‍රියාකලාපය කළමනාකරණය කර ගැනීමට හැකියාවක් නොලැබුණු බව මාගේ මාගේ විශ්වාසයයි. එසේම රට තුළ ස්වාභාවික විපත් එක පිට එක සිදුවූ ස්වරූපයත්, එම ස්වාභාවික විපත්වලින් හානියට පත් ජනතාවට සහන සැලසීමේදී රාජ්‍ය දැක්වූ මන්දගාමී බවත්, ආණ්ඩුවේ උවමනාවට වඩා නිලධාරීන්ගේ ආකාර්යක්ෂමතාවයත් මෙම මැතිවරණ ප්‍රතිඵලයට බලපෑ බව කිව හැකිය. එමෙන්ම පොහොර සැපයුම අඩාලවීම, විදුලි සැපයුම සම්බන්ධ ගැටලුවත්, ඉන්ධන සම්බන්ධ ගැටලුව හා අඛණ්ඩව සිදුවූ දූෂණ, උද්ඝෝෂණ හා විරෝධතා ව්‍යාපාර වලින් සමාජයට සිදුවූ බලපෑම කළමනාකරණය කරගැනීමට රජය දැක්වූ අසමත් බවද, පළාත් පාලන මැතිවරණයේ ප්‍රතිඵලවලට බලපෑ බව තක්සේරු කළ හැකිය.

කෙසේ වුවත් මෙම ප්‍රතිඵලයද 2015 ජනවාරි 8 වැනිදා එක්සත් ජාතික පක්ෂය ප්‍රමුඛ බලවේගය ලබාගත් ජනවරමට අනුව සමානය. 2020 මැතිවරණය දක්වා, මෙම වෙනස්කම් සිදුකර සාර්ථක ආණ්ඩුකරණයක් පවත්වාගෙන ගියහොත් එක්සත් ජාතික පක්ෂයට අනිවාර්යයෙන්ම ජයග්‍රහණය කළ හැකි වන්නේය. ඒ සදහා කළහැකි දේශපාලනික වෙනස්කම් අනිවාර්යයෙන්ම රාජ්‍ය පාලනය තුළත්, පක්ෂය තුළත් සිදුකළ යුතු බව මාගේ පෞද්ගලික හැඟීමයි.

තක්කඩිවාදය පරදවමු

ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේත් එයින් බිදී ගිය ශ්‍රී ලංකා පොදු ජන පෙරමුණේත් න්‍යායාත්මක පදනම තක්කඩිවාදයයි. ජනාධිපතිතුමා තක්කඩින්ගේ කදවුරේ සිට එම කදවුර තිත්තවී, එපාවී එක්සත් ජාතික පක්ෂය හා සම්බන්ධ විය. එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස එතුමානෝ එක්සත් ජාතික පක්ෂය හා මෙරට සිවිල් සමාජ දිවි පරදුවට තබා සටන් වැදි අරගලය තුළින් මේ රටේ ජනාධිපති ධූරයට පත්විය. එතුමා ජනාධිපති ධූරයට පත්කිරීමේදී එම බලවේගවල බලාපොරොත්තුව වූයේ එකම එක ඉල්ලීමකි. ඒ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීමයි. 1994 දීත්, 2000 දීත්, 2005 දීත්, 2010 දීත් ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අවසන් කරන පොරොන්දුව මත එල්. ටී. ටී. ඊ. සංවිධානයේද සහයෝගය ඇතිව සිංහල බෞද්ධ ඡන්ද රවටමින් ජයග්‍රහණය කළේය. එනමුත් තක්කඩිවාදී ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය විධායක ජනාධිපති ධූරය අහෝසි නොකලා සේම එහි අන්ත දූෂිත අන්තයක් කරා රටත්, සමාජයත්, දේශපාලනයත් රැගෙන ගියේය. විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම මෙරට මධ්‍යම පාන්තික සිවිල් සංවිධානවල හා මේ රටේ දැනුම් තේරුම් ඇති ජනතාවගේ දීර්ඝ කාලීන අරගලයයි. ඔවුන් දිවි පරදුවට තබා ලබාගත් ජයග්‍රහණය හා එම ජනවරමට පයින් ගසා ජනාධිපතිතුමා විසින් ජනාධිපති ධූරය තක්කඩි ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයට පූජා කළේය. ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂ නායකයෝ උපන් ගෙයි තක්කඩිය. ඔවුහු එක රැයකින් මහින්ද රාජපක්ෂ අතහැර මෙතෙක් කල් තමන් භුක්තිවිදි ආණ්ඩුව පෙරළා දැමු ජනාධිපතිතුමා හා එක්වූයේ කිසිදු හිරිකිතයක් නැතුවය. ජනාධිපතිවරයාටද එසේම යැයි මට සිතේ.

එසේම ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයෙන් බිදී ගිය මහින්ද පිලද තක්කඩි ශාස්ත්‍රයේ කෙල පැමිණියෝය. ඔවුන් මහින්ද රාජපක්ෂගේ තුරුළේ ඉන්නා අතර එක්සත් ජාතික පක්ෂය හා ඩීල් දැමීමට උත්සහ කරති. අනෙක් අතින් රෑට රෑට ජනාධිපතිවරයා හමුවෙති. සිංහල ප්‍රදේශවලදි දෙමළාට හා මුසල්මානුවාට එරෙහිවත්, දෙමළ මුස්ලිම් ප්‍රදේශවලදී සිංහලයාට එරෙහිවත් දේශපාලනය කරති. ඔවුන් රටේ නීති තුට්ටුවට මායිම් නොකරන තක්කඩියෝය. ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේත්, එම පක්ෂයේ මහින්ද පිලේත් ගෑවුනු ගෑවුනු තැන්වල ඇත්තේ තක්කඩිවාදයයි. මෙම මැතිවරණයෙන් ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ තක්කඩිවාදය තීරණාත්මක ලෙස පරාජය කිරීමට එක්සත් ජාතික පක්ෂයටත්, මේ රටේ බහුතර සිවිල් ජනතාවටත්, බුද්ධිමතුන්ටත් අවස්ථාවක් ලැබී තිබේ.

මිත්‍රවරුණි, 10 වෙනිදා ඡන්ද පොළට යමු. තක්කඩිවාදය තීරණාත්මක ලෙස පරාජය කරමු. ගම හදමු.

අමාරුවෙන් මොනරාගලවත් දිනා ගැනීම

දේශපාලන ක්ෂේත්‍රය පසුගිය සතියේ ගෙවී ගියේ ඡන්ද උණුසුම සමගයි. පළාත් පාලන මැතිවරණයේ ඡන්ද උණුසුම නව මැතිවරණ ක්‍රමය නිසාවෙන් එක්තරා ප්‍රමාණයකට අඩුවී තිබුණද පක්ෂ අභ්‍යන්තර හා ග්‍රාමීය මට්ටමේ දේශපාලන ව්‍යුහයන් තුළ තදින් මැතිවරණ උණුසුම තිබුණි. මෙවර මැතිවරණය තීරණාත්මක ලෙස කොන් හතරක සටනක් බවට පත්වී තිබේ. එහිදී එක්සත් ජාතික පක්ෂ විසින් තම ශක්තිමත් පදනම තුල   රාජ්‍යයේ වාසියද අත්පත් කරගනිමින් මැතිවරණ සටන තනියම මෙහෙයවයි. එක්සත් ජාතික පක්ෂය සතුව ඇති ප්‍රබල මැතිවරණ යාන්ත්‍රනය, පක්ෂ ව්‍යුහය මේවනවිට සක්‍රීයවී ඇති අතර මැතිවරණ යාන්ත්‍රනය තවදුරටත් ශක්තිමත් කිරීම සඳහා අවශ්‍ය සියලුම පහසුකම් සපයමින් තිබේ. එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ ඉහළම මට්ටමේ නායකයන්ගේ සිට ග්‍රාමීය මට්ටමේ අපේක්ෂකයා හා ශාඛා සමිති සංවිධායකයා දක්වා වූ සියලු දෙනා තුළම ඇත්තේ ජයග්‍රහණ මානසිකත්වයකි. ඔවුන් සිතනුයේ තමන් තරග කරණු ලබන සියලුම කොට්ඨාස ඔවුනට ජයග්‍රහණය කිරීමේ හැකියාවක් ඇති බවයි. ඔවුන් එසේ කල්පනාකිරීමේ කිසිදු වරදක් නොවන්නේ, මෙම මැතිවරණයේ වැඩිම වාසිය ඇත්තේ එක්සත් ජාතික පක්ෂයට බව බැලූ බැල්මට පෙනී යන බැවිනි. ඒ සඳහා සාධක ගණනාවක් බලපානු ලබයි. මින් ප්‍රධානම සාධකය වන්නේ මේ රටේ සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම් හා කතෝලික සියලුම ජන වර්ගයන්ගේ ක්‍රියාකාරී සහයෝගයක් එක්සත් ජාතික පක්ෂයට ලැබී ඇති බැවිනි. ශ්‍රී ලංකාවේ දේශපාලන පක්ෂ අතරින් ඕනෑම අමාරු අවස්ථාවක සියලුම ජාතීන්ගේ විශ්වාසය දිනාගත් හා එම සියලුම ජාතීන් හා ජනවර්ග නියෝජනය කරන පක්ෂය ලෙස පැවතියේ එක්සත් ජාතික පක්ෂයයි.

විශේෂයෙන්ම රාජපක්ෂ රෙජීමය පැවති යුගයේ ලංකාවේ මුල්බැසගෙන තිබූ, සියලුම දෙනාගේ ලේ නහරවලට කිමිදී තිබූ සිංහල අධිපතිවාදී, ජාතිකවාදී දේශපාලන මතය විසින් රටේ සියලුම දෙනාගේ ඔලු හිරිවට්ටවා තිබුණු යුගයේදීත් එක්සත් ජාතික පක්ෂය විසින් ගත් ස්ථාවරය වූයේ වචනයේ පරිසමාර්ථ අර්ථයෙන්ම එක්සත් ජාතික පක්ෂ ලෙස එය පවත්වාගෙන යාමයි. එනම් සියලුම ජාතීන්ට, සියලුම ජන වර්ගයන්ට එකට ජීවත් විය හැකි රටක්, පක්ෂයක් ලෙස එය පවත්වාගෙන යාමයි. එමෙන්ම මෙම මැතිවරණයේදී ඉන්දියානු ද්‍රවිඩ සම්භවයක් සහිත සියළුම දේශපාලන නායකයින්ගේ සහයෝගය එක්සත් ජාතික පක්ෂයට ලැබී ඇති අතර මුස්ලිම් පක්ෂ සියල්ලගේම හා එම නායකයින්ගේ සහයෝගයද එක්සත් ජාතික පෙරමුණට ලැබී තිබේ. මෙම තත්ත්වය මත විශේෂයෙන්ම එක්සත් ජාතික පක්ෂය හා සුළු ජන කොටස් තරග කරණු ලබන සියලුම දිස්ත්‍රික්කයන් ජය ගැනීමේ හැකියාව ඇත්තේ එක්සත් ජාතික පෙරමුණටය.

මේ අනුව නුවරඑළිය දිස්ත්‍රික්කය, මහනුවර දිස්ත්‍රික්කය, බදුල්ල දිස්ත්‍රික්කය, මාතලේ දිස්ත්‍රික්කය, රත්නපුර දිස්ත්‍රික්කය හා අම්පාර යන දිස්ත්‍රික්ක ඉතාම පහසුවෙන් එක්සත් ජාතික පක්ෂය ජයගනු ඇත. එසේම මෙම ද්‍රවිඩ, මුස්ලිම් හා කතෝලික ජනතාවගේ සහයෝගය නිසා පහත සඳහන් දිස්ත්‍රික්කවල අවසාන ප්‍රතිඵලයටද එම ජනතාවගේ ඡන්දය ප්‍රකාශ කිරීම නිසාවෙන් එක්සත් ජාතික පක්ෂයට විශාල වාසියක් ලැබීමට නියමිතය. එම දිස්ත්‍රික්ක නම් ගම්පහ දිස්ත්‍රික්කය, කොළඹ දිස්ත්‍රික්කය හා අනුරාධපුර දිස්ත්‍රික්කය වේ.

මෙහිදී කුරුණෑගල දිස්ත්‍රික්කය සම්පූර්ණයෙන්ම ඉතාම තියුණු තරගයක් ලබාදිය හැකි දිස්ත්‍රික්කයක් ලෙස දැක්විය හැකිය. විශාල ජනතාවකගෙන් යුතු එම දිස්ත්‍රික්කයේ සියයට අනුවකට වඩා වාසය කරන්නේ සිංහල බෞද්ධ ජනතාවයි. මෙම දිස්ත්‍රික්කය තුළ මේ මොහොතේදීත් පොදුජන එක්සත් පෙරමුණ, ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය හා ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ සමඟ එක්සත් ජාතික පක්ෂය කරට කර තරගයක් දෙමින් තිබේ. එම තරගයෙන් බොහෝවිට එක්සත් ජාතික පක්ෂයට ජයග්‍රහණය කළ හැකි අතර ඒ සඳහා එම දිස්ත්‍රික්කය නියෝජනය කරන එම ආණ්ඩුවේ ප්‍රබල ඇමතිවරයෙකු වන අකිල විරාජ් කාරියවසම් ඇමතිවරයාගේ ක්‍රියාකාරීත්වය තදින් බලපානු ඇත. ඔහු විසින් අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශයේත්, පුරාවිද්‍යා දෙපාර්තමේන්තුවේ හා එයට අනුබද්ධ විශේෂ අනිකුත් ආයතන වලත් විශාල ප්‍රමාණයකට එම දිස්ත්‍රික්කය අතරින් තෝරාගත් රැකියා අවස්ථා ලබාදී තිබේ. එසේම එම දිස්ත්‍රික්කයේ පාසල් සංවර්ධනයට විශාල මුදලක් ආයෝජනය කර ඇත. එමෙන්ම යටිතල පහසුකම් සංවර්ධනය සඳහා ආර්ථික කටයුතු අමාත්‍යාංශය මගින්ද රුපියල් බිලියන ගණනක මුදලක් කුරුණෑගල සංවර්ධනයට වියදම් කොට තිබේ. එසේම කුරුණෑගල දිස්ත්‍රික්කයේ එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ ආසන සංවිධායකවරු හා අපේක්ෂකයින් කැපීපෙනෙන දක්ෂ කණ්ඩායමක් ලෙස ප්‍රකාශ කළ හැකිය. මේ අනුව මෙම සියලුම සාධක විග්‍රහකර අවසානයේ අප පැමිණ ඇත්තේ කුරුණෑගල දිස්ත්‍රික්කයේ පළාත් පාලන ආයතන ජයග්‍රහණය කිරීමේ වැඩිම ඉඩකඩ ඇත්තේ එක්සත් ජාතික පක්ෂයට බවයි.

ත්‍රිකුණාමලය, මඩකලපුව, මන්නාරම හා යාපනය දිස්ත්‍රික්ක ජයග්‍රහණය කිරීමට ඉඩකඩ ඇත්තේ දෙමළ ජාතික සන්ධානයටය. එක්සත් ජාතික පක්ෂය හා පොදුජන එක්සත් පෙරමුණත්, ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයත් මෙම දිස්ත්‍රික්කවල හෝ ආයතන වලට තම ලැයිස්තු ඉදිරිපත්කර තිබුනද දෙමළ ජාතික සන්ධානය, දෙමළ ජනතාව බහුතරයක් වෙසෙන උතුරු නැගෙනහිර දිස්ත්‍රික්ක ජයග්‍රහණය කරණු ඇතැයි අපට අනුමාන කළහැක. මුස්ලිම් කොංග්‍රස බොහෝ විට සන්ධානගතවීමට ඉඩ ඇත්තේ එක්සත් ජාතික පක්ෂය සමගයි.

මෙම මැතිවරණයේදී සැබැවින්ම පොදුජන එක්සත් පෙරමුණට හෝ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයට නැතහොත් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණට ජයග්‍රහණය කිරීමට ඉඩක් ඇත්තේ ගාල්ල, මාතර, හම්බන්තොට, මොනරාගල හා කළුතර දිස්ත්‍රික්කය. මන්ද පොළොන්නරුව, කෑගල්ල, අනුරාධපුරය, පුත්තලම දිස්ත්‍රික්ක පසුගිය මහ මැතිවරණයේදී එක්සත් ජාතික පක්ෂය ජයග්‍රහණය කළ හෝ ඉතා අඩු ඡන්ද ඡන්ද සංඛ්‍යාවකින් පරාජයට පත්වූ දිස්ත්‍රික්කයන්ය. එම දිස්ත්‍රික්කවල 2015 මහ මැතිවරණයෙන් පසු විශාල වශයෙන් යළිත් යටිතල පහසුකම් සංවර්ධනයට පත්වූ, මැති ඇමතිවරුන් මුදල් ආයෝජනය කර ඇති අතර රැකියා ලබාදීම වැනි කාරණාවලදී ඉතා හොඳ සාර්ථකත්වයක් පෙන්වා තිබේ. යම් ප්‍රමාණයකට එක්සත් ජාතික පාක්ෂිකයින්ගේ උකටලී බවක් හෝ ඡන්ද පොළට නොයෑම පිළිබඳ විරෝධයක් තිබුණද මෙම දිස්ත්‍රික්කවල අවසාන වශයෙන් යූ. ඇන්. පී. කාරයෝ ඡන්ද පොළට යනු ඇත. මන්ද අවාසි සහගත අවස්ථාවලදී මෙම දිස්ත්‍රික්කවල එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ ජනතාව ඡන්දය උනන්දුවෙන් ප්‍රකාශ කොට තිබේ. එසේම ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ හෝ පොදුජන එක්සත් පෙරමුණ මෙම දිස්ත්‍රික්කවලදී එක්සත් ජාතික පක්ෂ අභිබවා යාමට තරම්, එක්සත් ජාතික පක්ෂ පරාජය කිරීමට තරම් විශේෂ ආශ්චර්යයක් පෙන්වා නැත.

මේ සියලුම කාරණා ගත් විට සැබවින්ම මෙම පළාත් පාලන මැතිවරණයේ තරගයක් ඇති දිස්ත්‍රික්ක වන්නේ මා පෙරත් ප්‍රකාශ කළ පරිදි ගාල්ල, මාතර, හම්බන්තොට, මොනරාගල හා කළුතර දිස්ත්‍රික්කය. මෙයිනුත් කළුතර දිස්ත්‍රික්කය විශේෂයෙන්ම අජිත් පී. පෙරේරා වැනි නායකයින් යටතේ මනා ලෙස සංවිධානයවී ඇති අතර ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයද එක්තරා ප්‍රමාණයකට ශක්තිමත්ව තිබේ. එසේම පොදුජන එක්සත් පෙරමුණේ ප්‍රබල නායකයකු වන වෙල්ගම මේ මොහොතේදී බදුල්ල දිස්ත්‍රික්කයට නායකත්වය දීමට ගොස් ඇති තත්ත්වයක් තුළ එක්සත් ජාතික පක්ෂ විරෝධී ඡන්ද හරි මැදින් තුනට බෙදෙන තත්ත්වයක් තිබේ. මේ අනුව කළුතර දිස්ත්‍රික්කයද යූ. ඇන්. පීය ජයග්‍රහණය කරනු ඇතැයි මාගේ නිගමනයයි.

එසේනම් අවසාන වශයෙන් කිවයුත්තේ වජිර අබේවර්ධන, ගයන්ත කරුණාතිලකගේ නායකත්වයෙන් යුත්, මුස්ලිම් ඡන්ද පදනම සහිත සාම්ප්‍රදායික එජාප බලකොටුවක් වන ගාල්ල දිස්ත්‍රික්කය ජයග්‍රහණය කිරීම එම නායකයින්ගේ අරමුණයි. මාතර දිස්ත්‍රික්කයේද එසේමය. මාතර දිස්ත්‍රික්කයේ සාම්ප්‍රදායික ඡන්ද ඡන්දපොළට ගෙන යාමට අමතරව එම දිස්ත්‍රික්කය නියෝජනය කරනු ලබන ඇමතිවරුන් දෙදෙනෙකු වන සාගල රත්නායක හා මංගල සමරවීරගේ ක්‍රියාකාරිත්වය මත එම දිස්ත්‍රික්කයේ ජයග්‍රහණය තීරණය වේ. එසේම මන්ත්‍රීවරයෙකු වන බුද්ධික පතිරණගේ ක්‍රියාකාරිත්වයද  එම දිස්ත්‍රික්කයේ ජයග්‍රහණයට බලපායි. කෙසේ නමුදු මාතර දිස්ත්‍රික්කයත්, කුරුණෑගල දිස්ත්‍රික්කයත් එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ දක්ෂ කණ්ඩායමක් නියෝජනය කරනු ලබන දිස්ත්‍රික්ක දෙකකි. අනෙක් පොදුජන එක්සත් පෙරමුණට ඉතාම වාසිසහගත දිස්ත්‍රික්කය වන්නේ හම්බන්තොට දිස්ත්‍රික්කයයි. එය මහින්ද රාජපක්ෂවරුන්ගේ බලකොටුව වන අතර එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ නියෝජ්‍ය නායක සජිත් ප්‍රේමදාස මැතිතුමන් අනිවාර්යෙන්ම හම්බන්තොට දිස්ත්‍රික්කය ජයග්‍රහණය කළ යුතුවේ. එය ඔහුගේ පැවැත්මට අත්‍යාවශ්‍ය සාධකයක් වේ. එබැවින් එතුමා, ඔහුගේ උපරිම ශක්තිය, බලය හා හැකියාවන් එම දිස්ත්‍රික්කය ජයග්‍රහණය කිරීමට යොදවනු ඇත. එයට මුහුණදීමට මේ මොහොතේ දුර්වල රාජපක්ෂවරුන්ට හැකියාවක් තිබේදැයි සැක සහිතය.

අවසාන වශයෙන් කිවහැක්කේ රාජපක්ෂවරුන්ට හෝ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයට ස්ථිර වශයෙන්ම ජයගතහැකි හෝ ප්‍රබල සටනක් දියහැකි එකම දිස්ත්‍රික්කය ඡන්ද ලක්ෂ තුනක් පමණ පවතින ශ්‍රී ලංකාවේ දුෂ්කරම හා කුඩාම දිස්ත්‍රික්කය වන මොනරාගල පමණි. මොනරාගල හැරුණුකොට අනෙකුත් සියලුම දිස්ත්‍රික්ක එක්සත් ජාතික පක්ෂය ජයගනු ඇතිබව මාගේ තක්සේරුවයි.

ජනවරම තාර්කික අවසානයකට ලගාවීම

ලංකාවේ දේශපාලනය තුළ මේ සතිය උණුසුම් වූයේ ජනාධිපතිවරයා මැතිවරණ වේදිකාවල දිගින් දිගටම ප්‍රකාශ කරමින් සිටින කාරණා පිළිබඳවය. විශේෂයෙන් එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ පසුපෙළ මන්ත්‍රීවරු මෙන්ම පාක්ෂිකයෝ ජනාධිපතිවරයා කෙරෙහි තදින් උරණව සිටී. ජනාධිපතිවරයාගේ මෙම හැසිරීම හා ඔහු විසින් මැතිවරණ වේදිකාවල ප්‍රසිද්ධියේ ප්‍රකාශ කරනු ලබන ප්‍රකාශයන් නිසාවෙන් උකටලීව සිටි එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ කොටසක් නැවතත් ක්‍රියාත්මක තත්වයට පත්වී ඇති බව දේශපාලන නිරීක්ෂකයෝ ප්‍රකාෂ කරයි. ඒ කෙසේ වුවද ජනාධිපතිවරයාගේ මෙම හැසිරීමට හේතු මොනවාදැයි එක්සත් ජාතික පාක්ෂිකයින් තදින් අවධාරණය කරගත යුතු බව මාගේ හැඟීමයි. ජනවාරි 8 වනදා එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ පිහිටෙන් ජයග්‍රහණය ලැබූ ජනාධිපතිවරයා සැබවින්ම හදවතින් සිටියේ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය සමගයි. ඒ මන්දයත් ජනාධිපතිවරයාගේ දසක ගණනාවක දේශපාලනය තුළ ඔහු ගනුදෙනු කොට ඇත්තේ, ඇසුරු කර ඇත්තේ හා ක්‍රියාත්මකව ඇත්තේ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ ඇත්තන් සමගය. විශේෂයෙන්ම හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ හා බැසිල් රාජපක්ෂ සමඟ ඇතිවූ සංවේදී කාරණා හා ගැටුම් කීපයක් නිසාවෙන් සිත්තැවුලට හා වේදනාවට පත්වූ ජනාධිපතිවරයා එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ පොදු අපේක්ෂකයා බවට පත්වූවද ඔහුට එතරම් තදින් එකල පැවති දේශපාලන තත්ත්වයේ ගැඹුර හෝ දිග පළල පිළිබඳ අවබෝධයක් නොතිබූ බව මාගේ තක්සේරුවයි. සැබවින්ම 2015 ජනවාරි 08 වනදාට පෙර රට මුහුණදී තිබූ දුර්දාන්ත පාලනය තුළ ජනාධිපතිවරයා එහි පාර්ශවකරුවකු වූවා සේම 2014 නොවැම්බර් 21 වනදා දක්වාම එය ආරක්ෂා කරන්නෙකුද විය. ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය හැරදා එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ පොදු අපේක්ෂකයා වන තුරුම ඔහු එම දුර්දාන්ත පාලනය ආරක්ෂා කරනු ලැබූ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ ලේකම්වරයාද විය.

ජනාධිපතිවරයා හා රාජපක්ෂ රෙජීමය අතර තීරණාත්මක අර්බුදය ඇතිවීමට බලපෑ ආසන්නතම සිදුවීම වන්නේ ලංකා දුම්කොළ සමාගම සමග ඇතිකරගත් ආරවුලයි. එය පිළිබඳව තවදුරටත් ජනාධිපතිවරයාගේ වචනයෙන්ම කියන්නේ නම් ලංකා දුම්කොළ සමාගම, එහි අධ්‍යක්ෂක මණ්ඩලය ජනාධිපති මන්දිරයට කැඳවා ඔවුන් හා වාඩිවී සිටියදී හිටපු ජනාධිපතිවරයා විසින් එවකට සෞඛ්‍ය ඇමතිවරයාව සිටි වර්තමාන ජනාධිපතිවරයාට වාඩිවීමට ආසනයක් පවා නොදී සිටවාම ප්‍රශ්න කළ බවයි. මෙම අකාරුණික සැලකීම තමන්ට සිදුකළ බරපතල සතුරුකමක් ලෙස එවකට සෞඛ්‍ය අමාත්‍යවරයා වූ වත්මන් ජනාධිපතිවරයා සංවේදීව සලකනු ලැබුවේය. එම අර්බුධකාරී අවස්ථාවේදී ශ්‍රී ලංකාවේ මධ්‍යසාර හා දුම්වැටි නිවාරණ ක්ෂේත්‍රයේ කටයුතු කළ ශක්තිමත් සංවිධානවල ශක්තිය හා සහයෝගය ජනාධිපතිවරයාට ලැබුණි. එය පදනම් කරගෙන ලංකා දුම්කොල සමාගමට එරෙහිව හිටපු සෞඛ්‍ය ඇමතිවරයා වූ මෛත්‍රීපාල ජනාධිපතිවරයා තදින් ක්‍රියාකළේය. එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස ලංකා දුම්කොල සමාගම එවකට සෞඛ්‍ය ඇමතිවරයාට එරෙහිව නීති මගින් ක්‍රියාකරමින් ඔහු උසාවි ගානේ රස්තියාදු කළේය. මෙම ගැටුම රාජපක්ෂවරයා හා වත්මන් ජනාධිපතිතුමන් අතර තීරණාත්මක බෙදීමක් සනිටුහන් කළේය. මෙම බෙදීම හොදින් හදුනාගත් හිටපු ජනාධිපතිනියත්, එක්සත් ජාතික පක්ෂයත්, මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මැතිතුමා පොදු අපේක්ෂකයා ලෙස කරළියට ගෙන ආවේය. පොදු අපේක්ෂකයා ලෙස ගෙනඒමට ප්‍රථම මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මැතිතුමා එකගවී සිටියේ රාජපක්ෂවරු පරාජය කිරීමට එක්සත් ජාතික පක්ෂයට සහයදීමටයි. නමුත් මැතිඇමතිවරුන් විසිදෙදෙනෙකු සමග පැමිණෙනවායැයි තිබූ පොරොන්දුවත්, එම මොහොතේ රටේ දේශපාලනයේ තිබූ තත්ත්වයත්, සිවිල් සමාජවලට රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයා පරාජයකිරීමට තිබූ දැඩි උවමනාවත් නිසා විධායක ජනාධිපති ධූරය අහෝසි කිරීමේ කොන්දේසිය මත පොදු අපේක්ෂකත්වය ඔහුට ලබාදුනි. එය නිර්පාක්ෂික අපේක්ෂකත්වයයි. එහි අවසාන තීන්දුව ගනු ලැබූවේ 2014 නොවැම්බර් 20 වනදා එක්සත් ජාතික පක්ෂය පත්කළ විශේෂ මැතිවරණ මෙහෙයුම් කමිටුව විසිනුයි. නමුත් 2014 නොවැම්බර් 21 වනදා ඔහු නොසිතූ පරිදි හිටපු ජනාධිපති චන්ද්‍රිකා කුමාරතුංග මැතිණිය හා එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ රවි කරුණානායක, මංගල සමරවීර මෙන්ම රනිල් වික්‍රමසිංහ මැතිතුමාගේ ඉල්ලීම පරිදි ඔහුට පොදු අපේක්ෂකයා වීමට අවස්ථාව හිමිවෙයි. විශේෂයෙන්ම නොවැම්බර් 21 වනදා ජනාධිපතිවරයා ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයෙන් එළියට එන විට ඔහු සමග පැමිණියේ රාජිත සේනාරත්න, රජීව් විජේසිංහ, එම්. ඩී. කේ. එස්. ගුණවර්ධන හා දුමින්ද දිසානායක යන ඇමැතිවරු පමණි. වසන්ත සේනානායක, නවීන් දිසානායක යන මැතිඇමැතිවරු සහ අතුරලියේ රතන හිමි, එක්සත් ජාතික පක්ෂ හා පැවති වෙනත් සම්බන්ධතාවයක් නිසා පැමිණි අය වෙති. 

මෙහිදී ප්‍රධානතම කොන්දේසිය වූයේ ප්‍රථම දින සීයයේදී විධායක ජනාධිපති ධූරය සම්පූර්ණයෙන් අහෝසි කළ යුතු බවයි. එය 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයට ඇතුළත් කිරීමට ජනාධිපතිවරයා එවකට මැතිවරණ මෙහෙයුම් කමිටුවත්, සිවිල් සංවිධානවල සියළුම දෙනා සමගත් එකඟ වූ බව පුවත්පත්වල පොල් ගෙඩි අකුරින් පළ විය. එකල ප්‍රාදේශීය දේශපාලනඥයෙකුගේ තත්ත්වයේ සිටි හිටපු සෞඛ්‍ය ඇමතිවරයා ජාතික තලයේ ආකර්ෂණීය නායකයකු බවට පත්වීමේ ක්‍රියාවලිය එක්සත් ජාතික පක්ෂය විසින් ආරම්භ කළ අතර ඒ සඳහා අවශ්‍ය ධනය,  හැකියාව හා පිරිස් බලය එක්සත් ජාතික පක්ෂය සතුව තිබුණු බව මාගේ හැගීමයි. ජනවාරි 8 ජයග්‍රහණයෙන් පසු ජනාධිපතිවරයා විසින් ඔහුට මේ රටේ ඉරණම හා දෛවය විසින් ඔහු වෙත පටවන ලද තීරණයට පිටු පාමින් ඔහු කිසිදු න්‍යාය පත්‍රයක් හෝ වැඩ පිළිවෙළක් නැති තමන්ට ලැබුණු හා ගිවිසුම්ගත ජනමතය පිළිබඳවද අවබෝධයක්ද නැති, එදිනෙදා තම කුඩා මනසට කවුරුන් හෝ ප්‍රකාශ කරන කරුණු කාරණා වලට අදාලව කටයුතු කරන ජන නායකයා බවට පත් විය. මාගේ පෞද්ගලික තක්සේරුව නම් ජනාධිපතිතුමා ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ නායකයා බවට පත්වීම මේ රටේ අනාගතයට ඉතාම හොද තත්ත්වයකි. නමුත් ජනාධිපතිවරයා එම වාසිය රටට දිනා දීමට හැකියාවක් දැක්වූවාද යන්න ප්‍රශ්නයකි. ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ කට්ට කයිරාටික ඇමතිවරු හා පාක්ෂිකයින් විසින් ජනාධිපතිතුමා අසරණ තත්ත්වයට පත්කර ඇති බව සත්‍ය කතාවයි. ජනාධිපතිතුමා විසින් පසුගිය කාලයේ ප්‍රසිද්ධ වේදිකාවේ ප්‍රකාශ කරන ලද කරුණු උඩ බලාගෙන කෙල ගසනවා වැනි තත්ත්වයකි. තමන් නායකත්වය දුන් ආණ්ඩුව මගින් සිදුවූවායැයි කියන අකටයුතුකම් පිළිබඳව ජනාධිපතිතුමා ප්‍රකාශ කරද්දී එය එක්සත් ජාතික පක්ෂයට හානීදායක වනවා සේම ජනාධිපතිතුමාගේ පෞද්ගලික ප්‍රතිරූපයටද විශාල හානියක් සිදු කරයි. සැබැවින්ම රාජපක්ෂවරුන්ටත්, එක්සත් ජාතික පක්ෂයටත් හොරා හොරා කියා ප්‍රකාශ කරද්දී එම වේදිකාවේ සිටින ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ ඇමැතිවරුන් බොහෝ දෙනෙකුටද දුෂණ චෝදනා තිබේ. ඒවා සුසිල් ප්‍රේමජයන්තගේ සිට දයාසිරි ජයසේකර දක්වා සියලුම දෙනාට අදාළය.

ජනාධිපතිතුමා රාජ්‍යතාන්ත්‍රිකයකුගේ සිට විහිළුකාරයෙකු බවට මෙම ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ ඇමැතිවරුන් පත්කොට තිබේ. එතුමාගේ දේශපාලන ක්‍රියාකාරිත්වය අපිරිසිදු, අණක් ගුණක් නැති, කිසිවෙකුටත් පාලනයක් නැති තත්ත්වයකට පත්කොට තිබේ. පෙබරවාරි 10 වනදා මැතිවරණ ප්‍රතිඵල නිකුත් වීමත් සමඟ ජනාධිපති තුමාගේ දේශපාලන ක්‍රියාකාරිත්වය හා එතුමා පසුගිය වසර තුන තුළ ජනවරමට අදාලව කටයුතු කළ ආකාරය පිළිබඳව තාර්කික අවසානයකට පැමිණෙනු ඇත. දැනට ලැබෙමින් පවතින ආරංචි අනුව ජනාධිපතිතුමාගේ ඉදිරි වසර දෙකක කාලය අර්බුද වලින් ගහන කාලයක් වන අතර එතුමාට එතුමා දිනාගන්නා ලද ජනවරමෙන් ව්‍යුක්ත පුද්ගලයකු බවට පත්වීම නොවැළැක්විය හැකිය. මේ අනුව අවසාන වශයෙන් කිවයුත්තේ ජනාධිපතිතුමා වපුරා ගත් දේ නෙළා ගනිමින් තිබෙන බවයි. එයට කිසිවෙකුත් වගකිව යුතු නොවේ.

සිරසයි පාර කියන්නේ

ශ්‍රී ලංකාවේ ජනමාධ්‍ය ක්ෂේත්‍රයේ ප්‍රධානතම මාධ්‍ය සමූහයක ප්‍රධාන හිමිකරුවා වන්නේ ලංකාවේ ප්‍රමුඛතම වතුර බට නිෂ්පාදකයාය. වතුර බට නිෂ්පාදනයේ යෙදෙමින් ව්‍යාපාරවල යෙදුණු ඔහු මාධ්‍ය ව්‍යාපාරට පැමිණෙනුයේ මියගිය නිමල් ලක්ෂපතිආරච්චි මහතාගේ රසවත් ඇසුර නිසාවෙනි. පයිප්ප නිෂ්පාදනය කරමින් මුදල් උපයමින් පයිප්ප කොම්පැණියේ කාන්තාවන් හා කොළඹ මැදිවියේ ගැහැණුන් හා මිනිසුන් සමග ඇසුරු කරමින් කිසිවෙකුගේත් අවධානයට ලක් නොවූ චින්තනමය දිළින්දෙකු වූ මෙම හිමිකරුට මහරාජා කෙනෙකුට මෙන් අතිරික්ත මුදල් තිබුණි. මෙලෝ රහක් නැති ඔහුගේ ජීවිතය රසවත්, බලවත් හැමකෙනාගේම අවධානයට ලක්වන ජීවිතයක් බවට පත්වූයේ ඔහුගේ අතිරික්ත ධනය මාධ්‍ය ව්‍යාපාරයට යොදවා ගොඩනැගු මෙම මාධ්‍ය ආයතනය නිසාවෙනි. ඒ සදහා පුරෝගාමී වූයේ කීර්තිමත් හා රසවත් මිනිසෙකු වූ නිමල් ලක්ෂපතිආරච්චිය.

මෙම මාධ්‍ය ආයතනයේ සේවය කරන්නන් සියලු දෙනාටම පාහේ ඇත්තේ එක සමාන සුදුසුකම්ය. මෙහි විදිමත් අධ්‍යාපනයක් ලබා ඉහළ හෝ අදාළ තනතුරුවල කටයුතු කරන කිසිවෙකුත් නැති තරම්ය. මෙම ආයතනයේ ඉහළම තනතුර වන සමූහ අධ්‍යක්ෂක තනතුරේ සිට පහළම තනතුර වන සනීපාරක්ෂක කම්කරු තනතුර දක්වා සියලු දෙනාටම ඇත්තේ එක සමාන අධ්‍යාපන සුදුසුකම්ය. ඔවුන් අතර වෙනසක් ඇත්නම් ඒ ඔවුන්ගේ තනතුරු නාමය, මාධ්‍ය ආයතනයක සේවය කිරීම නිසා එකිනෙකා තනි තනිව හදාගත් සිවිල් බලය හා අගපසග පමණි. එය නිමල්ගේ, සෙනරත්ගේ සිට සූරියබණ්ඩාර හරහා රත්නායක මෙන්ම මරික්කාර් දක්වාද අදාළය. ඔවුන් සියල්ලෝම උසස් පෙළ සමතුන් වෙති. එබැවින් එම ආයතනයේ සනීපාරක්ෂක කම්කරුවෝද උසස් පෙළ සමතුන් විය යුතුය. මන්ද උසස් පෙළ සමත් වීම තවදුරටත් ලංකාවේ මැජික් එකක් නොවේ. නමුත් මෙම ආයතනයේ මෙම සුදුසුකම් රහිත නූගත් ඊනියා මාධ්‍යවේදීන් ප්‍රවෘත්ති විකාශයන් තුළත්, දේශපාලන වැඩසටහන් තුළත් හැසිරෙනුයේ ලෝකයේ පිළිගත් මාධ්‍ය සදාචාර, ආචාර ධර්ම තුට්ටුවකට මායිම් නොකරමිනි.  මේ සදහා හොදම උදාහරණය වන්නේ රාජගිරිය ගුවන් පාලම සම්බන්ධයෙන් ඔවුන් හැසිරුණු ආකාරයයි. අද එම පාලම නිසා රථ වාහන තදබදය සියයට හැත්තෑවකටත් වඩා අඩු වී තිබේ. නමුත් ගුවන් පාලම විවෘත කළ දින වල විවිධ ඩිජිටල් ග්‍රැෆික් පෙන්වමින් සාමාන්‍ය නිවේදකයින් ලවා ඉන්ජිනේරුවන්ගේ මතයට අභියෝග කරමින් මොකද්දෝ අන්ඩර දෙමළයක් දෙසා බෑවේය. අද එය සම්පූර්ණයෙන්ම කෙබරයක් බවට පත් වී තිබේ. ඒ පිළිබද අද ඔවුන්ට වගේ වගක් හෝ ලැජ්ජාවක් නොමැත. දැන් ඔවුන් වෙනත් බොරුවක් ප්‍රකාශ කරයි.

මාධ්‍ය ආයතනයකට ලබාදෙනු ලබන ඉඩකඩ හා සංඛ්‍යාත රජයක් විසින් නියාමනය කරනුයේ එමගින් විශාල සමාජ හානියක් සිදුකිරීමට මාධ්‍ය ආයතන වලට ඉඩ තිබූ නිසාවෙනි. නමුත් මෙම සමාගමේ හිමිකරු අඩු සුදුසුකම් සහිත, දුර්වල, ගැඹුරක්, දිගක්, පළලක් නැති මිනිසුන් යොදා ගනිමින් පයිප්ප විකුණමින් සිටි තමන්ගේ ජීවිතයේ ෆැන්ටසි ඉටුකර ගැනීමට උත්සහ කරයි.

එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස මෙම ආයතනයේ සේවය කරන සියල්ලෝම පාහේ මෙම සමාගමේ හිමිකරුගේ මනුෂ්‍යයත්වයට නිගාදෙන කටයුතුවල ගොදුරක් බවට පත්වේ. සාමාන්‍යයෙන් කොළඹ සමාජයේ ප්‍රසිද්ධ කතාවක් වන්නේ මහරාජා මෙන් වූ මෙම ව්‍යාපාරිකයාට අතට අත දුන්නොත් අත නැවත ගෙන ඇගිලි දහයම අතේ තිබේදැයි ගැන බැලිය යුතු බවයි. ඔහු එතරම්ම මනුෂ්‍යත්වයට නිගාදෙන දීන මිනිසෙකු වේ.

මෙම ආයතනයේ සේවයට පැමිණෙන කවරෙකු හෝ පළමු මාස හතර ගත කළහොත් ඔහු දිගු කාලයක් එම ආයතනයේ සේවය කරන බවට කතාවක් පවතී. මන්ද මෙම පළමු මාස හතර තුළ ආත්ම ගරුත්වයක් ඇති, පෞර්ෂයක් ඇති ඕනෑම කෙනෙකු මෙම ආයතනය අතහැර යන බැවිනි. එසේ නොවන්නෝ හොරි කසමින්, කබ කඩමින්, ඇස් ඉස් මස් දන් දෙමින් මෙම ආයතනයේ සේවය කරයි.

මෙම ආයතනයේ හිමිකරුට සෑම වෙලාවේම මුහුණ දෙන ඇරියස් තිබේ. එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ නායක රනිල් වික්‍රමසිංහ සමග ඇති අර්බුධය මේ සදහා ඇති හොදම උදාහරණයයි. එක්සත් ජාතික පක්ෂය වැඩකටයුතු කළ යුත්තේ තමන්ගේ සිතැගි අනුව බවට සිතන තරමට මෙම පයිප්ප ව්‍යාපාරිකයා ලොකු වී තිබේ. එසේ වුවද ඡන්දයක් පැමිණි විට පක්ෂයේ සාමාජිකයින් රුපියල් විස්ස විස්ස එකතු කොට සාදාගන්නා ලද මුලු අරමුදලම එම සමාගම මගින් බලහත්කාරයෙන් ඉල්ලා සිටී. එසේ නොදෙන විට ඔවුන් රනිල් වික්‍රමසිංහට ප්‍රහාර එල්ල කරයි.

2001, 2004 ආණ්ඩුවේදී කිලී මහරාජාට ආරක්ෂක, මුදල් හා විදේශ ඇමතිකම් තමන් යෝජනා කරන අයට ලබාදිය යුතු බව එවකට අගමැති රනිල් වික්‍රමසිංහ මැතිතුමන්ට දැනුම් දුන්නේය. එය ප්‍රතික්ෂේප කළවිට එදා සිට අද දක්වා අඛණ්ඩ වෛරයක් රනිල් වික්‍රමසිංහ කෙරෙහි මෙම පයිප්ප ව්‍යාපාරිකයාට තිබේ. ඒ මත පදනම්ව එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ අරමුදල් මංකොල්ල කෑමේ සිට නායකයා වෙනස් කිරීම දක්වා වූ සියලුම කටයුතු වලට ඔවුන්ගේ මාධ්‍ය ආයතන තුළින් බලපෑම් කරමින්, මෙම සමාගම මැදිහත් වේ. දශක එකහමාරක් තිස්සේ ඔවුන් කෙතරම් උත්සහ කළද රනිල් වික්‍රමසිංහටවත්, එක්සත් ජාතික පක්ෂයටවත් ඔවුන්ට කළ හැකි කිසිවක් නොවීය.

රටේ කටයුතු වලදී රටේ සියලුම සංවර්ධන ව්‍යාපෘතිවල ටෙන්ඩර්, කොන්ත්‍රාත්, කොමිස් මුදල් හා ඒකාධිකාරය තිබිය යුත්තේ තම සමාගම සතුව යැයි මෙම පයිප්ප බාස් කල්පනා කරයි. ඔවුන් කොළඹ පෝර්ට් සිටියෙන්, නුවර අධිවේගී මාර්ග වලින් හා තවත් ව්‍යාපෘති ගණනාවකින්, තම මාධ්‍ය මගින් තර්ජනය කොට විශාල කප්පම් මුදල් ලබාගත් බවට තොරතුරු ජනතාව අතර සංසරණය වේ.

එසේම කප්පම් ලබාගනිමින් නොනවතින මෙම ව්‍යාපාරික සමාගම ජනාධිපති ලේකම් කාර්යාලයේ, ජනාධිපති මාධ්‍ය අංශය හා කාර්යාලයේ බොහෝ තනතුරු පුරවා ඇත්තේ මෙම සමාගමේ සේවය කළ හෝ සේවය කරමින් සිටින අයගෙනි. මෙම මාධ්‍ය ආයතනයේ එම බලය හා හැඩය උපයෝගී කරගනිමින් ලංකාවේ බොහෝ ආයතන වලට කතා කරමින් ජනාධිපතිතුමන්ගේද නම ගාවා වෙළද දැන්වීම් ලබාගනී. මේ ලියුම්කරුට (මට) මෙම සමාගමෙන් එක් දිනක් දුරකතන ඇමතුමක් පැමිණි අතර එම දුරකතන ඇමතුමේ වැඩි ප්‍රමාණයක් තිබුණේ, ජනාධිපතිතුමා කීවා, ජනාධිපතිතුමාට අදාළව, ජනාධිපතිතුමා වෙනුවෙන් යන යෙදුම්ය. මා අවසානයේ ඔවුන්ගෙන් ඇසුවේ මේ ඇමතුම ඔබේ පයිප්ප කොම්පැණියෙන්ද, නැතිනම් ජනාධිපති ලේකම් කාර්යාලයෙන්ද කියාය. එම ඇමතුම මගින් ඔවුන් එතරම් දුරට ජනාධිපතිතුමන් විකුණා දැමුවේය.

යහපාලන රජයට චෝදනා එල්ලවන තවත් ප්‍රධාන ගණුදෙනුවක් වන්නේ රජයේ ගුවන්විදුලි හා රූපවාහිනි සංඛ්‍යාත මගඩියයි. එහි වටිනාකම කෝටි 3000 ක් පමණ යැයි රජය තක්සේරු කර තිබේ. මෙම සංඛ්‍යාත සියල්ල මෙම කුප්‍රකට පයිප්ප හා මාධ්‍ය ආයතනය හිමිකරගෙන ඇති අතර එම නිසා ලංකාව ඩිජිටල්කරණයේදී ලංකා ආණ්ඩුව මෙම සමාගමට මුදල් ගෙවා ඔවුන් යටතේ සිදුකිරීමට සිදු වී තිබේ. මෙම සංඛ්‍යාත මගඩිය සදහා ජනාධිපතිවරයාගේ නමද ඈදී ඇති බව මා පුවත්පත් ගණනාවක දැක්කේය.

මෙවැනිම ඒකාධිකාරයක් පවත්වාගෙන යන අනෙකුත් ක්ෂේත්‍රය වන්නේ ලංකාවේ අලිවැටවල් ගැසීමයි. ගම් මැද්දේ අලි වැටවල් ගැසීම මෙම සමාගමේ ඒකාධිකාරයක් බවට ඔවුන් පත්කරගෙන තිබේ.

අවසාන වශයෙන් කිව යුත්තේ මෙම සමාගම කල්පනා කරනුයේ, එහි හිමිකරුට මේ රටේ සියලුම බලයන් කේන්ද්‍රගත කළ යතු බවයි. එය රටේ ස්වාධිපත්‍යයට, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට, මාධ්‍ය නිදහසට දැඩි හානියකි. නමුත් ඔහු තේරුම් නොගන්නා දෙය නම්, නාකි හම්පඩ මහල්ලෙකු වන ඔහු මේ සියල්ල හැරදමා මියයන බවයි. මෙම මානසික රෝගියාගෙන් ආණ්ඩුව බේරා ගැනීම ජනාධිපතිතුමන්ගේ වගකීමකි. එසේම මොවුන් විසින් ජනාධිපතිතුමාගේත්, ආණ්ඩුවේත් සහයෝගයට විශාල හානියක් හිතාමතාම කුමන්ත්‍රණකාරී ලෙසින් සිදුකරයි. එය ජනාධිපතිවරයාට මාරාන්තිකයි.